สุดท้าย ฉันก็ต้องกลับพร้อมมัน เรานั่งกันคนละฝั่งบนรถแท็กซี่ แม้แต่หน้ามัน ฉันก็ไม่อยากเห็น ในหัวของฉันไม่สามารถสลัดเรื่องนี้ออกไปได้ง่ายๆ ฉันไม่รู้เลยว่าฉันอยากได้คำตอบจากมันจริงๆ ไหม เพราะสิ่งที่ฉันได้ฟังอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากได้ยิน
ฉันกุมขมับ พยายามถอนหายใจยาวๆ อยู่หลายครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่แค่ปลายหางตาเห็นคนต้นเหตุ ฉันก็อยากจะร้องไห้ ฉันทำอะไรก็นึกถึงมันตลอด แล้วดูแม่งทำตัวดิ...
บอสไม่พูดอะไร มันขยับมานั่งข้างๆ ฉัน ในขณะที่ฉันขยับหนีจนตัวชิดกับประตูแล้ว มันค่อยๆ เอนตัวมาซบไหล่ ฉันรู้ว่ามันอยากจะง้อ แต่บอกตรงๆ ตอนนี้ให้มันคุกเข่า ฉันก็ไม่รู้เลยว่าจะให้อภัยมันได้มั้ย
ฉันหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่าง มันดึงมือฉันไปจับ ฉันก็ปล่อยมันไว้แบบนั้น ไม่ได้สะบัดออก เพราะฉันโคตรจะเหนื่อยเลย เหนื่อยจนไม่อยากจะกระดิกตัวด้วยซ้ำ
“เบสท์” บอสเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอ่อน แต่ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนขึ้น
