ตุบ!
ฉันตีมันเข้าที่หน้าอกแต่มันไม่ได้แรงมากขนาดนั้นเพราะฉันไม่มีแรง แค่จะด่ามัน ฉันยังเหนื่อยเลย
“เบสท์” มันถอนหายใจแล้วจับข้อมือฉันเพื่อหยุดการทำร้ายร่างกายที่แสนจะน้อยนิดนั่น มันมองฉันสักพักนึงแล้วพูดต่อ “ไปนอนเหอะ”
ฉันเงียบไป แค่ความใส่ใจจะพูดอะไรดีๆ ให้ฉันรู้สึกดีขึ้น มันยังไม่ทำ มันมองยังกับว่าฉันฟุ้งซ่าน เอาแต่โวยวาย ทั้งที่มันนั่นแหละเป็นคนก่อเรื่อง
“แกรำคาญมากปะ ถ้ารำคาญมากขนาดนั้นก็เลิกให้มันจบๆ ไปเหอะ” ฉันสะบัดมือมันที่จับอยู่ออก
“ไม่เลิก” มันพูดเสียงแข็งแล้วมองฉันนิดนึงยังกับดูออก “แกก็ไม่ได้อยากเลิกกับเค้าจริงๆ หรอก เค้ารู้”
“เออ ในเมื่อมันยืนยัน แล้วมึงจะทำอะไรได้ละเบสท์” ฉันกระดกเบียร์แทนเบสท์แล้วนึกถึงหน้าอีบอสพร้อมอารมณ์หงุดหงิด ฉันไม่รู้ทำไมเบสท์ถึงได้รักได้หลงมันนักหนา แต่ก็ดีแล้วที่บอสมันจำไม่ได้
เพราะถ้ามันจำได้... ฉันก็อาจจะงานเข้าเหมือนกัน
“กูถึงมานั่งแดกเบีย
