เมื่อความรัก แวะมาทักทาย
828 Words
ตอนที่ 6
จิรกานต์เบอเกอรี่
เช้านี้จิรพิมนตร์กับณัฐกานต์เพื่อนของเธอและพนักงานในร้านช่วยกันเตรียมอาหารและเค็กวันเกิดให้กับท่านรัฐมนตรีทวีปตามคำสั่งของมารดา ระหว่างที่เธอกำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในร้าน
พนักงานสาวหลายคนรีบกล่าวทักทายเป็นการต้อนรับลูกค้า แต่จิรพิมนตร์ไม่ทันได้พูดเพราะเธอกำลังแปลกใจที่เห็นเจตนิพัทธ์เดินเข้ามา หญิงสาวนึกในใจว่าเค้ามีเรื่องอะไรกัน..ถึงได้มาหาเธอถึงที่นี่ เขายิ้มและเดินตรงมาหาเธอ ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มของเขาจะเอ่ยขึ้นด้วยสำเนียงไทยแท้ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกครึ่งที่อยู่เมืองนอกมานานก็ตาม
“ผมอยากได้อาหารเช้า แบบง่าย ๆ สักที่หนึ่ง” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อทักทายกับหญิงสาวเรียบร้อยแล้ว
“คุณรู้จักร้านของมนตร์ได้อย่างไรคะ” เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าแปลกใจ ชายหนุ่มจึงรีบบอกกับเธอ
“ผมไม่ได้รู้จักร้านของคุณหรอกครับ แต่บังเอิญว่าผมหิว และก็ขับรถผ่านหน้าร้านของคุณพอดี” เขายิ้มกว้างและตอบกลับ เจตนิพัทธ์แกล้งบอกไปว่าตนเองนั้นบังเอิญขับรถผ่านมาทำธุระแถวนี้ แต่อันที่จริงเขาตั้งใจให้ลูกน้องของพี่ชายไปสืบเรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับจิรพิมนตร์มาเรียบร้อยแล้ว จนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ
“รู้อย่างนี้แล้ว...หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจนะครับ”
“มนตร์ไม่กล้าทําแบบนั้นกับลูกค้าหรอกค่ะ” หญิงสาวนึกเตือนตัวเองอยู่ในใจว่าเจตนิพัทธ์แค่มาทานมื้อเช้าไม่ได้ตั้งใจจะมาหาเธอสักหน่อย พอทานมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย เขาก็เดินมาหาเธออีกครั้ง
“ที่ร้านคุณมีกาแฟมั้ยครับ”
“มีค่ะ”
“งั้นผมขอเป็นเอสร้อนที่หนึ่งครับ” หญิงสาวหันไปบอกกับเด็กในร้าน ระหว่างที่เขากำลังนั่งรอที่โต๊ะ หลังจากนั้นจิรพิมนตร์ก็เดินไปหาเขาพร้อมกับถือถุงอะไรบางอย่าง
“เอ่อ!!! นี่เสื้อของคุณ มนตร์ซักเอาไว้แล้ว นี่คะ” หญิงสาวเขินชายหนุ่มและยืนอำอึ้งอยู่นาน ก่อนจะยื่นเสื้อสูทของเขาที่ให้เธอยืมเมื่อหลายวันก่อน
“ขอบคุณนะคะ สำหรับที่คุณช่วยมนตร์ในคืนนั้น เอ่อ..อาหารมื้อนี้มนตร์ขอไม่คิดเงินนะคะ ถือเป็นการตอบแทนที่คุณเจตเคยช่วยชีวิตมนตร์เอาไว้”
“ไม่จำเป็นเลยครับ ผมยินดีช่วยเหลือคุณโดยไม่หวังอะไรตอบแทน ยังไงผมก็ต้องจ่ายเงินค่าอาหารให้คุณเพราะมันคนละเรื่องกัน ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณครับ” เขาพูดซะยืดยาวก่อนจะหยิบเงินยื่นให้เธอ จิรพิมนตร์จึงไม่กล้าปฏิเสธ เจตนิพัทธ์พลางนึกไปถึงคืนนั้นที่เธอต้องเก็บเงินที่ฉายดนัยโยนให้อย่างไม่ไยดี แสดงว่าเธอยังมีความจำเป็นต้องใช้เงินอยู่
“ส่วนเสื้อตัวนี้...ผมฝากคุณเก็บเอาไว้ก่อนได้มั้ยครับ ผมขี้เกียจเอากลับ พอดีผมต้องไปทำธุระต่อน่ะ”
“ค่ะ หญิงสาวจำใจก้มหน้ารับเงินของเขา”
“ไม่ต้องทอนนะครับ แล้วอันที่จริง แล้วคุณก็ไม่ต้องสุภาพกับผมถึงขนาดนี้ก็ได้” เขาเห็นว่าเธอโค้งศีรษะเล็กน้อยขณะที่รับเงินจากเขา
พนักงานในร้านหลายคนมองกันเป็นตาเดียวเมื่อเห็นเจตนิพัทธ์เดินออกจากร้านไป โดยเฉพาะณัฐกานต์ที่รีบเดินออกมาหาเพื่อนสาวด้วยความดีใจ
“ฮูย!!!.. ตัวจริงคุณเจตหล่อจังเลยเนาะ หุ่นดี๊ดี” เมื่อเจตนิพัทธ์ออกจากร้านไปแล้วเรียบร้อย ณัฐกานต์ ก็อดไม่ได้ที่จะต้องเอ่ยปากชมจิรพิมนตร์กับเจตนิพัทธ์ว่าดูเข้ากันดีและเหมาะสมกันมาก
“ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมาหลงเสน่ห์เพื่อนฉ้าน”
“แกก็พูดไปเรื่อยยัยกานต์ เค้าแค่บังเอิญแวะมาเฉย ๆ เค้าไม่รู้ว่าเป็นร้านของฉันด้วยซ้ำ”
“ฉันว่าระดับเขา ไม่มีคำว่าบังเอิญหรอก” หญิงสาวรีบปรามเพื่อนสนิทและบอกว่าอย่าได้พูดแบบนั้นเพราะคนอย่างเธอไม่สามารถไปเทียบอะไรกับเขาได้เลย
พูดเสร็จจิรพิมนตร์ก็รีบหันไปบอกพนักงานในร้าน ให้รีบเตรียมทำเค็กวันเกิดสำหรับนำไปเซอร์ไพรส์ให้กับท่านรัฐมนตรีทวีปตามคำสั่งของมารดา
“เสร็จแล้วช่วงเย็น ๆ ใครก็ได้อย่าลืมเอาไปส่งให้ที่บ้านท่านรัฐมนตรีทวีปให้เรียบร้อยนะ” เธอกำชับพนักงานเพราะกลัวจะมีใครลืมหรือไปผิดเวลา เพราะฉายดนัยเป็นคนอารมณ์ร้อน จิรพิมนตร์ไม่อยากให้เกิดปัญหา
“ค่ะคุณมนต์” พนักงานในร้านตอบ
- Writer
