วันใหม่ของเฮียกันต์

เสร่อ!

ทางฝั่งขอวันใหม่ที่พนักงานพาขึ้นมาพักในเพนเฮ้าส์ชั้นบนสุด เขามองไปรอบ ๆ ห้องกว้างที่กินพื้นที่ทั้งชั้น มองไปทางไหนก็ถูกตกแต่งด้วยโทนสีเทาดำตามสไตล์ของกันต์ธี

เดิมทีวันใหม่เคยมาซื้อของและดูหนังที่ตึกนี้หลายครั้งแล้ว เป็นเพราะ เกรซ เพื่อนสนิทของเขาเป็นญาติผู้น้องของกันต์ธี ทั้งสองครอบครัวรู้จักกันมานาน แต่ช่วงหลังคุณและคุณนายแมคเคนซีจะใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่วันใหม่จึงไม่ค่อยได้พบทั้งคู่

มีเพียง อากง อาม่าและพ่อแม่ของเกรซเท่านั้นที่วันใหม่เคยเข้าไปทักทายบ้าง แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้วันใหม่เข้าใกล้กันต์ธีได้ เพราะในสายตาของกันต์ธีมีเพียงน้ำเพชรลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณพัสกรเท่านั้น

"พรู้ววว ใจเย็นไว้วันใหม่ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด"

วันใหม่เป่าลมออกจากปากเพื่อระบายความกลัวและความประหม่า เขาเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิด สองขาก้าวเดินไปนั้นรอเจ้าของห้องที่โซฟาตัวใหญ่ที่ถูกจัดไว้ต้อนรับแขก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตเสริฟอาหารครับ"

"เอ่อ..เชิญครับ จริง ๆ ไม่ต้องเอามาเยอะขนาดนี้ก็ได้นะครับ ผมกินไม่หมดหรอก"

วันใหม่มองดูอาหารที่พนักงานถือเข้ามาจัดเรียงที่โต๊ะอาหารให้เขา ไม่ใช่ว่ากินไม่หมดเฉย ๆ แต่เขากินไม่ได้ต่างหาก วันใหม่มั่นใจว่ากันต์ธีต้องการเอาใจน้ำเพชรเพราะอาหารทุกอย่างบนโต๊ะล้วนเป็นกุ้งแม่น้ำตามที่น้ำเพชรชอบกิน แต่ก็เป็นอาหารที่สามารถเอาชีวิตเขาได้เช่นกัน

"ต้องเยอะสิครับ อาหารพวกนี้เจ้านายสั่งเองเป็นพิเศษเลยนะครับ เชิญทานให้อร่อย ผมขอตัวก่อนนะครับ" เมื่อจัดเรียงอาหารบนโต๊ะเสร็จแล้วบริกรก็ขอตัวออกจากห้องไปทันที

"ใหม่แพ้กุ้งครับเฮียกันต์ เฮ้ออ" เด็กหนุ่มนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองในระหว่างที่นั่งมองจานอาหารตรงหน้า มีเพียงน้ำเปล่าเท่านั้นที่เขาดื่มเพื่อประทังความหิวในระหว่างที่รอเจ้าของห้องกลับมา

หลายชั่วโมงผ่านไป

"วันนี้ตารางงานฉันว่างแล้วใช่ไหม เจค" กันต์ธีเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่อยู่ข้าง ๆ แม้ว่าเขาจะเร่งมือจัดการกับลูกหนี้รายใหญ่และเซ็นเอกสารสำคัญกว่าจะเสร็จทุกอย่างก็กินเวลาจนบ่ายคล้อยเข้าไปแล้ว

"ตารางงานวันนี้หมดแล้วครับเจ้านาย"

"ดี ถ้างั้นพวกนายกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะขึ้นไปหาน้ำเพชรแล้ว วันนี้คงไม่ออกไปที่ไหนอีก"

"ครับ/ครับ"

เจคอปและวิลเลี่ยมรีบรับคำผู้เป็นนายก่อนจะแยกย้ายกันออกไปพักผ่อน ส่วนกันต์ธีก็รีบเดินตรงไปที่ลิฟต์ส่วนตัวเพื่อกลับขึ้นไปที่เพนเฮ้าส์ของตัวเองทันที

ติ๊ง

เมื่อลิฟต์โดยสารมาถึงชั้นบนสุดของตึกสูง เพียงประตูลิฟต์เปิดออกกันต์ธีรีบเดินตรงไปที่โซฟาในส่วนรับรองแขกทันที

ชายหนุ่มมองดูร่างเล็กที่นั่งหลับคอพับอยู่บนโซฟาจากด้านหลัง ใบหน้าเย็นชาของกันต์ธีมีรอยยิ้มละมุนผุดขึ้นมาแทนที่

"เพรชครับ รอกันต์นานไหม ทำไมถึงไม่ไปนอนในห้องล่ะ"

น้ำเสียงอบอุ่นปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล วันใหม่รีบตั้งสติแล้วเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับกันต์ธี เขามั่นใจอยู่หลายส่วนว่าห้วงอารมณ์ของอีกฝ่ายต้องปะทุขึ้นมาภายในไม่กี่วินาทีนี้แน่นอน

"ฮะ..เฮียกันต์ ใหม่เองครับ" วันใหม่เอ่ยทักกันต์ธีด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"วันใหม่! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วน้ำเพชรไปไหน ทำไมนายไปเอาเสื้อผ้าของน้ำเพชรมาใส่แบบนี้ห๊ะ!!"

กันต์ธีเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เขาจำได้ว่าชุดที่เด็กหนุ่มตรงหน้าใส่อยู่เป็นชุดของน้ำเพชรที่ใส่เดินลงรถมาพร้อมกับพัสกรผู้เป็นพ่อ แต่ทำไมอยู่ ๆ ชุดนี้ถึงได้ไปอยู่บนร่างของเด็กหนุ่มนิสัยเสียคนนี้ได้

"คุณท่านให้ใหม่ใส่ครับ คุณท่านให้ใหม่มาอยู่ที่นี่แทนพี่เพชร "

วันใหม่ก้มหน้าก้มตาพูดออกมาตามที่พัสกรเคยบอกเอาไว้ เขาต้องมาอยู่ที่นี่ 1 ปี เพื่อทำงานชดใช้หนี้สิน ไม่ว่ากันต์ธีให้ทำอะไรเขาต้องทำทุกอย่างแต่โดยดี

"หมายความว่ายังไง ฉันต้องการน้ำเพชรไม่ใช่นาย! กลับไปซะ!"

กันต์ธีโมโหจนหน้าแดง เขาตวาดเด็กหนุ่มออกไปอย่างเกรี้ยวกราด ระหว่างนี้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพัสกรและน้ำเพชรไปด้วยในเวลาเดียวกัน

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)

"คะ..คือ ทุกคนเดินทางไปต่างประเทศหมดแล้วครับเฮียกันต์"

วันใหม่เห็นว่ากันต์ธีพยายามติดต่อหาทั้งสองไม่หยุด เขาจึงตัดสินใจบอกไปตามความจริง อย่างไรกันต์ธีก็ต้องรู้อยู่ดี

"หมายความว่ายังไง นี่รวมหัวกันหลอกฉันอย่างนั้นเหรอ ทั้งปลดหนี้ทั้งได้เงินไปอีกก้อนหนึ่งแต่ทิ้งนายไว้ คิดจริง ๆ เหรอว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนั้น!"

กันต์ธีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่คุกรุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ตามระดับอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้นมา เมื่อทุกอย่างที่คิดเอาไว้ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ

วันใหม่เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายกำลังโมโหก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาทำได้เพียงก้มหน้ารอรับชะตากรรมเท่านั้น

"ฮัลโหลเจค มาที่ห้องฉันด่วน แล้วส่งคนออกไปที่บ้านติณณภพอีกครั้งด้วย ถ้าเจอตัวใครก็พามาที่นี่ให้หมด แต่ถ้าหนีออกนอกประเทศไปแล้วก็สืบมาให้ได้ว่าไปที่ไหน"

(ครับเจ้านาย)

"โว้ย"

ครืด เพล้งงงงงง

กันต์ธีโกรธจัดเมื่อเดินไปเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะ เขาปัดถ้วยจานลงจนอาหารกระจัดกระจายไปทั่วห้อง ก่อนจะเดินไปรินบรั่นดีจนเต็มแก้วเพื่อมาดื่มย้อมใจ

"จะไปไหน! ใครอนุญาตให้นายขยับตัว"

"อะ..เอ่อ ใหม่จะเก็บถ้วยจานที่แตกครับ"

วันใหม่เห็นว่าเศษกระเบื้องแหลมคมกระจายไปทั่วพื้นเขาขึงตั้งใจจะไปเก็บแล้วเช็ดทำความสะอาด แต่ไม่คิดว่ากันต์ธีจะหันมาตวาดเสียก่อน

"เสร่อ! คิดว่ามาเก็บจานชามแค่นี้ฉันจะมองว่านายเป็นคนดีอย่างนั้นเหรอ เป็นนายใช่ไหมที่เสนอตัวมาที่นี่แทนน้ำเพชร"

"มะ..ไม่ใช่ครับ คุณท่านให้ใหม่มาอยู่ที่นี่จริง ๆ "

"โกหก! นายมันเด็กขี้อิจฉา ของที่ฉันซื้อให้น้ำเพชรนายก็ชอบมาแย่งไปหมดไม่ใช่รึไง อย่าได้ฝันว่าจะมาอยู่ที่นี่แทนที่น้ำเพชรได้ เด็กใจแตกอย่างนายเทียบอะไรกับน้ำเพชรไม่ได้เลย"

"ใหม่ไม่ได้อิจฉาและไม่คิดจะแทนที่ใครด้วยครับ"

"หึ คิดว่าฉันจะเชื่อนายอย่างนั้นเหรอ ร่างกายของนายมันสกปรกเกินกว่าที่ฉันจะเอามาขัดดอก น่ารังเกียจสิ้นดี"

วันใหม่ได้แต่ยืนก้มหน้าข่มกลั้นความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ ถ้าพูดอะไรไปก็ไม่อาจเปลี่ยนความคิดของอีกฝ่ายได้ ไม่นานเกินรอเจคอปก็เดินออกมาจากลิฟต์แล้วตรงมาหาผู้เป็นเจ้านายทันที สายตาของเขาปราดมองวันใหม่ด้วยความสงสัยแต่ไม่พูดอะไรออกมา

"ผมให้วิลไปดูที่บ้านติณณภพแล้วครับเจ้านาย อีกไม่นานคงโทรมา"

"ดี เอาไอ้เด็กนี่ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการเห็นหน้ามัน!" หางตาของกันต์ธีปราดมองวันใหม่ด้วยความเกลียดชัง ด้วยความรักที่เขามีให้กับน้ำเพชรทำให้สายตาของเขามืดบอกเกินกว่าจะเปิดมองดูความเป็นจริงจากมุมอื่น ๆ

"แล้วเรื่องใช้หนี้ล่ะครับเจ้านาย คุณพัสกรรับเงินเพิ่มไปอีกตั้ง 50 ล้าน รวมกับหนี้เก่าเป็น 250 ล้านเลยนะครับ"

"รีบเอาตัวมันออกไปจากที่นี่ตามที่ฉันสั่ง ยังไงอาพัสกรก็ต้องกลับมาที่บริษัทอยู่ดี อย่าลืมให้คนจับตาเฝ้าดูที่หน้าบริษัทกับหน้าบ้านติณณภพด้วย ถ้ามีอะไรคืบหน้ารีบแจ้งมาให้เร็วที่สุด"

"ครับเจ้านาย ส่วนคุณ เชิญตามผมมาทางนี้"

"ครับ" วันใหม่รีบเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางแล้วตามลูกน้องของกันต์ธีเข้าลิฟต์ไปทันที แม้เขาจะไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหนต่อเพราะกลับไปที่บ้านติณณภพไม่ได้อีกแล้วก็ตาม

ทางด้านกันต์ธีก็ยังคงดื่มบรั่นดีย้อมใจต่อไปและเฝ้ารอรายงานจากลูกน้องอย่างร้อนใจ เขามั่นใจว่าฐานะและหน้าตาทางสังคมของเขาไม่เป็นสองรองใคร แต่ทำไมน้ำเพชรถึงหนีเขาไปนี่คือสิ่งที่เขาอยากรู้ หรือว่าเด็กร้ายกาจคนนั้นทำอะไรน้ำเพชรหรือเปล่า

"ผมไม่ต้องกลับมาที่นี่แล้วใช่ไหมครับ"

วันใหม่เอ่ยถามเจคอปที่เดินนำหน้า ทั้งคู่เคยเจอกันหลายครั้งแล้ว เวลาที่กันต์ธีไปหาน้ำเพชรที่บ้าน แต่ก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรเป็นพิเศษเพราะวันใหม่จะอยู่เพียงในส่วนของครัวและเรือนนอนของคนรับใช้เท่านั้น

"ผมให้คำตอบที่แน่กับคุณไม่ได้ครับ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับคุณกันต์ธี หากติดต่อคุณพัสกรหรือคุณน้ำเพชรได้เรื่องนี้คงไม่มีผลกับคุณอีก ว่าแต่คุณจะไปอยู่ที่ไหนครับ"

"เฮ้ วันใหม่ มาทำอะไรที่นี่ แล้วนั่นกระเป๋าเดินทางใหม่จะไปไหนหรอ ไม่เห็นบอกเกรซเลย"

ยังไม่ทันที่วันใหม่จะได้ตอบอะไรเจคอปเสียงของเกรซญาติผู้น้องของกันต์ธีที่เป็นเพื่อนสนิทของปีใหม่ก็ร้องทักขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน

"ผมขอตัวก่อนนะครับคุณเจคอป หากคุณต้องการตามตัวผมจริง ๆ คุณคงมีวิธี"

วันใหม่และเจคอปรีบแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่รู้ดีว่าหากเกรซรู้เรื่องนี้ต้องตามไปอาละวาดญาติผู้พี่เป็นแน่ อีกทั้งเจคอปเองก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องราวจะออกมาอย่างไร การถอยออกไปจากตรงนี้ย่อมดีกว่าอยู่ให้คุณหนูเกรซซักถามเรื่องราวต่าง ๆ

"ครับ"

"อ้าว นั่นพี่เจคเขาจะรีบไปไหน ว่าแต่ยืนคุยอะไรกันอยู่ ใหม่จะไปไหนทำไมแต่งตัวดูดีจัง หืมม"

เกรซยืนรอคำตอบจากเพื่อนชายที่สนิทมากจนเหมือนพี่น้องอีกคนหนึ่ง บ่อยครั้งที่วันใหม่ไปบ้านของเกรซ อีกฝ่ายทำขนมทำอาหารเก่งจึงเป็นที่รักของแม่และคุณยายของเธอเอามาก ๆ

"เกรซ เราออกไปจากที่นี่ก่อนได้ไหม เดี๋ยวเล่าให้ฟัง"

หญิงสาวมองหน้าเพื่อนชายที่เหมือนจะมีเรื่องลำบากใจไม่น้อยเธอจึงไม่ถามอะไรต่อ เธอรีบพาวันใหม่ออกจากตึก KM แล้วเดินตรงไปที่รถของเธอทันที