“ชอบมั้ยคะคุณหนู”
พนักงานสาวพะเน้าพะนอณจันทร์จนเด็กสาวรู้สึกอึดอัดขัดเขินไปหมดด้วยความไม่คุ้นชิน แว่นสายตาอันใหม่ของเธอเป็นกรอบสีเงินที่ณจันทร์ไม่เคยคิดจะตัดใส่ เพราะคิดว่าดูแก่ แต่เมื่อเตวิชเลือกให้ แล้วเธอได้ลองสวมมัน กลับทำให้ผิวหน้าของเธอนวลผ่องยิ่งกว่ากรอบแว่นสีดำอีก
แปลกดี...
โชคดีที่ณจันทร์สายตาสั้นไม่มากเลยรอแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้แว่นสายตาอันใหม่เลย ไม่อย่างนั้นอาจต้องรับใบนัดกลับบ้าน แล้วระหว่างนี้เธอก็คงใช้ชีวิตยากพอสมควรเลยละ เพราะถึงจะสั้นไม่มาก แต่เธอก็จัดอยู่ในเกณฑ์คนสายตาสั้นอยู่ดี
“ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ”
สาวน้อยหันไปตอบพนักงานด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะหันมองหาเตวิชเพราะอยากให้เขาดูแว่นอันใหม่ เมื่อกี้นี้เขายังนั่งอยู่ตรงโซฟานี่นา ตอนนี้หายไปไหนแล้ว
“บอดี้การ์ดของคุณหนูใช่มั้ยคะ พี่เห็นเขาออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกน่ะค่ะ”
“คะ!?”
ณจันทร์ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อน ระหว่างที่พนักงานสาว
