มลทินรักซาตาน

บทที่3

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากงานประมูลจบสิ้นลงตรีภพก็ไม่ยอมที่จะกลับบ้านไปง่ายๆ จึงได้เอ่ยปากชวนคู่ขาวคนสวยอย่างเพียงเพ็ญนางแบบมืออาชีพมานั่งดื่มกันต่อที่คลับประจำที่ตัวเองมักจะชอบแวะมาอยู่บ่อยๆ ก่อนกลับบ้าน ในใจเฝ้านึกไปถึงภรรยาที่ตัวเองไม่เคยต้องการเลยสักนาทีว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไร เธอจะเจ็บปวดเจียนตายสักแค่ไหนกันเชียวถ้าหากได้รู้ว่าเขาเลือกที่จะพาผู้หญิงคนอื่นมาเที่ยวในวันสำคัญเช่นวันเกิดของตัวเองแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งพอใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ความดีใจกลับต้องหยุดชะงักลงไปชั่วครู่เมื่อเสียงข้อความจากโทรศัพท์ที่ถูกวางทิ้งเอาไว้ตรงหน้า เกิดสั่นขึ้นมาขัดจังหวะเข้าซะก่อน…

เพียงเพราะคิดว่าอาจจะเป็นใครสักคนส่งข้อความมาเรื่องงานเท่านั้นถึงได้เผลอกดเข้าไปดูโดยไม่ทันได้มองให้แน่ชัดว่าใครเป็นคนส่ง ทว่าสิ่งที่ได้เห็นก็พรากเอาอารมณ์ดีดีเมื่อสักครู่ของเขาจนหายวับไปทันตากับภาพที่ได้เห็น ซึ่งก็คือภาพของรินลดาที่กำลังยืนถ่ายรูปยิ้มหวานเคียงคู่อยู่กับไอ้ดนัยเพื่อนสนิทของเขาอยู่

รอยยิ้มกว้างๆ ที่แทบจะเห็นฟันซี่เล็กๆ ของหล่อนที่ไม่เคยคิดจะมอบให้เขาเลยสักครั้งพาลทำให้ความอดทนถึงขั้นขาดสะบั้นในทันที ร่างกำยำลุกพรวดขึ้นก่อนจะเอ่ยปากบอกคู่ขาสาวด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ

“ผมว่าเราสองคนไปทำเรื่องที่มันสนุกๆ มากกว่านี้กันดีกว่าครับเพ็ญ รับรองว่าคุณจะต้องชอบแน่ๆ” เพราะคำพูดกำกวมของชายหนุ่มทำเอานางแบบสาวที่กำลังเมาได้ที่ต้องพยักหน้ารับคำอย่างเร่งด่วน หลงคิดไปไกลว่าที่อื่นที่ว่าของเขานั้นคงจะหนีไม่พ้นโรงแรมห้าดาวเหมือนเช่นเคยไม่ผิดแน่ ใครเลยจะรู้ว่าเธอนั้นกำลังจะกลายเป็นเครื่องมือของตรีภพที่จะใช้ทำร้ายหญิงสาวอีกคนในอีกไม่ช้านี้…

“มาแล้วค่ะมาแล้วๆ คุณภพกลับมาแล้วค่ะ!” เสียงตะโกนร้องบอกของ ‘แววดาว’ สาวใช้ทำให้ใครหลายคนต้องพากันให้ไปมอง และสิ่งที่ทำให้ตกใจคือตรีภพไม่ได้กลับมาคนเดียว

“ในที่สุดแกก็ยอมโผล่หัวกลับมาเสียทีนะไอ้ภพ” ดนัยเป็นคนแรกที่เอ่ยก่อนจะหันไปมองหญิงสาวอีกสองคนทั้งใบหน้ายิ้มๆ ไม่นึกว่าแผนการของเขาจะสำเร็จเกินคาด แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายนั้นกลับเป็นหญิงสาวอีกคนที่เพื่อนรักของเขาหิ้วกลับมาด้วยเสียมากกว่า ใครเลยจะได้ทันคิดว่าตรีภพจะซ้อนแผนเขา ด้วยการพาผู้หญิงอีกคนกลับมาบ้านด้วยแบบนี้

“ก็นี่มันบ้านฉัน! ถ้าแกไม่ให้ฉันกลับบ้านแล้วแกจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน ว่าแต่แกเถอะ ดึกจนป่านนี้แล้วทำไมยังอยู่ที่นี่อยู่อีก บ้านช่องไม่มีให้กลับหรือยังไง!” ตรีภพสวนกลับทันควันสายตาไม่พอใจจ้องมองเพื่อนรักที่รู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยเด็กๆ อย่างเอาเรื่อง

“ก็วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูเล็กเขานี่หว่า ฉันก็แค่แวะเอาของขวัญมาให้เมียแกมันก็เท่านั้น ว่าแต่แกเถอะ…ไหนวะของขวัญวันเกิดของคุณหนูเล็ก” รินลดาถึงกลับหน้าเสียเมื่อจู่ๆ สายตาดุดันก็ตวัดมองมาหาก่อนที่ตรีภพจะกระตุกเหยียดยิ้มที่มุมปากราวกับจะเยาะเย้ยกัน

“หล่อนคงไม่อยากจะได้ของขวัญอะไรจากฉันหรอกแกเชื่อสิ เพราะดูจากรอยยิ้มที่แสนจะหวานหยดย้อยที่แกส่งไปให้ฉันดู ฉันว่าป่านนี้เธอคงจะได้ของขวัญที่ถูกอกถูกใจไปแล้ว จริงไหม!” ทุกๆ ถ้อยคำเสียดแทงใจผู้ได้ฟังเข้าไปทุกชั่วขณะแต่ยังไม่ทันไรเดือนเพ็ญกลับเป็นฝ่ายร้องลั่นขึ้นเหมือนกับเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าเคยเห็นหญิงสาวตรงหน้านี้ที่ไหน ที่แท้ก็ภรรยาของตรีภพนี่เอง

“คุณนี่เองภรรยาของภพ ฉันเดือนเพ็ญค่ะ เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของภพ ฉันเคยเห็นแต่รูปของคุณในหนังสือพิมพ์เมื่อครั้งที่คุณกับเขาแต่งงานกันน่ะค่ะ นี่ก็เกือบๆ จะลืมไปแล้วเหมือนกันนะคะเนี่ยว่าคุณแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นต้นแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมพาเธอออกงานบ้างละคะภพ ภรรยาคุณออกจะสวย” หญิงสาวว่า พร้อมทั้งเอื้อมมือไปคล้องแขนชายหนุ่มข้างกายอย่างถือสิทธิ์

“เรื่องนั้นคงไม่จำเป็นหรอกครับเพ็ญ เพราะคนบางคนสำหรับผมแล้วก็เป็นได้แค่ตัวถ่วงในชีวิตดีดีนี่เอง มีก็เหมือนกับไม่มีนั่นแหละครับ” คำตอบที่จงใจใช้น้ำเสียงหยาบกระด้าง รุนแรงเสียดแทงหัวใจดวงน้อยๆ จนพังยับเยินเมื่อได้ยิน คำพูดร้ายๆ ของเขามันสร้างความปวดร้าวให้เธอมากกว่าครั้งไหนๆ

“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ พี่ฝากที่เหลือด้วยนะคะน้องทิพย์ ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดอีกครั้งนะคะคุณดนัย” รินลดากล่าวรวดเดียวจบก่อนจะเป็นฝ่ายเดินหนีออกมาเป็นคนแรก เธอเจ็บเกินจะยืนฟังคำพูดร้ายกาจของคนใจร้ายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของตัวเองอีกต่อไป อยู่ด้วยกันสองคนเขาจะใจร้ายแค่ไหนเธอทนได้ทั้งนั้น หากเขากลับมาทำร้ายกันต่อหน้าคนอื่นๆ แบบนี้มันเกินกว่าที่ใจเธอจะทนได้จริงๆ

ดนัยได้แต่ยืนอยู่กับที่สายตาเฝ้ามองแผ่นหลังของหญิงสาวที่เดินออกไปไกลจนลับสายตาก่อนจะลอบถอนหายใจ เมื่อหันมาเจอกับรอยยิ้มของเพื่อนรักที่กำลังมีความสุขอยู่กับผลงานของตัวเองเข้า เขาคิดผิดจริงๆ ที่คิดแผนนี้ขึ้นมาเพราะสุดท้ายแล้วคนที่ต้องรู้สึกเจ็บปวดและได้รับผลกระทบมากกว่าใครๆ ก็กลายเป็นรินลดาอยู่วันยังค่ำ มีหรือที่คนเย็นชาเห็นเมียเป็นเพียงของตายที่จะมีหรือไม่มีก็ได้อย่างตรีภพจะรู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องพวกนี้ มีแต่จะยิ่งมีความสุขมากขึ้นสิไม่ว่า..

“ถ้ารู้ว่าการกลับมาของแกมันจะทำให้คุณหนูเล็กต้องเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่ทำ พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับน้องทิพย์ กลัวว่าถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักนิดจะพาลเลิกคบพี่ชายของเราได้!” ว่าจบก็เดินหนีไปอีกคนทำให้ทั่วบริเวณนั้นเหลือเพียงแต่ตรีภพกับน้องสาวและคู่ขาอีกคนเท่านั้น

“คนอื่นเขาก็ไปกันจนหมดแล้วนะคะ พี่ภพเองก็น่าจะเชิญแขกคนสำคัญของพี่ให้กลับไปด้วย! เพราะที่นี่เป็นบ้านของคุณย่า ไม่ใช่โรงแรมจิ้งหรีดราคาถูกที่พี่จะพาผู้หญิงคนไหนเข้ามานอนเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ หวังว่าคงเข้าใจภาษาคนนะคะ ลาขาดค่ะ!” ทิพย์อักษรเค้นเสียงเอ่ยก่อนจะลอบมองพี่ชายอย่างเหลืออดที่ทำร้ายพี่สะใภ้ของเธอไม่เว้นแต่ละวัน ไม่นานก็ยอมหมุนตัวเดินหนีออกมาอีกคนเพราะกลัวจะทนไม่ไหวเผลอถลาเข้าไปตบแม่นางแบบจอมหน้าด้านตรงหน้าเสียไม่ได้

“ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วพี่หนูเล็กของทิพย์ไปทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้กันแน่นะ ถึงได้เจอแต่เรื่องแย่ๆ ไม่หยุดหย่อนแบบนี้ เฮ้อ! พี่ภพนะพี่ภพ เมียตัวเองก็ทั้งแสนดีน่ารักแต่ทำไมถึงได้ไม่รักก็ไม่รู้สิ” คำพูดที่บางเบาราวกับต้องการที่จะพูดมันกับตัวเองเท่านั้นดังต่อท้าย ในระหว่างทางเดินกลับห้องนอนของตัวเอง

“ทำไมน้องสาวของภพถึงได้ทำตัวไร้มารยาทกับเพ็ญแบบนี้คะ เด็กอะไรก็ไม่รู้พูดจาไม่น่ารักเอาเสียเลย” หากลองไม่ใช่น้องสาวของบ่อเงินบ่อทองของเธอล่ะก็แม่จะกระชากหัวเข้ามาตบล้างน้ำเสียให้เข็ดหราบ นางแบบสาวคิดต่อในใจก่อนจะจ้องมองคู่ขาสุดหล่อเพื่อรอคำตอบ