วันใหม่ของเฮียกันต์

สร้อยคอ

เวลาผ่านไป 2 วัน น้ำเพชรเดินทางออกจากประเทศไปพร้อมกับคนรักเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงวันใหม่ที่ต้องจัดกระเป๋าเตรียมตัวเผชิญกับชะตากรรมครั้งยิ่งใหญ่ในเช้าวันรุ่งขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"วันใหม่ นอนรึยังลูก" เสียงของคุณนายเดือนแก้วดังขึ้นที่หน้าห้องนอนของวันใหม่ เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเหม่อมองหน้าต่างอยู่ดึงสติกลับมาแล้วรีบเดินไปเปิดประตูห้องให้ผู้มาเยือนทันที

แอดดดด

"คุณท่านมีอะไรให้ใหม่รับใช้ครับ" น้ำเสียงที่เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาช่างเป็นน้ำเสียงที่เอื่อยอ่อนน่าเวทนาไม่น้อย จนคุณนายเดือนแก้วใจกระตุกวูบด้วยความสงสาร

"วันใหม่อย่าพูดแบบนั้นเลยลูก แค่นี้แม่ก็รู้สึกผิดกับลูกมากพอแล้ว"

คุณนายเดือนแก้วเดินเข้าไปในห้องของวันใหม่พร้อมกับถุงผ้าในเล็กขนาดพอดีมือ วันนี้เธอต้องการมอบสิ่งของบางอย่างคืนให้กับวันใหม่ เพื่อให้เด็กหนุ่มได้นำติดตัวไปด้วย

"คุณท่านสบายใจได้ครับ การทดแทนบุญคุณครั้งนี้ไม่ว่าต้องพบเจอกับอะไรใหม่ก็ยินดีที่จะทำ"

"อึก แม่ขอโทษนะวันใหม่ แม่ไม่น่าพาลูกมาเจอกับเรื่องบ้า ๆ พวกนี้เลย"

"คุณท่านไม่ต้องขอโทษใหม่ครับ คุณท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ใหม่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณท่านที่เลี้ยงดูใหม่มาตั้งนานหลายปี ต่อไปนี้คุณท่านต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าลืมทานยาให้ตรงเวลาด้วยนะครับ"

วันใหม่ก้มลงกราบที่ตักของคุณนายเดือนแก้วที่เขาเคารพรักเสมือนมารดาแท้ ๆ

"โธ่ลูก แม่มีของบางอย่างที่ต้องมอบกลับคืนให้ใหม่เอาติดตัวไปด้วย จำคำของแม่เอาไว้ หลังจาก 1 ปี เมื่อตากันต์ปล่อยให้ลูกเป็นอิสระแล้ว ใช้เงินก้อนนี้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก อย่าให้ใครบงการชีวิตลูกได้อีก ส่วนสร้อยเส้นนี้ แม่ครูเพ็ญศรีที่ดูแลสถานรับเลี้ยงเด็ก ลูกจำได้ใช่ไหม"

"จำได้ครับ" วันใหม่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังสิ่งที่คุณนายเดือนแก้วกำลังจะบอก เขาไม่เคยเห็นสร้อยเส้นนั้นเลยสักครั้งจึงไม่อาจรู้ได้ว่าเกี่ยวข้องกันตัวเองอย่างไร

"แม่ครูเพ็ญศรีพบสร้อยเส้นนี้อยู่ในผ้าอ้อมที่ห่อตัวลูกมา ในคืนที่ลูกถูกเอามาวางไว้ที่หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม่กับแม่ครูคิดว่าสร้อยเส้นนี้อาจจะนำพาให้ลูกกลับไปพบเจอกับครอบครัวที่แท้จริงของลูกได้ เก็บรักษามันไว้ให้ดีนะลูก ส่วนเงินในสมุดบัญชีเล่มนี้เอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ห้ามบอกใคร แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก แม่ขอโทษที่ดูแลลูกได้เพียงเท่านี้"

คุณนายเดือนแก้วยื่นสร้อยคอพร้อมจี้และสมุดบัญชีเงินฝากที่เธอแอบเก็บสะสมไว้ให้วันใหม่ ชายหนุ่มรับสมุดบัญชีไปถือไว้พร้อมทั้งก้มลงกราบที่ตักของคุณนายเดือนแก้วอีกครั้งก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ทางฝั่งกันต์ธี

ชายหนุ่มยืนอยู่ริมกระจกบนเพนเฮ้าส์ของตนเอง เขาจิบบรั่นดียี่ห้อโปรดในระหว่างที่ยืนมองแสงไฟระยิบระยับที่ส่องสว่างจากตึกรามบ้านช่องข้างสองฝั่งแม่น้ำอย่างมีความสุข

หลังจากที่พัสกรกลับไปเมื่อ 2 วันก่อน เพียงไม่นานเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากอีกฝ่ายเพื่อเป็นการยืนยันรับข้อตกลงกับข้อเสนอที่เขายื่นไป

"อีกแค่คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้เพชรก็จะเป็นของกันต์อย่างเต็มตัวแล้ว"

รอยยิ้มกว้างที่ดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหลผุดขึ้นบนในหน้าของกันต์ธี เขาสั่งเตรียมพร้อมคนงานเตรียมจัดอาหารและแชมป์เปญราคาแพงเพื่อฉลองให้กับการมาถึงของเจ้านายอีกคนแห่ง KM กาสิโน แห่งนี้

กันต์ธีหลงรักน้ำเพชรตั้งแต่ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ปี 1 ทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน มีวันหนึ่งที่กันต์ธีประสบอุบัติเหตุ แต่กรุ๊ปเลือด RH- ในคลังของโรงพยาบาลไม่มีสำรองเพราะเป็นกรุ๊ปเลือดที่ค่อนข้างหายาก

แต่โชคดีที่น้ำเพชรมีกรุ๊บเลือดเดียวกันเขาจึงได้รับเลือดจากน้ำเพชรเพื่อใช้ในการรักษาอย่างทันท่วงที นับแต่นั้นมา กันต์ธีจึงปักใจรักและมองแต่น้ำเพชรเพียงคนเดียวเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

"แกเก็บของเสร็จรึยังวันใหม่"

หลังจากเสร็จมื้ออาหารเช้า พัสกรก็เอ่ยถามวันใหม่ที่เข้ามาเก็บจานชามออกไปล้างทำความสะอาด

"เสร็จแล้วครับคุณท่าน"

"ดี สายสักหน่อยฉันจะให้คนไปเรียก แกจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ"

"ครับ"

เด็กหนุ่มรีบเก็บถ้วยจานแล้วก้มตัวเดินออกไปอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว วันใหม่เอาถาดอาหารในมือไปล้างทำความสะอาดในห้องครัว ก็พบเข้ากับป้าช้อยและน้อยหน่า ที่กำลังเก็บข้าวของล้างทำความสะอาดอยู่เช่นกัน

"พี่ใหม่ ถ้ามีเวลาว่างมาน้อยหน่าบ้างนะจ๊ะ" เด็กสาววัยแรกรุ่นร้องขอต่อพี่ชายที่อยู่อาศัยร่วมบ้านกันมานานหลายปี ทั้งคู่จึงค่อนข้างสนิทกันอยู่มาก

"ต่อไปพี่คงไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะน้อยหน่า แต่ถ้านัดเจอกันข้างนอกก็อาจจะเป็นไปได้"

"เอาอย่างนั้นก็ดีเหมือนกันจ้ะพี่ใหม่ พี่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะจ๊ะ น้อยหน่ากับยายเป็นห่วง ถ้าวันไหนน้อยหน่าว่าง น้อยหน่าจะทักแชทไปหานะจ๊ะ"

"ได้สิตัวเล็ก เดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติม"

"คุณวันใหม่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะคะ ป้าเป็นห่วงคุณวันใหม่มาก ๆ เลยนะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ พวกนี้สักที"

ป้าช้อยเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ นางเป็นคนเลี้ยงดูวันใหม่ช่วยคุณนายตั้งแต่วันแรกที่ไปรับมาจากบ้านเด็กกำพร้า นางจึงผูกพันกับวันใหม่ไม่ต่างจากลูกหลานแท้ ๆ เลยสักนิด ทั้งเด็กหนุ่มก็ยังนิสัยดีและเอื้อเฟื้อแบ่งปันของอร่อยให้กับน้อยหน่าหลานสาวของนางด้วย

"เดี๋ยวทุกอย่างก็จบครับ 1 ปีไม่นานเลย เดี๋ยวเดียวก็ผ่านไปแล้ว ป้าอยู่ทางนี้ก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะครับ ไว้มีโอกาสเราค่อยออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยกัน"

วันใหม่ส่งยิ้มให้ทั้งสองยายหลานได้สบายใจขึ้น แม้ว่าทุกคนจะคุ้นเคยกับกันต์ธี เพราะอีกฝ่ายมาที่บ้านหลังนี้อยู่หลายครั้ง แต่วันใหม่ก็รับรู้ได้ว่ากันต์ธีรักน้ำเพชรมากแค่ไหน ยังถึงขึ้นระบุว่าต้องการให้น้ำเพชรไปแต่งงานกับเขา ถ้าหากกันต์ธีรู้ว่าถูกคุณพัสกรหักหลังแบบนี้ เด็กหนุ่มอดคิดไม่ได้เลยว่าเขาจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง

เมื่อถึงเวลานัดหมาย พัสกรให้วันใหม่ใส่เสื้อผ้าของน้ำเพชร สวมหมวกและใส่แมสปิดบังใบหน้าอีกชั้นหนึ่ง เขาโทรแจ้งอีกฝั่งว่าให้เตรียมเอกสารและเงินสดเอาไว้ที่ห้องรับรองในกาสิโน

พอรถยนต์จอดเทียบที่หน้าทางเข้า KM กาสิโน พัสกรรีบต่อสายหากันต์ธี ทันทีที่ลงจากรถได้ เพื่อออกอุบายว่าบุตรชายไม่ค่อยสบายจึงอยากให้ขึ้นไปพักที่ห้องก่อน

"ฮัลโหล อาเองนะตากันต์"

(คุณอามาถึงรึยังครับ ผมรออยู่ที่ห้องรับรองในกาสิโน)

"อาถึงหน้าทางเข้าแล้ว แต่ว่าลูกของอาดูเหมือนไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ จะเป็นไรไหมถ้าอาอยากจะให้ลูกขึ้นไปพักที่ห้องก่อน พอเราเสร็จธุระกันต์ค่อยตามลูกอาขึ้นไปก็ได้"

(น้ำเพชรเป็นอะไรครับ ให้ผมไปหาไหม)

"ไม่ต้อง ๆ กันต์แค่ให้คนพาขึ้นไปพักสักหน่อยน่าจะดีขึ้น"

(เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แถวนั้นมีคนงานของผมอยู่ไหมครับ รบกวนคุณอาเอาโทรศัพท์ให้เขาหน่อย) ในระหว่างนั้นกันต์ธีก็ส่งสัญญาณให้วิลเลี่ยมเปิดกล้องวงจรปิดให้ดูด้วยว่าทั้งสองอยู่ที่หน้าตึกจริงรึเปล่า

"มีสิ แป้บนึงนะ" พัสกรเดินเอาโทรศัพท์ไปยื่นให้คนงานของกาสิโนที่ยืนต้อนรับแขกอยู่แถวนั้น อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ไปคุยไม่นานก็ส่งกลับคืนมาให้กับพัสกร

"เชิญคุณน้ำเพชรตามผมมาด้านนี้เลยครับ ส่วนคุณพัสกร เจ้านายรออยู่ที่ห้องรับรองแล้วครับ"

"ขอบใจมาก"

หลังจากที่กันต์ธีเห็นแล้วว่าพัสกรกับลูกชายอยู่ที่หน้าตึกแล้วจริง ๆ จึงบอกรหัสให้พนักงานพาน้ำเพชรขึ้นไปพักที่เพนเฮ้าส์ก่อน ส่วนตัวเขาก็จะรีบเคลียเรื่องเอกสารกับว่าที่พ่อตาให้เร็วที่สุดแล้วจะรีบตามว่าที่เจ้าสาวขึ้นห้องไป

พัสกรกระหยิ่มยิ้มย่องอย่างพอใจเมื่อจัดการส่งตัวปีใหม่ขึ้นห้องไปเรียบร้อยแล้ว เขารีบตรงไปที่ห้องรับรองในกาสิโนเพื่อจบปัญหาเรื่องนี้ เพราะตอนนี้คุณนายเดือนแก้วภรรยาของเขาไปรออยู่ที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว หลังจากนี้อะไรจะเกิดขึ้นก็สุดแล้วแต่ปีใหม่จะต้องเผชิญ

"สวัสดีครับคุณอา"

"สวัสดี ๆ อาส่งลูกของอาขึ้นไปรอที่ห้องเรียบร้อยแล้วนะ"

"ขอบคุณครับ นี่เป็นเอกสารหุ้นของบริษัทและโฉนดบ้านของคุณอา นี่เป็นสัญญากู้ยืมที่คุณอาเคยเซ็นไว้ครับ ส่วนเงิน 50 ล้าน น่าจะเข้าแล้ว คุณอาลองเช็กข้อความดูนะครับ"

ติ๊ด ๆ พัสกรรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ เมื่อเห็นว่าเงินเข้าบัญชีเรียบร้อยแล้วเขาก็รีบหยิบสัญญากู้ยืมมาฉีกทิ้งทันที

แคว่ก แคว่ก

"ขอบใจมากนะตากันต์ ถ้าหมดธุระแล้วอาต้องขอตัวก่อน อายังมีธุระด่วนที่ต้องรีบไปจัดการต่อ"

"เดี๋ยวก่อนครับคุณอา"

พัสกรที่กำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป แต่ก็โดนกันต์ธีเรียกตัวเอสไว้เสียก่อน เขายืนตัวแข็งทื่อเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดออกมาตามกรอบหน้า ความกลัวในใจเริ่มประเดประดังเข้ามาไม่หยุดด้วยความหวั่นใจ

"มะ..มีอะไรเหรอตากันต์"

"ผมอยากจะขอโทษที่ไม่ได้จัดงานแต่งอย่างสมเกียรติให้น้ำเพรช เอาเป็นว่าผมขอคุยทุกอย่างกับน้ำเพชรก่อน ถ้าน้ำเพชรไม่ขัดข้องอะไร รับรองว่าผมจะจัดงานแต่งให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติครอบครัว ติณณภพแน่นอนครับ"

"เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก หลานอย่าคิดมากเลย เอาไว้หลานค่อยตัดสินใจอีกทีก็ได้ อาขอตัวก่อนนะ"

"ครับคุณอา"

พัสกรเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอกแล้วรีบเร่งฝีเท้าออกจากกาสิโนตรงไปที่สนามบินทันที

แม้กันต์ธีจะสงสัยอยู่บ้างว่าเหตุใดวันนี้ว่าที่พ่อตาของเขาจึงดูเร่งรีบจนผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร

"วันนี้ยังมีเอกสารอะไรที่ต้องเซ็นอีกไหม?"

"มีครับ ยังมีลูกหนี้รายใหญ่อีก 3 คนที่เจ้านายต้องไปตัดสินใจด้วยตัวเองครับ" เจคอปตอบผู้เป็นนายหลังจากที่ดูตารางงานเสร็จ คาดว่าวันนี้เจ้านายของเขาคงต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วโมงในการจัดการคนเหล่านี้

"อื้อ ไม่เป็นไร ถือซะว่าให้น้ำเพชรพักผ่อนไปก่อน อย่าลืมสั่งคนงานให้ทำอาหารเมนูกุ้งแม่น้ำขึ้นไปให้น้ำเพชรสักหลายอย่างหน่อย เสร็จงานแล้วฉันจะรีบตามขึ้นไป"

กันต์ธียิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่สั่งอาหารที่น้ำเพชรชอบเพื่อเอาใจอีกฝ่าย

"ครับเจ้านาย"