หลังจากวันที่ดิสนีย์เห็นแชจแปลก ๆ ในเครื่องของชายหนุ่ม เธอไม่เคยเอ่ยปากถามเขาเลยสักครั้งเพราะกลัวความจริงมันจะเป็นแบบที่คิด เธอกลัวไปทุกอย่าง กลัวแม้กระทั่งว่าจะเสียเขาไป จนลืมนึกไปว่าหากเป็นแบบนั้นยังไงเสียวันที่ความจริงเปิดเผยเธอก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี มันอาจจะมากกว่าที่มันจบไปในตอนนี้
"คิดอะไรอยู่เหรอครับ คิ้วขมวดเชียว?" ไรเฟิลเอ่ยถามดิสนีย์หลังจากที่วันนี้เธอทำอาหารมาให้เขาเหมือนทุกวัน
"เปล่า งานเยอะเหรอ ดิสอยากไปคาเฟ่จัง"
"เฟิลไม่ค่อยว่าง ขอโทษนะครับ เดี๋ยวเฟิลมีคุยงานต่อ ดิสกลับไปก่อนก็ได้" พักนี้ดูเหมือนว่าไรเฟิลเริ่มตีตัวออกห่างดิสนีย์มากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งเจ้าตัวเองก็พอรู้
"เฟิล"
"หื้ม?" ชายหนุ่มขานรับแต่ไม่มีวี่แววที่จะเงยหน้ามองเธอสักนิด
"ที่มะ..ไม่มีเวลา เฟิลไม่ได้โกหกใช่มั้ย?" เธอกลั้นน้ำตาที่จะไหลเอาไว้ไม่อยู่ สุดท้ายก็ปล่อยให้มันไหลออกมา แต่ไรเฟิลเพียงแค่ชะงักไม่ได้เงยหน้าขึ
