ณจันทร์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งที่ห้องพักโทนสีขาวของโรงพยาบาล โดยมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่กับข้อมือทางด้านซ้าย เด็กสาวหลับตาลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกเวียนหัว ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกจากทางมุมโซฟา
“คุณต่ายนุ่ม ดีขึ้นมั้ยคะ”
ดวงตากลมโตลืมขึ้นหรี่มองหญิงสาวที่ยืนตัวตรงเหมือนหุ่นยนต์และกำลังมองเธออยู่ข้างเตียง ก่อนที่ภาพพร่าเบลอจะค่อยๆ โฟกัสแต่ก็เห็นไม่ชัดอยู่ดี เพราะเธอไม่ได้สวมแว่น มือบางจึงเอื้อมคลำไปทางโต๊ะข้างเตียง ก่อนที่หญิงสาวคนเฝ้าไข้จะหยิบแว่นส่งให้
ณจันทร์สวมแว่นแล้วก็ค่อยเห็นหน้าอีกฝ่ายชัด แต่เธอก็จำไม่ได้อยู่ดีว่าเคยรู้จักผู้หญิงคนนี้ที่ไหน แล้วทำไมต้องพูดกับเธอสุภาพขนาดนั้นด้วย ทั้งที่เธอก็เป็นแค่เด็กที่ไม่มีความสลักสำคัญต่อโลกใบนี้คนหนึ่ง...เท่านั้นเอง
“พี่นิดไงคะ เลขาของคุณเต”
“คุณเต...”
ณจันทร์ทวนคำด้วยสีหน้ายุ่งยาก ก่อนที่ความทรงจำที่ตกหล่นจะหวนกลับมาทั้งหมดในชั่วพริบตา จนผิวแก้มข
