มลทินรักซาตาน

บทที่6

ความสุขในค่ำคืนที่แสนยาวนานผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วก่อนที่เช้าวันใหม่จะเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องลงมากระทบมู่ลี่สีขาวสะอาด ทุกๆ อย่างดำเนินไปตามปกติราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกินขึ้น สิ่งเดียวที่ดูเหมือนว่าจะแตกต่างออกไปจากทุกวันเห็นทีคงจะหนีไม่พ้นตรีภพที่ออกเดินทางไปทำงานทันทีที่แต่งตัวเสร็จ เขาอ้างกับผู้เป็นย่าว่าวันนี้มีประชุมแต่เช้าเลยทำให้ไม่สามารถร่วมรับประทานอาหารเช้ากับทุกคนได้ในวันนี้

“พี่ภพต้องโกหกพวกเราแน่ๆ เลยค่ะคุณย่า ร้อยทั้งร้อยคงจะรีบออกไปหาแม่นางแบบหน้างิ้วนั่นเสียมากกว่า” ทิพย์อักษรพูดขึ้นก่อนจะเบือนหน้าไปหาพี่สะใภ้ที่กำลังนั่งร้อยมาลัยเตรียมจะนำไปถวายพระกับผู้เป็นย่าด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาให้ได้เห็นเหมือนทุกครั้งไป

“ย่าก็จนปัญญา ไม่รู้ว่าตาภพจะฝังใจอยู่กับอดีตไปอีกนานแค่ไหน”

“นั่นน่ะสิค่ะคุณย่า นี่ถ้าทิพย์เป็นพี่หนูเล็กแล้วโดนพี่ภพทำแบบนี้คงตัดสินใจฟ้องหย่าไปนานแล้วล่ะค่ะ จริงสิคะ วันนี้ทิพย์ไม่มีเรียน คุณย่าจะว่าอะไรไหมคะถ้าทิพย์จะขออนุญาตพาพี่หนูเล็กออกไปซื้อของด้วยกัน ไปเที่ยวกันเถอะนะคะพี่หนูเล็ก วันๆ อยู่แต่บ้านไม่เบื่อบ้างเลยหรือคะ” คนที่ได้แต่นั่งนิ่งรู้สึกอึดอัดเมื่อได้ยินคำชวน ก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธเป็นการด่วนเพราะไม่อยากออกไปไหนให้ใครได้เห็น เธอกลัวว่าตรีภพจะโกรธหากรู้ว่าเธอออกไปข้างนอกทั้งๆ ที่เขาเคยสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหน

“ไม่เอาหรอกค่ะน้องทิพย์”

“ทำไมล่ะคะ นานๆ ทีออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยจริงไหมคะคุณย่า” ทิพย์อักษรยังไม่ยอมแพ้ ยังไงก็จะพาพี่สะใภ้ไปด้วยให้ได้

“นั่นน่ะสิ ย่าเองก็เห็นด้วยกับแม่ทิพย์นะหนูเล็ก ออกไปเที่ยวกันให้สบายใจเสียบ้าง วันๆ ขลุกอยู่แต่บ้านอีกหน่อยก็คงเฉาตายกันพอดี ไปเถอะไป ส่วนเรื่องตาภพไม่ต้องห่วง ย่าเป็นคนอนุญาตเสียอย่างพ่อคนปากไม่ตรงกับใจตัวเองคงไม่กล้าหือหรอก” คนได้ฟังปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไปเมื่อคำสั่งของผู้เป็นย่าดังขึ้นอย่างเด็ดขาด ทิพย์อักษรยิ้มอย่างพอใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วรั้งเอาพี่สะใภ้ให้ออกไปขึ้นรถด้วยกัน

หลังจากตบปากรับคำจากผู้เป็นย่าที่อนุญาตให้ทั้งสองสาวออกมาเดินเที่ยวห้างได้ตามสบายทิพย์อักษรก็ไม่รีรอปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์ รีบฉุดเอาพี่สะใภ้ผู้แสนดีมาเดินเล่นที่ห้างดังด้วยกันโดยมีนายแช่มคนขับรถคอยเดินอาสาถือของให้อยู่ไม่ห่าง แม้รินลดาจะเอ่ยปากปฏิเสธมาตลอดการเดินทาง แต่ก็ไม่อาจขัดขืนน้องสาวสามีตรงหน้านี้ได้เลยสักครั้ง

“พี่ว่าอย่าเลยค่ะน้องทิพย์ ถ้าคุณภพรู้เข้าคงไม่พอใจแน่ๆ ที่พี่ออกมาข้างนอกโดยไม่บอกเขาก่อนแบบนี้” รินลดาร้องบอกน้องสามีอย่างจนใจพร้อมทั้งเอื้อมมือไปฉุดรั้งอีกฝ่ายที่ทำท่าจะลากเธอเข้าไปในร้านเสื้อผ้าตรงหน้าเสียให้ได้ให้หยุดฟังกันเสียก่อน เธอคิดไม่ออกจริงๆ เลยว่าถ้าหากตรีภพรู้ว่าเธอออกมาจากบ้านโดยไม่บอกเขาก่อนล่วงหน้าแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เขาเคยกำชับเอาไว้นานแล้วว่าหากไม่มีความจำเป็นห้ามเธอออกไปไหนมาไหนตามลำพังอย่างเด็ดขาด เขาให้เหตุผลว่าไม่อยากให้ผู้คนเห็นเธอ เพราะกลัวว่าจะมีใครจะได้ว่าเธอเป็นภรรยาของตัวเอง

เธอควรมีชีวิตอยู่ในโลกที่แสนอ้างว้าง โดดเดี่ยว และมีตัวตนเฉพาะกับแค่คนในบ้านสุวงศ์ไพศาลกุลเท่านั้น! นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจะให้เป็นไป

“เราไม่เห็นจะไปต้องสนใจเลยนี่คะพี่หนูเล็ก ถ้าเราสองคนไม่บอกเสียอย่างพี่ภพจะรู้ได้ยังไงกันล่ะคะจริงไหม อีกอย่างคุณย่าก็เป็นคนเอ่ยปากอนุญาตด้วยตัวเองแบบนี้ด้วย พี่ภพคงไม่กล้าว่าอะไรเราสองคนหรอกค่ะ” ทิพย์อักษรเอ่ยแย้งขึ้น ในใจไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่นักที่พี่สะใภ้เอาแต่หวาดกลัวพี่ชายของเธอเสียจนไม่กล้าคิดกล้าทำอะไรด้วยตัวเอง ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วมีสิทธิ์ที่จะไปไหนหรือทำอะไรก็ได้เหมือนคนอื่นๆ ทั่วไป

“แต่พี่ว่า…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นค่ะ อีกอย่างทิพย์รับปากกับคุณย่ามาแล้วว่าจะพาพี่หนูเล็กมาซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ไว้ใส่ เรารีบไปกันเถอะนะคะ ทิพย์จะพาไปที่ร้านโปรดของทิพย์เอง รับรองว่าต้องมีเสื้อผ้าสวยๆ ที่เหมาะสมกับพี่หนูเล็กแน่นอนค่ะ” เพราะไม่รู้จะเอ่ยสิ่งไหนมาแย้งขึ้นอีกเลยทำให้รินลดาไม่มีทางเลือกนอกเสียจากยอมให้น้องสามี ลากไปยังร้านเสื้อผ้าตามใจชอบอย่างเลี่ยงไม่ได้

ในขณะที่รินลดากำลังเข้าไปลองสวมชุดที่น้องสามีผู้คนอาสาเลือกให้นั้นร่างของคนอีกสองคนก็เดินเลยผ่านมาก่อนที่ฝ่ายหญิงสาวจะเหลือบเห็นน้องสาวของชายหนุ่มที่ตัวเองกำลังควงมาซื้อกระเป๋าใบใหม่ที่เขาจะซื้อให้เป็นของขวัญที่ผิดคำพูดกับเธอเมื่อวานเข้าโดยบังเอิญ เสียงหวานๆ จึงร้องขัดขึ้น

“นั่นมันน้องทิพย์ น้องสาวของคุณนี่คะภพ!” สิ้นเสียงที่ดังขึ้นเป็นผลให้ตรีภพจำต้องหันควับมองไปตามนิ้วเรียวที่กำลังชี้เข้าไปในร้านเสื้อผ้าตรงหน้าในทันที คิ้วหนาทั้งสองข้างขมวดเป็นปมอย่างอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ก่อนที่เท้าจะรีบสาวเดินตรงเข้าไปด้านในร้าน พร้อมๆ กับเสียงก้องกังวารที่ดังถามขึ้น

“เรามาทำอะไรที่นี่ยัยทิพย์ แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรือยังไง” ทิพย์อักษรถึงกลับหน้าเสียเมื่อหันหลังกลับมาตามเสียงร้องเรียกที่ดังขึ้นแล้วพบกับพี่ชายของตัวเองที่กำลังยืนประจันหน้ากันอยู่

จะว่าเป็นความบังเอิญก็บังเอิญเสียจนเหลือเชื่อ เช่นนี้คงจะต้องเรียกว่านรกชังหรือสวรรค์กลั่นแกล้งถึงจะสมเหตุสมผลเสียมากกว่า เพราะโอกาสที่เธอและพี่สะใภ้จะมีโอกาสมาเจอพี่ชายตัวดีที่นี่ในวันนี้นั้นมีได้น้อยมากแต่เมื่อเจอแล้วก็คงต้องเอาตัวรอดไปให้ได้

“ทิพย์เอ่อ…พอดีทิพย์พาเพื่อนมาซื้อเสื้อผ้าคะ แล้ววันนี้ทิพย์ก็ไม่มีเรียนด้วย ว่าแต่พี่ภพล่ะคะว่าทำอะไรที่นี่ นี่มันเวลางานไม่ใช่หรือคะ”

“เพื่อนคนไหนกัน แล้วนี่พี่รู้จักด้วยรึเปล่า” ผู้เป็นพี่ถามต่อโดยไม่ใส่ใจที่จะตอบคำถามของน้องสาวที่ดังถาม นั่นทำเอาคนที่กำลังถูกต้อนให้จนมุมถึงกลับเหงื่อตก

ใครเล่าจะกล้าบอก เพราะเกิดบอกความจริงไปมีหวังคงได้เกินเรื่องวุ่นวายตามมาอย่างแน่นอน คิดได้เช่นนั้นรอยยิ้มหวานจึงแสร้งเผยให้ได้เห็นก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พยายามทำให้ทุกๆ อย่างดูเป็นปกติให้ได้มากที่สุดแม้ว่าภายในใจจะเต้นรัวเร็วมากแค่ไหนก็ตามที

“ยัยมิลยังไงคะ คนที่ชอบไปค้างที่บ้านเราทำรายงานกับน้องทิพย์อยู่บ่อยๆ คนนั้นไงคะ แล้วนี่พี่ภพไม่รีบพาคู่ขาไปช้อปปิ้งต่อหรอกเหรอคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป อย่ากลับบ้านเย็นนักล่ะ ประเดี๋ยวคุณย่าจะไม่มีเพื่อนทานข้าวเย็น” หญิงสาวพยักหน้ารับคำพี่ชายอย่างโล่งอก รู้สึกราวกับยกภูเขาออกจากอกทีละช้าๆ เมื่อคนทั้งสองตัดใจหมุนตัวเตรียมที่จะเดินจากไปแต่ทุกๆ สิ่งกลับไม่เป็นไปตามที่ใจนึกเพราะเสียงหวานๆ ของรินลดากลับดังสวนขึ้นมาซะก่อน…

“น้องทิพย์คะ พี่ว่าชุดนี้มันโป๊ไปนิดนะคะ พี่ลองใส่ดูแล้วไม่มั่นใจเลย ถ้ายังไงน้องทิพย์เข้ามาช่วยพี่ถอดมันออกหน่อยได้ไหมคะ” เสียงหวานใสๆ ที่ได้ฟังแค่ครั้งเดียวก็จำได้ว่าเป็นเสียงของใครทำให้ตรีภพจำต้องหันกลับมาอีกครั้งก่อนจะเดินตรงเข้าหาน้องสาวด้วยสีหน้าโหดเหี้ยมอย่างหนัก

“พี่จะถามเราอีกแค่ครั้งเดียวนะยัยทิพย์ ใครคือคนที่อยู่ข้างในนั้น!” คนถูกถามหน้าเสียไม่น้อย แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยตอบตรีภพกลับเป็นฝ่ายเดินดุ่มๆ เข้าไปด้านในห้องรองเสื้อเสียเองก่อนจะปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพเพราะแน่ใจกว่าใครๆ ว่าแท้ที่จริงแล้วใครกันแน่ที่กำลังลองชุดอยู่ข้างในนั้น

“พี่หนูเล็กแย่แล้ว!” ทิพย์อักษรพูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก นอกเสียจากนิ่งภาวนาให้พี่ชายไม่ทำอะไรพี่สะใภ้ของเธอเกินกว่าเหตุ