มลทินรักซาตาน

บทที่2

เพราะนอกจากตรีภพที่มักจะชอบทำท่ารังเกียจเธอแล้วนั้น ทุกๆ คนในบ้านหลังนี้กลับดีกับเธอเสมือนกับเป็นคนในครอบครัวคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้เป็นย่าที่มักจะมีความเที่ยงธรรมให้แก่ทุกๆ คนอยู่เสมอ หรือแม่แต่ทิพย์อักษรน้องสาวของเขาเองก็ทั้งรักและห่วงใยในตัวของพี่สะใภ้อย่างเธอเสียยิ่งกว่าใครๆ นั่นจึงทำให้ความเงียบเหงาจากการถูกสามีเมินเฉยค่อยๆ เจือจางลงไปอย่างช้าๆ เพราะว่ามันได้ถูกเติมเต็มจากทุกๆ คนที่นี่จนทำให้เธอไม่รู้สึกว่าขาดอะไร นอกเสียจากความรักจากคนใจร้ายข้างกายคนนี้คนเดียวเท่านั้น

“เราก็เป็นเสียแบบนี้หนูเล็ก ยอมพี่เขาไปหมดเสียทุกเรื่องอยู่เรื่อยเลยเชียว”เพราะอดไม่ได้จึงต้องพูดต่อในใจสงสารหลานสะใภ้จับใจที่จะทำหรือจะพูดอะไรก็ไม่กล้าขัดใจผู้เป็นสามีไปเสียหมด ทั้งๆ ที่ตัวนั้นมีสิทธิ์มากกว่าใครๆ ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่ในมือแล้วแท้ๆ

“จริงค่ะคุณย่า ขนาดทิพย์เป็นผู้หญิงด้วยกันยังอดอิจฉาพี่ภพไม่ได้ ผู้หญิงที่ทั้งเรียบร้อยแถมยังมีความอดทนอย่างพี่หนูเล็กหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว แต่คนบางคนกลับใจร้ายไม่รู้ตัวเสียทีว่ามีของดีอยู่ใกล้ตัว กลับชอบไปคว้าเอายัยพวกลิง ข่าง บ่างชะนีที่ไหนก็ไม่รู้ออกงานสังคมอยู่เรื่อยเชียว!” ทิพย์อักษรที่นั่งอยู่อีกฝากหนึ่งของโต๊ะเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์พร้อมขึ้นมาอีกคนก่อนจะลอบมองพี่ชายของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เธอเพิ่งได้เห็นรูปจากเพื่อนสนิท ว่าเมื่อคืนพี่ชายตัวดีหอบคู่ขาของตัวเองไปออกงานอีกแล้ว

“อย่าพูดแบบนี้สิคะน้องทิพย์ ไม่น่ารักเลยนะคะรู้ไหม!”

“ก็มันเรื่องจริงนี่ค่ะ พี่หนูเล็กของทิพย์ออกจะน่ารักแถมยังแสนดีขนาดนี้ แต่พี่ชายตัวดีของทิพย์กลับพาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ไปออกหน้าออกตาในงานสังคมอยู่ได้ ทั้งๆ ที่เมียของตัวก็สวยออกขนาดนี้ ถ้าลองพี่หนูเล็กของทิพยได้แต่งหน้าแต่งตัวสักนิดล่ะก็ ทิพย์รับรองได้เลยค่ะว่าจะต้องสวยกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่พี่ภพเคยควงมาแน่นอน” ความจริงก็คือความจริงอยู่ร่ำไป นั่นอาจเป็นเพราะรินลดานั้นไม่ชอบการแต่งหน้าเหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ เลยทำให้เธอดูจะไม่โดดเด่นอะไรมากนัก หากอยู่รวมกลุ่มกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน

“ผมอิ่มแล้วครับ เชิญทุกๆ คนพากันสรรเสริญผู้หญิงคนนี้ต่อไปกันตามสบาย ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับคุณย่า” ช้อนในมือถูกวางกระทบแนบข้างจานสีขาวสะอาดที่ถูกจัดวางเอาไว้ให้ตรงหน้าอย่างแรงเมื่อพูดจบ ไม่สบอารมณ์กับทุกๆ ความเห็นของทั้งน้องสาวและคุณย่าที่พากันต่อว่ากัน ทำเหมือนเขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ก็ไม่ปาน

“เดี๋ยวหนูเล็กกลับมานะคะคุณย่า น้องทิพย์” รินลดาพูดขึ้นก่อนจะรีบลุกขึ้นและวิ่งตามผู้เป็นสามีไปติดๆ ทิ้งไว้แต่เพียงคุณหญิงสุรัตน์และหลานสาวคนเล็กที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมากับภาพที่ได้เห็น ในใจนึกสงสารหญิงสาวอยู่ไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะรู้ดีว่าตรีภพนั้นผูกใจอยู่แต่กับรักแรกของตัวเอง มันคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าที่หลานชายของนางจะค้นพบว่าอดีตคือสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ปัจจุบันนั่นต่างหากที่สำคัญ

“รอเดี๋ยวก่อนสิค่ะพี่ภพ!” ปากเจ้ากรรมดันเผลอเรียกชื่อของสามีเหมือนอย่างที่เคยใช้เรียกเขาในอดีต มันทำให้ร่างสูงของตรีภพชะงักก่อนจะหันมามองคนเรียกอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่คนผิดได้แต่ก้มหน้านิ่งยืนอยู่กับที่

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วรินลดาว่าอย่ามาเรียกฉันว่าพี่อีก เธอไม่ใช่น้องสาวที่น่ารักของฉันนับตั้งแต่วันที่เธอยอมตกลงจะมาเป็นเจ้าสาวของฉันแทนภัทรในวันนั้นแล้ว!”ถ้อยคำหยาบกระด้างกระชากถามอย่างจงใจ เพราะเธอที่ดึงดันจะแต่งงานกับเขาแทนพี่สาวของตัวเองเสียให้ได้ในครั้งนั้นจึงทำให้ความรักความเอ็นดูที่เขาเคยมีให้น้องสางของอดีตคนรักแทบจะหมดลง ไม่มีอีกแล้วความรักความเอ็นดูที่เขาจะมอบให้ จะมีก็แค่ความเย็นชาที่เธอจะต้องแบกรับมันไปอีกนานแสนนาน หรือก็ไม่จนกว่าจะยอมเซ็นใบหย่าให้เขาเท่านั้น

“ฉันขอโทษค่ะ ว่าแต่คืนนี้คุณจะกลับดึกมากรึเปล่าคะ” แม้หัวใจจะรู้สึกเจ็บ แต่รินลดาก็ยังคงฝืนยิ้มไปให้สามีเหมือนอย่างเคย ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังปวดร้าวกับคำพูดและท่าทีที่เมินเฉยกันของเขาอยู่

“เธอจะอยากรู้ไปทำไม” ชายหนุ่มย้อนถามกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก สายตาจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ไม่ชอบให้เธอมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากนัก ไม่ชอบที่เธอทำเหมือนตัวเองล้ำเส้น!

“นั่นก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน…”

หญิงสาวตอบกลับไปเพียงเท่านั้นก่อนจะก้มหน้านิ่ง แม้จะรู้แก่ใจดีว่าเขาไม่เคยใส่ใจเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยๆ ก็ยังแอบหวังเผื่อว่าสักวันเขาจะกลับมาเป็นพี่ภพที่แสนดีคนเดิมของเธอ ชายหนุ่มซึ่งเคยรักและเอ็นดูเธอไม่ต่างอะไรกับน้องสาวคนหนึ่งของเขาเลยสักนิด แต่เมื่อทุกๆ อย่างเปลี่ยนไป ทุกๆ สิ่งที่เขาเคยมีให้ก็ค่อยๆ กลายเป็นอดีตที่เจือจางเต็มทีเท่านั้น

“นั่นมันเรื่องของเธอ เธอจะเกิดหรือว่าจะตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว เท่านี้ใช่ไหมที่อยากรู้ ฉันจะได้ไปเสียที!!” ไม่รอให้อีกคนได้ทันร้องตอบคนใจร้ายก็พาตัวเองเดินหายขึ้นรถไป และไม่คิดที่จะหันกลับมามองกันอีกเลย

ปัง!

“พี่ภพทำแบบนี้มันเกินไปแล้วจริงๆ นะคะคุณย่า วันเกิดเมียของตัวเองทั้งทีแทนที่จะมีของขวัญให้หรือไม่ก็รีบกลับบ้านไวกว่าปกติแท้ๆ แต่ดูสิคะ กลับควงเอายัยเพียงเพ็ญ แม่ไฮโซจอมปลอมอะไรนั่นไปงานประมูลเพชรหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ยังไงกัน!” ทิพย์อักษรตวาดเสียงลั่นทันทีที่ทราบข่าวจากเพื่อนสาวที่บังเอิญพบเจอกับพี่ชายของตัวเองอยู่ในงานประมูลเพชรในช่วงหัวค่ำที่เพิ่งจะผ่านพ้นมาสดๆ ร้อนๆ มาให้ดู ในขณะทุกๆ ในบ้านนั้นกำลังจัดเตรียมงานฉลองวันเกิดให้พี่สะใภ้ที่น่ารักของเธอ แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดที่จะกลับมาอวยพรให้เมียของตัวเองเลยสักนิด

“ช่างเขาเถอะค่ะน้องทิพย์ คุณภพเขาคงจะไม่ว่างจริงๆ มีแค่น้องทิพย์กับคุณย่า แค่นี้พี่ก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะสำหรับงานวันนี้ หนูเล็กมีความสุขมากค่ะ” รินลดาตอบกลับน้องสามีพร้อมรอยยิ้ม อย่างน้อยในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ก็ยังมีทุกๆ คนที่ยังรักและดีกับเธอ แม้ว่าคนที่เธออยากจะให้ทำดีกับเธอบ้างสักครั้งนั้น เขาจะไม่เคยสนใจใยดีกันเลยก็ตาม

“พี่หนูเล็กก็เป็นแบบนี้ไปซะทุกทีนั่นแหละค่ะ เราจะสั่งสอนพี่ชายตัวแสบของน้องพิทย์ยังไงกันดีคะคุณย่า ทำแบบนี้ใจร้ายเกินไปแล้วจริงๆ”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะแม่ทิพย์ วันนี้เป็นวันดี ย่าว่าเราอย่าให้เจ้าคนนิสัยเสียอย่างตาภพมาทำงานเลี้ยงของพวกเรากร่อยกันเลยจะดีกว่า เข้ามาหาย่าใกล้ๆ ทีสิหนูเล็ก ย่ามีของขวัญจะให้เรา” รินลดาพยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะค่อยๆ เดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นย่าพร้อมรอยยิ้ม จนเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมไปหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มายื่นส่งให้เสียงหวานถึงได้ถามกลับไปอย่างสงสัย

“อะไรเหรอคะคุณย่า”

“ลองเปิดดูสิจ๊ะ แล้วบอกย่ามาสิว่าหนูชอบมันรึเปล่า” หญิงสาวทำตามคำตอบนั้นอย่างว่าง่ายก่อนจะพบว่าด้านในนั้นคือกำไลหยกสีสวยน่ารักที่ดูท่าน่าจะมีราคาแพงอยู่ไม่น้อย ถึงได้รีบส่ายหน้าในทันทีไม่กล้ารับของแพงๆ เช่นนี้เพราะตัวเองนั้นคงจะไม่เหมาะสมกับมันเสียเท่าไหร่

“หนูเล็กรับมันเอาไว้ไม่ได้หรอกค่ะคุณย่า มันคงจะแพงมากใช่ไหมคะ”

“ไม่มากเท่ากับความดีของหนูที่มีให้กับทุกๆ คนที่นี่หรอกลูก ย่าให้เราด้วยใจ เราเองจะกล้าปฏิเสธน้ำใจของย่าได้ลงคอเชียวหรือ มานะย่าจะใส่ให้” ว่าจบผู้เป็นย่าก็เอื้อมมือไปหยิบเอากำไลหยกขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเป็นผู้สวมมันให้แก่หลานสะใภ้ด้วยตัวเอง

“ขอบคุณมากนะคะคุณย่า มันสวยมากค่ะ หนูเล็กจะดูแลและเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีค่ะ” รินลดาเอ่ยขอบคุณหญิงชราตรงหน้าก่อนจะร่วมเป่าเค้กวันเกิดที่ทุกๆ คนร่วมใจกันซื้อมาเซอร์ไพรส์พร้อมๆ กับการปรากฏตัวของใครอีกคน ที่เดินเข้ามาด้านในห้องโถงใหญ่พร้อมด้วยกล่องของขวัญสีหวานในมือ

“นี่ผมยังมาทันเวลาเป่าเค้กอยู่ใช่รึเปล่าครับเนี่ย” ดนัย ศัลยแพทย์หนุ่มสุดหล่อ ลูกชายนายหน้าค้าที่ดินรายใหญ่ระดับประเทศที่ใครๆ ต่างก็รู้จักดีอีกทั้งยังมีดีกรีเป็นถึงเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กๆ ของตรีภพนั่นเองที่เอ่ยขัดจังหวะขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้าหาเจ้าของวันเกิดด้วยรอยยิ้มแสนหวานพร้อมกับส่งยื่นกล่ององขวัญในมือไปให้

”สุขสันต์วันเกิดนะครับหนูเล็ก ผมขอให้คุณมีความสุขมากๆ นะครับ”

“ขอบคุณมากนะคะคุณดนัย ไม่น่าต้องลำบากซื้อของขวัญมาให้ฉันเลยค่ะ แค่คุณอุตส่าห์มาร่วมงานแค่นี้ฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะยื่นมือไปรับของขวัญตรงหน้ามาถือไว้ พร้อมจ้องมองเพื่อนสนิทของสามีอยู่นาน ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังจำวันเกิดของเธอได้ต่างจากใครอีกคนที่นอกจากจะจำไม่ได้แล้วนั้นยังไม่ยอมกลับมาร่วมงานด้วยเลยสักครั้ง

ดนัยเหมือนจะรู้ว่าอีกคนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปนอกจากจ้องมองใบหน้าอ่อนหวานของเธออยู่นาน ในสายตาของเธอเขาคงเป็นได้มากที่สุดแค่เพียงเพื่อนสนิทของสามีเธอเท่านั้น แต่เขากลับอยากเป็นอะไรที่มากกว่านั้น แม้จะรู้ดีว่าตัวเองไม่ควรคิด แต่ก็ไม่อาจห้ามใจได้อยู่ดี

ดนัยหลงรักผู้หญิงตรงหน้ามาตั้งแต่แรกเห็น เคยคิดจะเข้าไปสารภาพรักกับเธอก็ตั้งหลายหน แต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะทำมัน จนเมื่อเธอได้กลายมาเป็นภรรยาของเพื่อนรักด้วยเหตุผลที่ยากจะทำใจยอมรับได้ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขานึกเสียดายวันเวลาที่เอาแต่ไม่กล้าจนเธอต้องกลายมาเป็นของๆ คนอื่นไป สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่คอยแอบมองดูเธออยู่ห่างๆ เท่านั้น

“แล้วนี่ไอ้ภพมันหายไปไหนเสียล่ะครับ ผมไม่ยักจะเห็น โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย”ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อปล่อยให้เวลาเงียบครอบงำอยู่นานร่วมนาที สายตาจ้องมองหาเพื่อนรักที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่เสียที่ไหนอย่างตั้งอกตั้งใจจนกระทั่งทิพย์อักษรเป็นผู้เฉลยให้ได้รู้เสียเอง

“เขาจะไปไหนได้ละคะ ป่านนี้พี่ภพเขาก็คงมีความสุขอยู่กับแม่นางแบบหน้างิ้วเพียงเพ็ญอะไรนั่นอยู่ที่งานประมูลเพชรที่ไหนสักที่นี่แหละค่ะ”

“ตายจริงแม่ทิพย์นี่ พูดจาไม่น่ารักเลยนะเรา อย่าไปถือสาแกเลยนะจ๊ะพ่อดนัย” ผู้เป็นย่าร้องเอ็ดขึ้นก่อนจะปรายตามองไปยังหญิงสาวอีกคนที่ยืนนิ่ง จะห่วงก็แต่ความรู้สึกของรินลดาที่คงจะปวดร้าวอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้กับทุกๆ คน

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณย่า ผมเข้าใจความรู้สึกของน้องทิพย์ดี เอาอย่างนี้ดีไหมครับ ผมพอจะมีวิธีที่จะให้ไอ้ภพมันยอมกลับบ้าน แต่คงจะต้องให้คุณหนูเล็กช่วยด้วยอีกแรงนะครับ ไม่อย่างนั้นแผนนี้คงไม่มีวันสำเร็จแน่ๆ”

“เอ๊ะ! ฉันหรือคะ ว่าแต่ฉัน…”

“เอาสิคะเอาๆ นะคะพี่หนูเล็ก เราสามคนมารวมหัวกันจัดการพ่อคนเจ้าชู้นิสัยไม่ดีคนนั้นกันเถอะนะคะ คุณย่าเองก็เห็นด้วยใช่ไหมคะ” ทิพย์อักษรเป็นคนแรกที่โพล่งขึ้นก่อนจะเดินเข้าหาพี่สะไภ้ที่รักพร้อมเขย่าแขนอีกฝ่ายไปมาให้ตอบตกลงให้จงได้

“เรื่องของเด็กๆ ย่าไม่ขอยุ่งดีกว่าจ๊ะ เชิญพวกเราสามคนจัดการแล้วแต่เห็นสมควรก็แล้วกันนะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว เห็นทีย่าคงต้องขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนแล้วล่ะ” ผู้เป็นย่าจำต้องบอกปัดก่อนจะเรียกให้สาวใช้ส่วนตัวพาขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเพื่อปล่อยให้หนุ่มๆ สาวๆ เขาสนุกสนานกันตามประสาดีกว่าที่ต้องมีคนแก่มานั่งสร้างความอึดอัดให้

“ว่าแต่แผนการของพี่ดนัยเป็นยังไงค่ะ จัดหนักๆ เลยนะคะ น้องทิพย์รับผิดชอบเรื่องนี้ให้เอง” ทิพย์อักษรเอ่ยถามดนัยชึ้นมาอีกหนเมื่อคุณย่าเดินหายไปจนลับสายตาในที่สุด

“ไม่ยากเลยสักนิดครับน้องทิพย์ อย่างที่เรารู้ๆ กันอยู่ว่าไอ้ภพมันเป็นพวกที่ชอบหวงของของมันมากแค่ไหน เราก็ใช้นิสัยหวงของมันนี่แหละครับเป็นเครื่องมือจัดการมันซะเลย” แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในคำตอบที่ได้กลับมาเท่าไหร่นักแต่ทิพย์อักษรก็พยักหน้ารับคำอย่างเห็นด้วยก่อนที่ดนัยจะจัดการเล่าถึงรายละเอียดของแผนการ ให้หญิงสาวทั้งสองคนได้รับรู้ไปพร้อมๆ กัน