หลงกลรักมาเฟียสายดุ

หลงกลรัก....มาเฟียสายดุ

เขาเกลียดเธอที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องพัง

ผู้หญิงของพ่อที่ทำให้พ่อต้องแยกทางกับแม่

และพ่อก็หายตัวไป จนแม่ล้มป่วยเพราะตรอมใจ

บวกกับปัญหาสุขภาพอื่นๆ วันนี้เขาจะตามหาเธอเพื่อแก้แค้น

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

ผู้หญิงคนนั้นจะต้องแหลกสลาย

“ฉันขอห้าแสนได้ไหมคะ”

“ว่าไงนะ...เหอะ อัพค่าตัวจริงๆด้วยสินะ” ศิลาแค่นหัวเราะออกมาอย่างดูถูก หญิงสาวแม้จะปวดใจแต่ต่อให้เธออยากจะหนีเขาคงไม่ยอมสู้ให้เขาจ่ายในราคาที่สมควรเสียดีกว่า บางทีเธออาจะมีสิทธิ์รอดเพราะราคาสูงมาก...เขาไม่ยอม

“ได้...” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดโอนเงินเข้าบัญชีของหญิงสาวทันที ปกติแล้วหากมีงานแบบนี้มาทางคลับอนุญาตให้พนักงานให้บัญชีส่วนตัวกับลูกค้าได้เพื่อโอนทิปส่วนที่พวกเธอจะได้รับเต็มๆจากแขกเมื่อแขกประทับใจ

ไม่นานนักเสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น น้ำอิงมองไปที่โทรศัพท์ของแขกหนุ่มก่อนจะเห็นสลิปชื่อบัญชีของตัวเองขึ้นหรา เขาจ่ายให้เธอห้าแสนจริงๆด้วย

“...”

“เอาล่ะต่อไปเธอก็เป็นของฉันแล้ว งั้นตอนนี้บอกมาพ่อฉันอยู่ไหน”

น้ำอิงมองเขาด้วยความงุนงง คิดว่าวันนี้เขาเพียงอยากจะมาความสุขทางกายเท่านั้นไม่ใช่เหรอเขามาถามทำถามอะไร เธอไม่เข้าใจ

“ฉันจะไปรู้ได้ไงคะ โอ๊ย!” ข้อมือเล็กๆถูกเขาบีบแน่น

“เลิกตอแหลได้แล้ว เงินก็ได้ไปแล้วบอกมากเอาไอ้แก่นั่นไปซ่อนไว้ไหน”

“ฉันไม่รู้ อื้อ ฉันไม่รู้จริงๆ” เนินอกสวยถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหนา ความเปียกแฉะบังคับด้วยลิ้นร้อนที่ตวัดเกี่ยวก่อนจะขบอย่างแรงจนเธอเจ็บแปลบ

“ขอร้องล่ะ อื้อ ฉันไม่รู้จริงๆ” หญิงสาวปล่อยน้ำตาที่กลั้นมานานให้ไหลออกมาเมื่อร่างกายของเธอตอนนี้กลายเป็นของเล่นสำหรับเขา

“คิดว่าฉันเสียเงินห้าแสนให้คนอย่างเธอทำไมกันน้ำอิง ฉันไม่ได้โง่หากเธอฉลาดขึ้นอีกหน่อยเห็นแก่เงินให้น้อยลงเธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้”

น้ำอิงสะอึกพูดไม่ออก ก็จริงสองครั้งที่เธอเห็นแก่เงินเพราะแค่ทราบว่าได้เงินมากก็ยอมทำตามทุกอย่างกระทั่งหลอกตัวเองว่าตัวเองมีทางรอด หาทางรับมือได้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้

แกร็ก! ขณะที่หญิงสาวยังคงไม่ยอมเขาเสียงบางอย่างดังขึ้นข้างหู น้ำอิงตัวสั่นไปมองพบว่าเป็นกระบอกปืนเงาวับกำลังจ่ออยู่ที่หัวของเธอ ราวกับเห็นความตายอยู่ตรงหน้าหญิงสาวร้องไห้อ้อนวอนเขา

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันตะ ตายไม่ได้ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆว่าคุณหมายถึงใคร ฉันไม่รู้จักพ่อของคุณจริงๆ อะ โอ๊ย!..” เสียงเล็กๆสั่น น่าสงสารขอร้องร้อนวอนอสูรร้ายอย่างเขา น้ำตาไหลอาบสองแก้มด้วยความกลัว ผิวเริ่มแดงเสมอกันเจ็บร้าวราวกับเขาอยากจะบีบเธอให้เธอแหลกคามือไปเลยตอนนี้ เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวทำให้เขานึกถึงใบหน้าและเสียงกรีดร้องของคนเป็นแม่เมื่อรู้ว่าพ่อของเขาหนีไป

“ทำไมจะตายไม่ได้! ชีวิตของเธอจะมีค่าเท่าไหร่ ฉันให้ห้าแสนมันก็มากพอที่คนอย่างเธอยอมทำได้ทุกอย่างไม่ใช่หรือ” เขาก้มลงกระซิบข้างหูของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าความโกรธจัดทำเขาเกือบจะควบคุมสติไม่อยู่ ทั้งยังใบหน้างามและเรือนร่างอรชรกำลังนอนอวดรอเขา

ติ่งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของน้ำอิงดังขึ้น ศิลารัตน์ขมวดคิ้วมองหาว่าเสียงดังมาจากตรงไหน ก่อนสายตาคมจะไปสะดุดแสบวาบที่ถูกชุดของหญิงสาวทับอยู่ เขาหยิบโทรศัพท์เก่าๆออกมาพบว่าเป็นแจ้งเตือนจากโรงพยาบาล ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มสนใจกลับไม่ใช่เรื่องข้อความแต่กลับเป็นรูปใครบางคนที่หญิงสาวตั้งเอาไว้บนหน้าจอต่างหาก ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกหน้าสมเพชเกือบจะเชื่อแล้วว่าเธอไม่รู้จักพ่อของเขาหากไม่เห็นว่าหญิงสาวตั้งรูปของตัวเขาเองเป็นวอลเปเปอร์โทรศัพท์ คิดไปว่าเป้าหมายที่แท้จริงของน้ำอิงคือเขา

“อย่ายุ่งนะนั่นมัน นั่นของฉัน!”

“เหอะ! เธอนี่มัน...ชั่วช้าสารเลว ที่เข้ามาหาพ่อฉันก็เพื่อแบบนี้เองนะเหรอ.... ยอมพลีกายให้ไอ้แก่นั่นเพียงเพื่ออยากจับฉันอย่างนั้นสิ อื้มอยากได้ผัวรวยๆนักใช่มั้ย...ได้สิฉันคิดว่าจะให้ทานสักครั้ง...”

คำพูดชั่วช้าที่ออกจากปากของคนที่หญิงสาวแอบหลงรัก เป็นชายในฝัน มาตลอดทำเอาเธอจุกในอกพูดไม่ออก อยู่ๆเขาก็เดินเข้ามาด่าทอด้วยคำหยาบคายหลายสิบคำ ทั้งยังจะรังแกเธอด้วยแรงของบุรุษที่ยากจะต่อกลอนอีก เขามันไอ้คนชั่วช้าสารเลว

“คนสารเลว...”

“ปากเก่ง”

ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนจึงถูกเขากระชากเพนตี้น้อยออกจากร่างในคราวเดียวจนตะเข็บบาดผิวเลือดซิบ เขาขึ้นคร่อมนั่งทับเธอเอาไวก่อนจะไม่ปล่อยมือสองข้างของเธอให้เป็นอิสระ เขาใช้เนคไทของตัวเองพันธนาการเธอเอาไว้ก่อนจะจัดการ ชิมผลพวงจากเงินห้าแสนที่เขาเสียไปในทันทีอยากรู้ว่ามันจะหวานสมราคาหรือคาวจนอยากจะอ้วก

ไม่อยากจะยอมรับ แต่รสชาติของเงินนั้นมันหอมหวานจริงๆตอนที่เขาโอนเงินเข้ามาในบัญชีของเธอราวได้เห็นโอกาสที่จะต่อชีวิตของแม่เธอได้อีกครั้ง

‘คุณแม่ของคุณต้องได้รับการผ่าตัดเนื้องอกสมองครับ อาการปวดหัวจึงจะมีโอกาสหายขาด หากปล่อยไว้ก็อาจจะมีอาการจะแย่ลง และเส้นเลือดที่อยู่รอบๆเนื้องอกก็มีโอกาสตีบหรือโป่งพองได้ ต้องประเมินตามนัด ลองกลับไปคิดดูเรื่องการผ่าตัดนะครับ’

คำพูดของหมอที่ติดค้างอยู่ในสมองก็แล่นขึ้นมาอีกรอบ เหตุผลที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ นั่นคือเหตุผลที่เธอรับงานทำแทบจะครบเวลา24ชม.ของคนปกติ เพียงเพราะอยากรักษาแม่ที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล

“เดี๋ยวค่ะ..” น้ำอิงเอ่ยเสียงสั่นหยุดชายหนุ่มที่กำลังยุ่งอยู่กับเนินอกของเธออย่างหิวกระหาย เขาชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

“...ฉันยอมแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง”

“หึ…ฉันจะให้เธอได้ลิ้มลองของสูง รสชาติของฉันก็ดีไม่แพ้พ่อของฉันหรอกนะ โสเภณีชั้นต่ำ”