ตอนที่ 5 โลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา
1177 Words
พิมพิมลยืนรอส่งสามีหน้าบ้านเช่นทุกวัน จักรินทร์เปิดประตูขึ้นรถโดยมีคนขับทำหน้าที่สารถี ระหว่างเส้นทางดวงตาเหม่อมองออกด้านนอก สีหน้าครุ่นคิดหนัก อาทิตย์หน้ามัจจรีคงกลับไปแต่งงานกับไอ้หนุ่มบ้านนอก แล้วเขาล่ะเป็นใคร ทำไมต้องรู้สึกทรมานแบบนี้ด้วย
ทำอย่างไรถึงรั้งให้อยู่ด้วยได้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด เมื่อรู้ว่าของที่เคยเป็นของตัวเองกำลังกลายเป็นของคนอื่น ระบายลมหายใจออกมาแล้วล้วงกระเป๋าเสื้อสูท จักรินทร์ชะงักคิ้วขมวด โทรศัพท์มือถือของเขาหายไปไหน พยายามนึกก่อนหยุดความคิดลง เขารับมันตอนทานอาหารเช้าแล้ววางลง แย่แล้วในนั้นมีภาพถ่ายมัจจรี หวังว่าภรรยาคงไม่เปิดมันดู
ร่างบอบบางสาวเท้าเข้าสู่ตัวบ้านหลังจากส่งสามีเสร็จเรียบร้อย เธอทรุดกายลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นเพื่อดูรายการโทรทัศน์แล้วทักไหมพรมไปพลาง รอยยิ้มผุดพรายทั่วใบหน้า เมื่อคิดถึงบุตรสาวซึ่งเรียนอยู่ในโรงเรียนมีชื่อเสียง อีกไม่นานก็คงกลับมาแล้ว เสื้อไหมพรมตัวนี้จะให้ไว้ใช้เวลากลับไปอยู่หอ
สมนึกเร่งฝีเท้าเข้ามาในห้อง แล้วคุกเข่าลงเบื้องหน้า พิมพิมลขยับกายมองดูสาวใช้ผิวคล้ำ
“คุณผู้หญิงคะ โทรศัพท์มือถือคุณผู้ชายค่ะ นึกเห็นวางอยู่บนโต๊ะทานอาหาร” เธอบอกแล้วส่งมันให้เจ้านายสาว
“ขอบใจจ้ะ” พิมพิมลรับมา
สมนึกเลี่ยงออกจากห้องไป เธอมองมือถือสามีสีหน้าครุ่นคิด
“แบบนี้คุณจักรคงลำบาก คงต้องเอาไปให้ที่ทำงาน” เธอเปรย
“คุณผู้หญิงจะไปที่บริษัทคุณผู้ชายเหรอคะ”
“ก็คงต้องเอาไปให้ เกิดมีใครติดต่องานมาจะทำไง”
พิมพิมลหลุบตามองหน้าจอ บางสิ่งบางอย่างทำให้เธอตัดสินใจกดรหัสเครื่อง ซึ่งรู้ดีเพราะสามีเคยบอก แต่ไม่เคยสำรวจหรืออยากรู้อะไร เพราะเห็นแต่เขาใช้รับสายทำงานเท่านั้น ทว่าช่วงนี้เหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างแทรกเข้ามา ในหัวมันคิดสับสน แต่เธอไม่กล้าเอ่ยปาก สามีไม่เคยทำตัวนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง
เธอเลื่อนดูข้อมูลในมือถือเรื่อย จนเข้าสู่แฟ้มภาพ ดวงตาเรียวสวยเริ่มหรี่ลงจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา พยายามเพ่งพินิจพิจารณาอย่างไรก็ใช่ มือบางกำลังสั่นเทาราวกับถูกไฟฟ้าช็อต มันชาไปทั่วร่างกาย ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นห้อเลือด สมใจเห็นเจ้านายมีอาการแปลกๆ
“คุณผู้หญิงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” สมใจถามสีหน้าเป็นห่วง
“ฉะ...ฉันจะขึ้นห้อง พาฉันไปที่ห้องหน่อย” น้ำเสียงสั่นเครือบอก แล้วพยายามพยุงตัวเองที่ร่างกายแทบยืนไม่ไหว
สมใจรีบช่วยเจ้านาย พาขึ้นห้องนอนอย่างที่ต้องการ
“ออกไปข้างนอกก่อนสมใจ ฉันอยากอยู่คนเดียว แล้วไม่ต้องให้ใครมากวนถ้าฉันไม่ได้เรียก”
“ค่ะคุณผู้หญิง” สมใจรับคำด้วยความแปลกใจ ท่าทางเจ้านายแปลกไปกว่าทุกวัน
เสียงรถจอดเทียบหน้าบ้าน จักรินทร์ก้าวลงกวาดตามองหาภรรยา ปกติพิมพิมลจะมายืนคอยทุกวัน ทว่าวันนี้กลับแปลกไป เขาก้าวเข้าสู่ด้านใน เห็นสมใจกำลังถูพื้นอยู่
“สมใจ คุณพิมล่ะ”
“คุณพิมอยู่ในห้องค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นอะไร เธอไม่ให้รบกวน”
จักรินทร์ขมวดคิ้วหน้าเครียด
“แล้วแกเห็นมือถือของฉันบ้างไหมสมใจ” จักรินทร์ลองลอบถาม
“อ๋อ เห็นค่ะ สมนึกเอามาให้คุณผู้หญิงแล้วค่ะ”
สีหน้าคุณผู้ชายของบ้านเผือดลง เร่งฝีเท้าไปชั้นสอง หวังว่าภรรยาคงไม่เปิดด้านในดู เขาเคยบอกรหัสไว้เพราะบริสุทธิ์ใจในตอนนั้น ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว พิมไม่เคยละลาบละล้วงหรือค้นอะไรเลย หวังว่าคราวนี้คงไม่เกิดปัญหาอะไร
แอด....
ประตูห้องนอนเปิดออก เขามองร่างบนเตียง เธอหันมาสบตาดวงตาแดงก่ำราวกับผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“พิม...”
เจ้าของชื่อกัดริมฝีปากแน่น ในอกรวดร้าวราวกับถูกไฟแผดเผาอยู่ตลอดเวลา เธออยากเดินเข้าไปหาสามีเสียตอนนี้แล้วตบสักฉาด พร้อมกับคำถามว่าทำไมถึงทำร้ายกันแบบนี้
จักรินทร์ทรุดกายลงบนเตียง เอื้อมไปดึงมือภรรยา แต่กลับถูกดึงกลับไม่ให้แตะต้อง
“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” เธอถามแล้วสบตาสามีไม่ละ ต้องการรู้ความจริงว่าภาพในมือถือมันคืออะไร
“คือ...ผม พิมมันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมแค่... พลาดไป”
“พลาดจนต้องถ่ายรูปกันไว้แบบนี้ด้วยเหรอ คุณแอบลักลอบได้เสียกับคนใช้มานานเท่าไหร่แล้วคุณจักร!”
คนถูกตำหนิกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ควรพูดแบบไหนให้ภรรยาเข้าใจดี
“พิม... ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เขาพูดได้แค่นี้
“หึ!” หญิงสาวทำเสียงในลำคอ “ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะพูดได้แค่นี้ คุณไม่คิดถึงความรู้สึกฉัน ความรู้สึกลูกบ้างหรือไง ถึงได้ทำเรื่องทุเรศแบบนี้ บ่าวไพร่ในบ้านรู้มันจะคิดยังไง ที่คุณเกลือกกลั้วไม่เลือก!”
พิมพิมลเม้มริมฝีปากน้ำตาไหลรินอาบแก้ม ชีวิตแต่งงานที่ดี มันเป็นแค่ภาพลวงตาเมื่อเธอกำลังเจ็บปวดจนไม่อยากรับรู้อะไร
“ฉันอยากรู้ มัจยอมนอนกับคุณด้วยเหรอ ยอมทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณเป็นสามีฉันแบบนี้นะเหรอ”
คนถูกถามอึกอัก “เอ่อ ตอนแรกก็ไม่ ตอนหลังๆ มัจก็ยอมทำตามที่ผมต้องการ”
เพล้ง!
มือถือถูกเขวี้ยงกระแทกกำแพงจนแตกกระจาย มือบางสั่นเทา
“สารเลว เลวทั้งคู่! ไม่คิดเลยว่าฉันจะเลี้ยงงูเห่าไว้ในบ้าน อุตส่าห์ให้ความรักความเมตตา ดูมันมาแว้งกัดกันได้!”
“คุณพิม มันไม่ใช่แบบนั้น” เขาพยายามแก้ตัว แต่ก็เกรงตัวเองถูกภรรยารังเกียจหนัก เลยแบ่งรับแบ่งสู้แม้รู้แก่ใจว่าตนเองคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
คุณผู้หญิงของบ้านกัดฟันแน่น ความแค้นในอกปะทุออกมา นี่เธอหลงไว้ใจ แต่สุดท้ายกลับถูกแทงข้างหลังจนอาการปางตาย
“ฉันคงใจดีเกินไป ใจดีจนคนที่ฉันเมตตามันคิดว่าแบ่งผัวใช้ได้ใช่ไหม ต่อจากนี้ไปอย่าหาว่าพิมร้ายก็แล้วกัน!” เธอบอกแล้วตวัดสายตามองสามีอย่างเอาเรื่อง
“คุณพิม มันไม่ใช่ความผิดของมัจจรีทั้งหมด ผมเองก็มีส่วนผิด”
“คุณมันผิดอยู่แล้วคุณจักร แต่ฉันไม่คิดว่าคนที่ไว้ใจมันจะยอมนอนกับคุณ!”
จักรินทร์น้ำท่วมปาก สีหน้าเครียด คราวนี้จะทำอย่างไร ในเมื่อภรรยาหลงปักใจเชื่อว่ามัจจรีเป็นชู้กับเขา กลัวก็กลัวเพราะทรัพย์สมบัติภรรยาทำให้มีทุกวันนี้ ถ้าหากเสียพิมพิมลไปเขาคงกลายเป็นหมาข้างถนนแน่
ขอโทษนะมัจจรี แต่เขาคงต้องเอาตัวเองให้รอดเสียก่อน
- Writer
