ยามดึกสงัด กลิ่นมวลดอกไม้โชยกลิ่นหอมอ่อนๆ เข้ามา อากาศที่ค่อยต่ำลงขับกล่อมให้ผู้คนต่างหลับใหลในห้วงนิทรามีผู้หนึ่งมิสามารถข่มตาให้หลับได้ เขาพยายามข่มตาหลับเพื่อระงับความปรารถนาในใจ บุรุษใดเล่าที่จะข่มมันได้ยิ่งกลิ่นกายนางกระทบเข้าที่นาสิกกอปรกับนางนอนขนาบข้างกอดก่ายเขาอย่างไม่รู้ตัว นางขยับกายหนึ่งครั้งเขาตาตื่นหนึ่งครั้ง กว่าจะข่มใจให้สงบช่างยากยิ่ง ครานี้ก็เช่นเคยนางขยับกายหลับไม่รู้สึกตัว กอดก่ายเฉกเช่นเขาเป็นหมอนข้าง ความอดทนได้สะบัดขาดลงทันที เขาหันกายเผชิญหน้ากับสาวงามที่นอนไม่รู้สึกตัว เขาลูบผมของนางทั้งยังจับเส้นผมบางส่วนมาลูบใบหน้าและผิวกายของนางอย่างเชื่องช้า นางรู้สึกรำคาญจึงปัดมือเขาทั้งที่ยังหลับตาสนิทอยู่
"เสี่ยวหลาน..." เขาเอ่ยเรียกเสียงเบา ส่วนนางเพียงส่งเสียงตอบรับ "หือ..." เขาได้ยินเสียงตอบ เขาจึงลองถามนางอีกครั้ง
"เสี่ยวหลาน ข้าหิวแล้ว ข้ากินเจ้าได้ไหม? "
"อืม..." คำ
