Lee’s POV
Kanina pa nakaalis si Kiro ngunit yung luha ko ayaw paawat sa pag-agos. Yung puso ko tila pinipiga ng isang libong beses, ang sakit, sobrang sakit, t*ngina! Hindi magkamayaw ang magkabilang palad ko sa pagpunas sa mga luhang naguunahang pumatak sa pisngi ko.
Nakaupo na ako sa ibabaw ng kama ko, nasa gilid ko ang phone, natutukso akong tawagan siya pero pinipigilan ko lamang ang sarili. Kung gagawin ko iyon ano na lamang ang matitira sa sarili ko? Nagmumukha na akong tanga. Masyado ko ng binaba ang sarili ko para sa kanya pero put*ngina, gusto ko pa ring humabol, gusto ko pa ring puntahan siya, gusto ko pa ring magkaayos kaming dalawa.
Pero hindi pa rin ako nakatiis. Nakita ko na lamang ang sariling hawak na muli ang phone ko. I clicked my Instabook messenger ngunit nagdadalaw
