หลงกลรักมาเฟียสายดุ

ตอนที่ 1 ตามหาผู้หญิงของพ่อ

ณ ไนต์คลับหรูใจกลางกรุงเทพฯ

ดวงตาคมของมาเฟียหนุ่มกำลังกวาดมองบรรดาผู้หญิงนับร้อยที่เดินผ่านไปมาท่ามกลางแสงสีในไนต์คลับกลางคืนอย่างตั้งใจราวกับว่ากำลังหาใครสักคนอยู่ ก่อนสายตาของเขาจะไปสะดุดกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนคุยกับแขกอยู่ที่ชั้นล่างในชุดพนักงานเสิร์ฟทั่วไปสีขาวดำ ผมสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนแสงไฟหากแต่รวบมัดหลวมเรียบร้อยไว้ ร่างอรชรเดินถือถาดแทรกระหว่างผู้คนไปอย่างชำนาญเพื่อเอาเครื่องดื่มไปส่งให้กับลูกค้าที่นั่งอยู่ในแต่ละโต๊ะ

รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาวันนี้เขาจะต้องคิดบัญชีกับเธอทั้งต้นทั้งดอก

ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนถูกมัดรวบไปไว้ด้านหลังเรียบร้อย ส่งผลให้ใบหน้าที่หวานหยดเด่นขึ้นมาท่ามกลางแสงไฟที่วิบวับภายในร้าน เขาเห็นเธอเดินถือถาดด้วยมือเดียว เอวคอดเลื้อยผ่านช่องว่างระหว่างผู้คนอย่างพริ้วไหว เมื่อได้มาชมให้เห็นกับตาเขาจึงได้รู้ว่าหญิงสาวนั้นไม่ได้ทำอาชีพบริการแขกอย่างที่คิดไว้

ทว่าใครจะสน ที่เขามาวันนี้ไม่ได้มาเพียงเพื่อดูว่าหญิงสาวทำอะไรหรอก แต่จะมาเพื่อบอกให้เธอรู้ว่า นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปชีวิตของเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปอะไรที่เคยได้มาง่ายๆเขาจะเอาคืนให้หมด

“ผมเอาคนนั้น”

คำประกาศิตออกจากปากราชสีห์หนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คุ้มกันนับสิบ นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังร่างบอบบางที่กำลังสาละวนอยู่กับงานมากมายของตัวเองทางด้านล่าง พนักงานต้อนรับรีบหันตามไปดูก็พบว่าคนที่แขกวีวีไอพีคนนี้ต้องการไม่ใช่แคทตี้ระดับพรีเมียมอย่างที่ควรจะเป็นแต่หากเป็นเพียงพนักงานธรรมดาคนหนึ่ง

น้ำอิง วิริศา เธอเป็นเด็กฝากของผู้จัดการ ทุกคนที่นี่นั้นรู้ดีกว่าเธอจะไม่รับงานไปกับลูกค้า แม้หน้าตาของเธอจะเคยไปต้องตาต้องใจแขกอยู่หลายครั้งแต่เธอกลับปฏิเสธแม้ว่าลูกค้าคนนั้นจะเสนอเลี้ยงดูตลอดชีวิตน้ำอิงก็ยังไม่เคยรับปากใคร

พนักงานรุ่นพี่ถอนใจออกมาด้วยความกังวล วันนี้ผู้จัดการลาพักร้อนแต่แขกวีวีไอพีคนนี้ก็จัดการได้ยากยิ่ง แม้เธอมีตำแหน่งที่สามารถตัดสินใจปัญหาทุกอย่างได้ที่นี่ทว่าเรื่องนี้เธอกลับมองว่ามันเกินขอบเขตของตัวเองไปหน่อย

“เอ่อคือว่า...” แพนด้าพนักงานสาวที่มารับหน้าแขกคนสำคัญเอ่ยขึ้นอย่างหนักใจ

แพนด้ายังไม่ได้พูดอะไรกลับถูกสายตาน่ากลัวจากมาเฟียหนุ่มจ้องกลับเป็นนัยให้เธอหุบปากไปหากว่าคิดจะปฏิเสธคนอย่างเขา แพนด้าเหลือมองไปตามการขยับของชายชุดดำด้านหลังศิลารัตน์เธอมองเห็นบางอย่างที่ชายคนนั้นตั้งใจโชว์ให้เธอดู กระบอกปืนเงาวับ

คราวนี้แม้จะเชื่อฟังและทำตามคำสั่งของผู้จัดการแค่ไหน แต่ตอนนี้ชีวิตของเธอนั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไร และเธอต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน ไม่รอช้าแพนด้ารีบบอกไปทันทีว่าเธอจะไปเรียกพนักงานคนนั้นมาให้ตามคำสั่งของศิลารัตน์ทันที

ร่างสูงที่นั่งอยู่กลางโซฟาหนึ่งเดียวท่ามกลางชายชุดดำนับสิบยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทุกครั้งห้องนี้จะใช้เป็นสถานที่ประกอบการเจรจาธุรกิจเพียงเท่านั้น เนื่องด้วยพวกรัฐมนตรีต้องการความเป็นส่วนตัวทุกครั้งที่มีการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์เขาจะนัดให้คนเหล่านั้นมาที่นี่ จะมีบ้างที่เรียกพนักงานสาวเข้ามาให้บริการแขกที่ต้องการ แต่ศิลารัตน์นั้นเกลียดผู้หญิงที่ใช้ร่างกายหาเงินมากที่สุดเขาไม่เคยแตะต้องแม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีคนเสนอให้เขามาบ้างก็ตาม

ศิลารัตน์ ชาร์ลเวล บรู๊ค ลอส นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งที่มีธุรกิจอสังหาฯ ส่งออก บ่อน คาสิโนทั้งในไทยและต่างประเทศ ทั้งนี้ก็เพื่อเอาไว้เอื้อประโยชน์บางอย่างในการต่อลองธุรกิจสีเทาของเขาที่มีอยู่ด้วย พวกรัฐมนตรีหน้าเงินทั้งหลายในรัฐบาล ล้วนเป็นเขาจัดแจงให้มีตำแหน่งอยู่ได้ทั้งนั้น คนพวกนั้นจึงเป็นคนของเขาเช่นกัน ปกติห้องที่ศิลารัตน์อยู่นี้ไม่ได้เปิดให้ลูกค้าทั่วไปเข้ามาใช้ เนื่องจากศิลารัตน์ได้ขอให้ห้องนี้มีไว้สำหรับเขาเท่านั้นทั้งนี้ก็เพื่อเก็บความลับไม่ให้รั่วไหลจะได้ไม่คุ้มเสีย

“น้ำอิง...ลูกค้าเรียกเธอเข้าไปบริการข้างบน ไป ไปแต่งตัว...” พนักงานรุ่นพี่เดินมาบอกน้ำอิง ที่กำลังวุ่นกับงานของตัวเองอยู่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาปรากฏดวงหน้าผ่อนผุดผาดแม้ไม่ได้ใช้เครื่องสำอางมาประโคม

น้ำอิงมองตามนิ้วที่รองผู้จัดการชี้ขึ้นไปพบว่าเป็นห้องของแขกวีวีไอพีที่เธอไม่มีสิทธิ์ขึ้นไปแน่นอน ทั้งข้างบนนั้นยังมีชายชุดดำหลายคนมายืนคุ้มกันอยู่ดูก็รู้แขกในนั้นสำคัญขนาดไหน เข้าไปมีหวังไม่ได้กลับออกมาง่ายๆแน่

น้ำอิงเป็นเพียงเด็กมหาลัยธรรมดาๆคนหนึ่ง ถึงแม้จะทำการกู้ยืมเงินเพื่อการศึกษาได้ก็ไม่เพียงพอเนื่องจากเธอต้องดูแลคนในครอบครัวด้วย ปีสองปีมานี้น้ำอิงจึงต้องดรอปเรียนเพื่อออกมาหาเงินเพิ่มเติมเพื่อคนในครอบครัว หากมีเงินมากพอเธอก็มีความหวังว่าอยากจะกลับไปเรียนให้จบ บังเอิญมีคนรู้จักแนะนำให้มาทำงานที่นี่ แต่หญิงสาวรู้ดีว่าที่นี่ไม่ต่างจากซ่องที่มีราคาแพงเลยสักนิด เธอไม่ได้อยากทำงานอย่างว่าจึงได้ขอผู้จัดการให้ส่งเธอไปทำงานเสิร์ฟเครื่องดื่มแม้เงินจะได้น้อยแต่มีทิป ได้รับเงินรายวัน และมีเงินเดือน ก็พอมีกิน มีใช้แบบไม่ขัดสน โชคดีที่รุ่นพี่เข้าใจและเห็นใจที่ตอนนี้น้ำอิงมีปัญหาทางบ้าน จึงได้ไม่ได้รบเร้าให้เธอทำงานบริการเอ็นเตอร์เทน ซึ่งไนต์คลับนี้จะเรียกว่า “แคทตี้”

“หนูไม่รับแขกแบบนั้นหรอกพี่ น่ากลัวจัง...อีกอย่างหนูไม่ใช่แคทตี้ หนูบอกพี่ปริมแล้วว่าหนูไม่รับเอ็นเตอร์เทนแขก” ดวงหน้าหวานเหลือบขึ้นไปมองห้องด้านบนอีกครั้งด้วยหัวใจอันหวาดหวั่น

พนักงานรุ่นพี่คิดเอาไว้แล้วว่าหญิงสาวจะต้องบอกแบบนี้ดังนั้นเธอจึงคิดแผนมาแล้วแบบลวกๆหากแต่ใช้ได้ผลสำหรับเด็กที่ดื้อไม่ยอมรับแขกแบบน้ำอิง

“เออน่ะ ไปก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากัน อิงก็รู้แขกในห้องนั้นเป็นคนที่แม้แต่พี่ปริมก็ไม่กล้าขัด พนักงานตัวเล็กๆอย่างพวกเราเขาบี้ได้เหมือนมด อย่าไปแลกอนาคตกับพวกเขาเลยนะ ทำๆไปก่อนแล้วค่อยหาวิธีหลบทีหลัง วันนี้พี่ปริมไม่อยู่ลูกค้าห้องนั้นน่ะปกติมาก็แค่คุยเรื่องธุรกิจก็กลับ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้ถึงมารีเควสเด็ก อิงวางใจแขกคนนี้แม้จะมาที่นี่บ่อยแต่ก็ไม่เคยเรียกเด็กขึ้นไปทำอย่างว่าพี่ว่าบางทีคุณศิลาอาจจะแค่เบื่อเลยหาเพื่อนไปนั่งดื่ม” แม้แพนด้าจะรู้แก่ใจว่าที่ทำไปมันไม่ถูกต้อง พนักงานรุ่นพี่อย่างเธอหากจะให้แลกกับชีวิตและร้านที่อาจจะแย่กับพนักงานใหม่แค่คนเดียวอย่างเธอคงเลือกไม่ยาก

“แต่...”

“ขอร้องนะคะน้องน้ำอิง ถ้าหนูไม่ขึ้นไปพี่แย่แน่เลย เอางี้...วันนี้พี่ให้ค่าแรงเดือนนี้หนูได้ 3 เท่าเลย ทิปวันนี้พี่ก็ไม่หัก อะ เอาของพี่ไปด้วยเลยถือว่าช่วยพี่ นะ นะ”

น้ำอิงจะตัดสินใจอย่างไรกันนะ