ซีซือบรรณาการ

หมดอารมณ์ 2

เสี่ยวหลานจ้องอีกฝ่ายนิ่งอย่างขลาดเขลาราวกับเขาจะเอาชีวิตนางในวันนี้ ความสงสัยเริ่มก่อตัวว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าใต้หมอนนางมีมีดสิ้นด้ามหนึ่งแต่ใครเล่าจะกล้าเอ่ยถาม นางหรือที่จะถามชายตรงหน้า ฆ่านางให้ตายดีกว่าจะให้นางเอ่ยถามว่าเขารู้ได้ยังไง นางจ้องเขาจ้องจนในที่สุดคนที่พ่ายแพ้ย่อมเป็นเสี่ยวหลาน นางหันหน้าหนีเขาเพื่อกอบลมหายใจเข้าออกอย่างเต็มปอดแต่เบาที่สุดเพราะกลัวเขาจะทำร้ายตนเอง

"เจ้ายังไม่ตอบข้า ว่าหลับสบายดีหรือไม่"

"เอ่อ...สะ สบาย สบายดีเจ้าค่ะ"

"เจ้าไม่กินอะไรเลยรึ ถึงได้ผอมลงเช่นนี้ อาหารไม่ถูกปากเจ้าหรอกหรือ? "

"เอ่อ ขะ...ข้า...กินแล้ว และอะ..อาหารอร่อยถูกปากดีเจ้าค่ะ "

"อาหารที่นี่อร่อยถูกปากเจ้าก็ดีแล้ว แสดงว่าเจ้ากินอิ่มดีแล้วสินะ แต่บังเอิญข้ายังไม่ได้กิน และตอนนี้ข้าหิวมาก"

"ทะ...ท่านหิว! เช่นนั้นข้าไปโรงครัวทำอะไรท่านทานนะเจ้าคะ" เสี่ยวหลานพูดพร้อมเตรียมตั้งท่าลุกขึ้นหมายจะไปที่ครัว ร่างน้อยกำลังก้าวลงจากเตียงทว่าถูกเขาจับที่ไหล่มิให้นางลุกขึ้นจากที่เตียงและจับนางให้หันหน้ามาทางตน

“เจ้าจะไปไหน" หลงฉีถามแสร้งทำหน้าสงสัยในการกระทำของเขา แต่ความสงสัยไยไม่ไปถึงดวงตา

"ทะ...ท่านเพิ่งบอกเมื่อครู่ว่าหิว ขะ...ข้า จะไปครัวเตรียมอาหารให้ท่าน อาหารเมื่อหัวค่ำคงเย็นชืด หรือไม่ก็คงมีคนกินหมดแล้ว" น้ำเสียงยังประหม่า หากนางไปอยู่ที่ครัวคงมีเวลาทำใจอีกสักพัก หลงฉีฟังมิได้แสดงออกใดๆ ทางสีหน้า แต่ตอบตามที่ใจปรารถนา

"ข้าไม่หิวอาหาร แต่ข้าหิวอย่างอื่น"

"ท่านจะกินอะไรเจ้าคะ เดี๋ยวข้าไปหามาให้". เสี่ยวหลานตอบซื่อเพราะในหัวของนางยังไม่รู้ในสิ่งที่เขาสื่อแม้แต่น้อย

"ข้าหิว..." เขาหยุดพูด และใช้แขนข้างหนึ่งดันหลังนางมาแนบตัว จากนั้นจึงได้ซุกใบหน้าที่ลำคอสัมผัสอันเร่าร้อนจากริมฝีปากโลมเลียซอกคอที่ขาวผ่อง ก่อนที่ส่งต่อไปยังริมฝีปากอันอวบอิ่ม นางพยายามขัดขืน แต่อารมณ์ของเขาเวลานี้หมดเวลาที่จะเล่นสนุกอีกต่อไป เขาไม่สนใจหญิงที่พยายามเอามือดันที่แผงอกของเขาแม้แต่น้อย การกระทำของนางยิ่งเพิ่มความกำหนัดต่อเขาอย่างมาก

นางพยายามแข็งขืนจนเขาดันนางให้นอนราบและย้ายตัวไปอยู่ด้านบนตัวนาง เขาถอดริมฝีปากออกอย่างอาลัยในรสชาติที่มิได้ลิ้มลองมานาน สายตาจับจ้องสาวที่นอนใต้ร่างเขา ดวงตาที่กลมโต ขนตายาวเป็นแพร ใบหน้าที่ไร้การแต่งแต้มสีสันใดๆ บัดนี้ได้ถูกแต้มสีแดงระเรื่อที่เกิดจากความขัดเขิน เขาจ้องตาไปยังนัยน์ตาจนนางต้องหลบตาเสมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตามัจจุราชเบื้องหน้า

“ท่านหิวมิใช่หรือ...ข้า ข้าจะไปครัวนะเจ้าคะ" นางไม่พูดเปล่า ดันตัวเขาออกจากร่างนาง เขาแสร้งย้ายลงไปนอนด้านข้างเตียง ตามแรงดันของนางพร้อมแกล้งร้องออกมา

"โอ้ย” เสี่ยวหลานหันไปมองเขา ใบหน้าของเสี่ยวหลานพลันซีดเพราะคิดว่าตนเองผลักเขาแรงไปหรือ ทำให้เขาถึงกับร้องออกมา เขาแสร้งทำเป็นกุมไหล่ข้างที่วางอยู่บนเตียง

"ทะ...ท่านเป็นอะไร ข้า...ข้าไม่ได้ทำอะไรท่านเลยนะ" นางรวบรวมความกล้า พูดกับหลงฉี เพราะนางมิได้ทำอะไรจริงๆ อีกทั้งคำพูดที่เขาเคยพูดก่อนหน้าทำให้เชื้อพระวงศ์บาดเจ็บแค่ปลายนิ้ว โทษถึงกับประหารทั้งตระกูล นางยิ่งกลัวไปใหญ่น้ำตาเริ่มก่อตัวที่กระบอกตา

"แทนที่เจ้าจะนั่งให้น้ำตาไหลเพราะความกลัว ทำไมเจ้าไม่ขยับกายเข้ามาดูข้าเล่า" เขายังคงกุมหัวไหล่ พร้อมสายตาจ้องมองสาวตรงหน้าเห็นนางยังคงไม่ตอบไม่ขยับทว่าน้ำตาเริ่มจะร่วง

"หึ! ข้าหิวเจ้าไม่ให้ข้ากิน ข้าเจ็บไม่มาดูอาการ นี่หรือ...หน้าที่อนุ! ขาดตกบกพร่อง! " เขาเอ่ยโดยไม่สนนางอีก แสร้งทำเป็นนอนหลับตา ขมวดคิ้วจากความเจ็บหัวไหล่

"ขะ...ข้าขอดูได้หรือไม่" เสี่ยวหลานขยับกายเข้าใกล้เขาพลางถาม เขาได้ยินจึงลืมตามองนาง ในใจกระหยิ่มแต่มิได้แสดงออกทางสีหน้า เสียงเยือกเย็นเปล่งออกมาอย่างราบเรียบแต่กลับทำให้คนฟังแทบหยุดหายใจ

"อยากดูก็เปิดดูเอง ทำร้ายข้าจนอาการบาดเจ็บกำเริบ โทษนี้ข้าให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินว่าควรจะชดใช้อย่างไร"

"ข้า...ข้าขอโทษ ข้าแค่ผลักท่านเบาๆ เท่านั้น ข้าขอดูหน่อยได้หรือไม่" นางมองที่ไหล่เขาพลางพิจารณว่าจะเปิดไหล่ดูเขาอย่างไรเพราะเขาสวมเสื้ออยู่ทั้งเขายังนอนอยู่

"ท่านลุกนั่งได้ไหม? " นางถามเขาแกมขอร้อง ส่วนหลงฉีแสร้งอารมณ์หงุดหงิดลุกขึ้นนั่ง และช้อนตามอง นางก็คงเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะเปิดไหล่ให้กว้างขึ้น เพื่อดูว่าเขาบาดเจ็บตรงไหนกันแน่ หลงฉีตัดสินใจถอดเสื้อของเขาออก เพื่อเผยให้เห็นเรือนร่างกำยำของเขา เสี่ยวหลานตกใจที่จู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อให้นางดูให้ถนัด แต่นางยังฝืนไม่เอ่ยถามอะไร นางขยับเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อที่จะดูให้ชัดเจนอีกสักนิด ครั้นจะขออนุญาตไปหยิบเทียนมาส่องก็เกรงขึ้นมาจับใจ

เสี่ยวหลานขยับกายเข้าไปใกล้อีกนิดมองจนใบหน้าแทบจะชนกับหัวไหล่ทว่านางก็ยังไม่เห็นรอยแผลแต่อย่างใด นางจึงตัดสินใจใช้มือเรียวลูบที่หัวไหล่เขาอย่างแผ่วเบา ยิ่งปลายนิ้วสัมผัสผิวกายเขามากเท่าไหร่ ความปรารถนาในตัวบุรุษเพศยิ่งตื่นตัวมากขึ้นเท่านั้น เขาจึงใช้มืออีกด้านลูบที่เส้นผมดำขลับและไล่ลงมายังลำคอของนางด้วยความแผ่วเบาเหมือนที่นางปฏิบัติต่อเขา

เสี่ยวหลานหยุดการกระทำทันทีเพราะการกระทำของเขา เขายื่นมือไปจับฝ่ามือของนางมาแนบที่แผงอกพร้อมทั้งโน้มหน้าประกบริมฝีปากนางอย่างอ่อนโยน

"โทษครั้งนี้เจ้าต้องชดใช้ให้ข้าตอนนี้ ข้าหิวมาก" เขาค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูนางกระซิบบอกพร้อมเม้มที่ติ่งหูของนางจนนางขนลุกชัน

"ข้าต้องการเจ้า" หลงฉีพูดจบได้ดันตัวนางนอนเอนตัวลงเหยียดกายแน่นิ่งบนเตียง เขาโน้มลงให้กายสัมผัสกาย จนทำให้เสี่ยวหลานค่อยโอนอ่อนจากการสัมผัสของเขา ระหว่างที่นางกำลังเล่นไปตามหมากของหลงฉีจู่ๆ ความคิดชั่ววูบหนึ่งเตือนสติขึ้นมา ไม่! นางจะไม่ยอม

"ทะ...ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเพคะ.." เสียงเรียกแผ่วเบาของนางเรียกให้หลงฉีตอบรับในลำคอแต่มิได้หยุดการปฏิบัติบนเรือนร่างนาง

"หือ...เจ้าจะกล่าวอันใด"

"คือ..ข้า..ข้าทราบแล้วว่าท่านหิวอะไร เพียงแต่ข้า...ข้าตัวไม่สะอาดเจ้าค่ะ" คำพูดของนางทำให้หลงฉีหยุดการกระทำโดยทันที

"ตั้งแต่เมื่อไหร่! " เขาเอ่ยถามน้ำเสียงปนหงุดหงิดเล็กน้อย

"เอ่อ...เมื่อเย็นเจ้าค่ะ" นางตอบพร้อมจ้องหน้าเขาด้วยความประหม่าและคิดไปต่างๆ นานาว่าเขาจะทำอะไรนางหรือไม่ นางรออยู่นานทว่าท้ายที่สุดเขาไม่ได้ต่อว่าอะไรนางสักคำ ทำเพียงประทับรอยจูบลงไปยังริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาจึงเอนตัวลงนอนด้านข้างและจับนางเข้ามาสวมกอด เสี่ยวหลานยังงุนงงต่อการกระทำของเขาว่าเหตุใดเมื่อได้ยินว่านางมีระดูแล้วยังนอนโดยไม่กลับไปนอนเรือนตนเอง นางแอบมองเขา เห็นเขาหลับตาแต่แขนยังกอดรัดนางไว้แนบกาย

"เอ่อ...ทะ...ท่านไม่กลับ.." นางเอ่ยปากจะถามแต่ก็ถูกชายตรงหน้าเอ่ยตอบกับมาก่อน

"หุบปากและนอนซะ"