ฉันเดินอ้อมไปหาคุณแทนคุณที่ยังนั่งนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
"ช่วยเพลงด้วยนะคะ จับตัวคนทำให้ได้นะ เดวาขอร้องช่วยเพลงด้วยนะ" เขาเบนสายตามองฉันแค่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปที่ลูกน้องตัวเอง
"จับตัวคนทำ"
"ครับท่าน" เมื่อบอดี้การ์ดคนนั้นก้มหน้าเดินออกไปฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจดินเนอร์หรูกับแฟนแล้ว ฉันเป็นห่วงยัยเพลง เพราะตอนนี้พ่อแม่เธอที่จันทบุรีรู้เรื่องรึเปล่าก็ไม่รู้ นอกจากฉันเพลงไม่มีญาติที่กรุงเทพเลย
"เราไปเยี่ยมเพลงกันเถอะค่ะ"
"นั่งลง"
"แต่เพลงโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาลนะคะ!" ฉันเริ่มขึ้นเสียงและกระวนกระวาย
"ฉันสั่งให้นั่งลง ขืนเธอไปก็ช่วยอะไรหมอไม่ได้"
ฉันปวดหัว ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ สมองมันตื้อตึงคล้ายกับโดนทุบหัวมาแรงๆ จนบอดี้การ์ดฉันที่เป็นผู้หญิงพี่อะไรก็ไม่รู้จำชื่อไม่ได้ เธอพยุงฉันไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้วจัดการวางผ้ารองไว้บนตักเพื่อให้ฉันเตรียมดื่มด่ำกับดินเนอร์หรูราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
