พลาดท่าจนได้...
1328 Words
ตอนที่ 13
ระหว่างที่พีรวิทย์อาบน้ำอยู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น พอชายหนุ่มออกจากห้องน้ำมา มนต์นภาจึงรีบบอก
“พี่พีร์...เมื่อกี้โทรศัพท์พี่มีสายเรียกเข้านะ เห็นโทรมาหลายตั้งหลายรอบเลย ชื่อโรสรินอะไรเนี่ยแหละ ใครเหรอคะ” เอาแล้ว!!พีรวิทย์เริ่มใจคอไม่ดี ไม่คิดว่ามนต์นภาจะเล่นใหญ่ขนาดนี้ สายตาที่จิกกัดมองมาที่ชายหนุ่ม พีรวิทย์รู้ได้เลยทันทีว่าต่อมหึงของเธอเริ่มทำงานแล้ว ผู้หญิงก็เป็นเหมือนกันหมดถ้าได้หึงขึ้นมาละก็ บรรลัย เอาไงดีหว่า..สมองของชายหนุ่มรีบหาข้อแก้ตัวในรูปแบบที่เคยใช้ขึ้นมาหนึ่งวิธีแล้วจึงรีบพูดกับเธอออกไป
“น่าจะเป็นพนักงานในบริษัทล่ะมั้ง เลยเวลาทำงานแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยโทรกลับก็ได้” พีรวิทย์เริ่มแก้ตัวกับมนต์นภา แต่ว่าเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีก ‘บ้าฉิบ’ พีรวิทย์ทำท่าจะไม่รับ แต่มนต์นภาก็รีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับสายตาพิฆาตที่มองมา
“รับสิคะ” สายจ้องมองอย่างคาดคั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด ‘อะไรกันเนี่ย’
“ทำไมพี่ไม่รับละ”
“ช่างเถอะ เลยเวลาเลิกงานแล้ว” พีรวิทย์รีบบอกปัด จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกรอบ ‘ตาย ตาย’
“ถ้าเป็นเรื่องงานจริง มนต์ว่าพี่พีร์รับ ๆ เถอะค่ะ หรือว่าพี่พีร์ไม่กล้ารับคะ” สายตาคู่นั้นดุดันเกินกว่าที่เขาจะกล้ามองได้
“เปล่านี่ครับ..” พีรวิทย์รีบถือโทรศัพท์เดินเลี่ยง ๆ ออกไป มนต์นภาเดินตามไปติด ๆ
“พี่พีร์มีอะไรปิดปังมนต์อยู่หรือคะ” เธอเลิกคิ้วถาม
“ไม่มี” เสียงสูงของเขาทำให้เธอต้องพูดอีกครั้งเมื่อโทรศัพท์ของพีรวิทย์ดังขึ้น
“พี่พีร์รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ ถ้าไม่รับไม่ต้องมาคุยกัน” มนต์นภายื่นคำขาด
“รับก็ได้จ้ะ” พีรวิทย์หน้าจ๋อยไปเลยเมื่อเห็นว่ามนต์นภาเอาจริง
“แล้วก็เปิดสปิกเกอร์โฟนด้วยนะ” พีรวิทย์ทำท่าตกใจ ตายแล้วงานนี้ ตายอย่างเขียด..ไอ้พรีเอ๊ย! สงสัยเธอจะเอาคืนเขาแล้วงานนี้ ถ้าวาปหนีได้เขาคงหนีไปแล้ว เฮ่อ!!!.. พลาดอย่างแรง ก็ดันไปเล่นแผนนี้กับเธอก่อน เป็นไงล่ะ พีรวิทย์ยอมเปิดสปิกเกอร์โฟนตามที่มนต์นภาบอกด้วยความจำใจ ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร เสียงออดอ้อนของปลายสายก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล พีร์ขาาาา ทําไมพีร์ไม่รับสายโรสเลยล่ะคะช่วงนี้ เสียงที่ดังจากโทรศัพท์ทําให้พีรวิทยหน้าเสียทันที
“ห้ามวางนะ” มนต์นภาเดินมากระซิบที่ข้างหูของชายหนุ่ม
“เอ่อ ๆ !....พอดีช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างหนะ” พีรวิทย์ตอบแบบอึกอัก
“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าไม่มีแค่นี้นะครับ ผมกำลังยุ่งอยู่”
“เดี๋ยวสิคะพีร์ ทําไมพีร์ต้องพูดจาห่างเหินกับโรสด้วยล่ะ โรสเสียใจนะคะ” ผู้หญิงที่ชื่อโรสรินทําเสียงเล็กเสียงน้อย พีรวิทย์มองหน้ามนต์นภาอย่างหวั่น ๆ พีรวิทย์จึงเอ่ยแก้ตัวไปแบบโยนความผิดให้โรสรินทันที
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะโรส ผมคิดว่าคุณเข้าใจผมแล้วเสียอีก” พีรวิทย์แกล้งเนียน แต่โรสรินเข้าใจว่าเรื่องที่เขาพูดคือเป็นเพราะเขาไม่ได้มาหาเธอหลายวันต่างหาก
“โถ่พีร์ขา ก็โรสคิดถึงพีร์นี่คะ หลายวันมานี้พีร์ไม่มาหาโรสบ้างเลย”
ติ๊ด ๆ ๆ ๆ พีรวิทย์กดตัดสายพร้อมกับกดปิดเครื่องทันที ทำให้มนต์นภายืนมองเขาอย่างคาดโทษ
“ปิดทำไม...ทำไมไม่กล้าคุยต่อล่ะ” สายตามที่มองมาอย่างคาดคั้นแบบนี้บอกเลยว่าโทษของเขาหนักแน่
“ก็เขาคุยไม่รู้เรื่อง พี่ยอมรับว่าคนนี้พี่เลิกไปแล้ว ไม่เชื่อถามคุณแม่พี่ดูก็ได้จ้ะ” มาถึงขั้นนี้ก็ต้องยอมรับไปก่อน
“ไหนพี่บอกว่า..โสดไงคะ แล้วทำไมยังมีผู้หญิงโทรหาได้ละ”
“โรสกับพี่เราเลิกกันแล้วจ้ะ แต่เธอไม่ยอมจบ พี่เลยไม่รู้จะทำยังไง” พีรวิทย์เริ่มหาทางลงจากการใช้มุกเดียวกับเธอเมื่อวันก่อน แต่ของมนต์นภาหน่ะ ‘ของจริง’ ส่วนของพีรวิทย์ ปลอมล้วน ๆ
“พรุ่งนี้มนต์ว่าพี่พีร์แวะไปหาเขาสักหน่อยดีมั้ยค่ะ เดี๋ยวเธอจะเหี่ยวเฉาตายเสียก่อน” มนต์นภาพูดพร้อมเดินกระแทกเท้าเข้าห้องนอนไป พีรวิทย์หน้าเสียรีบวิ่งตามไปแต่ไม่ทัน มนต์นภาเข้าห้องแล้วล๊อกประตูทันที
“มนต์ ๆ ฟังพี่ก่อน ใจเย็น ๆ สิครับ มนต์จ๋าเปิดประตูให้พี่หน่อยนะ” พีรวิทย์ยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องอยู่หลายรอบจนเธอเริ่มรำคาญจึงยอมเปิดออกมา
“มนต์... พี่กับโรส เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” พีรวิทย์รีบอธิบาย
“นั่นมันก็เรื่องของพี่”
“จริงๆนะครับ ก่อนหน้านี้ พี่เคยเป็นแฟนกับเขาก็จริง แต่ก็เลิกกันไปตั้งนานแล้ว อยู่ ๆ เขาก็โทรหาพี่เองนะ..พี่ไม่รู้จะทำยังไง มนต์ฟังพี่อธิบายก่อนนะจ๊ะ” พีรวิทย์รีบรั้งประตูห้องเอาไว้ไม่ให้เธอปิดได้ มนต์นภารีบเดินไปหยิบหมอนมาขว้างใส่พีรวิทย์ทันที
ตุ๊บ!!!! หมอนถูกปาใส่หน้าพีรวิทย์ อย่างแรง แต่เขายกมือขึ้นและรับมันไว้ได้ทัน
“คนมักง่าย!!! คนเห็นแก่ตัว!!!แล้วมนต์จะไว้ใจพี่พีร์ได้ยังไง พี่พีร์ก็คงเห็นมนต์เป็นของเล่นไม่ต่างจากเธอใช่มั้ยคะ”
“ไม่ใช่นะครับ มันไม่เหมือนกัน มนต์ไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นเลยครับ”
“งั้นเหรอ!!! ไม่เหมือนยังไง” ดวงตากลมโต เลิกคิ้วถาม
“กับคนอื่นพี่ก็แค่เล่น ๆ เท่านั้น ไม่ได้จริงจังสักหน่อย แต่กับมนต์ พี่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย อยากทําให้มนต์มีความสุข พี่อยากให้มนต์เป็นแม่ของลูก มนต์ต้องเชื่อใจพี่นะครับ”
“หึ งั้นก็ดี!! แต่คืนนี้พี่นอนข้างนอกไปก่อน พิสูจน์ความจริงได้เมื่อไหร่ค่อยว่ากัน” มนต์นภาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนทําหน้าให้พีรวิทย์ใจเสีย เขาถึงกับหน้าเหวอเลยทีเดียว แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
“โถ่วววว!!! มนต์อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย” พีรวิทย์พูดพร้อมกับยื่นมือมากอดมนต์นภาเอาไว้
“หยุด!!! ครั้งนี้มนต์เอาจริงถ้าพี่พีร์ไม่ทําตามก็แสดงว่าพี่ไม่จริงใจกับมนต์” ชายหนุ่มชะงักมือที่กําลังจะกอดหญิงสาวทันที
“โอเค พี่จะพิสูจน์ความรักและความจริงใจของพี่..แต่มนต์อย่างโกรธพี่เลยนะ” พีรวิทย์พูดพร้อมทําหน้าตาอ้อนวอนหญิงสาว
“ได้สิ แต่คืนนี้ยังไงพี่ก็ต้องนอนนอกห้องนะ” มนต์นภาพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่โซฟาห้องรับแขก พีรวิทย์มองตามมือหญิงสาวแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ก็ได้จ้ะ แต่ถ้าพรุ่งนี้ถ้าพิสูจน์ได้ว่าพี่ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว พี่ขอนอนที่เดิมนะ” พีรวิทย์พยายามต่อรองด้วยเสียงอ่อย มนต์นภาพยายามใจแข็ง ไม่อยากมองสายตาที่อ้อนวอนคู่นั้น เขาเดินมาที่โซฟาพร้อมกับหมอนหนึ่งใบ
- Writer
