เตวิชปิดเปลือกตานิ่ง นับหนึ่งถึงสิบในใจ ก่อนที่เขาจะลืมตาโดยที่เป้ากางเกงยังไม่ผ่อนคลาย และคงไม่ผ่อนลงง่ายๆ ตอนนี้ เลยทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องคุย
“ที่คุณว่าไม่ได้ไปโรงเรียนแล้ว หมายความว่าไง”
คำถามของเขาทำให้พวงแก้มที่ดูมีเลือดฝาดขึ้นมาแล้ว พลันซีดลงอีกหนจนเตวิชอยากจะตบปากตัวเอง แต่เรื่องนี้ยังไงเขาก็ต้องรู้ ถ้าเธอจะเป็นเด็กในปกครองของเขาละก็
ณจันทร์ไม่มีสิทธิ์มีความลับอะไรต่อเขาทั้งนั้น!!
“โรงเรียนให้หนูเขียนใบลาออกค่ะ” คำอธิบายต่อมาของเธอเบาหวิว... “หนูไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม”
แม้จะทำใจเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว แต่พอพูดถึง ก้อนสะอื้นมันก็จุกอยู่ตรงกลางอกแล้วไหลย้อนขึ้นมาตรงลำคอ ดังนั้นดวงตากลมโตหลังแว่นกรอบเงินจึงชื้นหยดน้ำ และเสียงหวานก็สั่นเทาอยู่ดี
ณจันทร์เม้มริมฝีปาก ไม่ยอมให้น้ำตาไหล เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มเศร้าให้เขา
“ที่นี่ไม่ไกลโรงพยาบาลของแม่เท่าไหร่ ยังไงหนูก็ขอบคุณนะคะ คุณดีกับหนูมาก
