Yasemin, Karan’a eski ailesiyle yaşadığı zorlu anları ve Kerim’in ona söylediği ağır sözleri paylaştıktan sonra bir süre sessiz kaldı. Karan, kardeşinin yaşadığı acıyı hissediyordu. Onun gözlerindeki korku ve kırılganlık, kalbini daha da sıkıştırıyordu. Ama Yasemin, Karan’a açılmakla ilk adımı atmıştı ve bu, aralarındaki bağı güçlendirmişti.
Odanın loş ışığında, iki kardeş sessizce otururken, Karan bir süre Yasemin’in başını okşadı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadan derin düşüncelere daldılar. Yasemin’in içindeki ağırlık, yavaş yavaş hafifliyordu ama hâlâ birçok soru zihnini meşgul ediyordu.
"Karan, sence gerçekten güçlü biri olabilir miyim? Yani, tüm bunlarla başa çıkabilir miyim?" diye sordu Yasemin, sesi kısık ve belirsizdi.
Karan, kardeşine cesaret veren bir bakışla karşılık verdi.
