เสี่ยวหลานกัดริมฝีปากล่างพลางคิดหาวิธี ใช่! พี่สะใภ้เคยกล่าวกับนางว่าต้องออดอ้อนแล้วเขาจะยอมทุกอย่างเหมือนที่พี่ใหญ่ทำกับพี่สะใภ้ แล้วนางเคยซะที่ไหนเล่า? มัจจุราชเช่นนี้น่ะหรือที่จะยอมให้หญิงบ้านนอกอย่างนาง ขาอันหนักอึ้งกว่าจะก้าวมาถึงเขาช่างใช้เวลาขัดใจเขาเหลือเกิน จนเขาต้องเอื้อมมือไปกระชากแขนนางเพื่อดึงตัวนางมาใกล้ พร้อมจับนางกดลงเตียง
"เออ ท่านอ๋องตอนนี้ก็ดึกแล้ว นอนเถอะนะเจ้าคะ ถ้าหิวพรุ่งนี้ข้าจะทำเสี่ยวหลงเปาให้ดีหรือไม่เจ้าคะ"
"ไม่! " เขาพูดตัดบทเสียงแข็ง
"แต่ว่า... ท่านอ๋อง"
"หุบปาก! เจ้ามีความผิด...ประการแรกคิดทำร้ายเชื้อพระองค์ ประการต่อมาปิดบังเบื้องสูง และประการสุดท้ายหาข้ออ้างเพื่อให้ตนเองพ้นผิด เจ้าสมควรทำหน้าที่อนุได้แล้ว" เขาพูดจบ ปลดผ้าที่คลุมกายนางออกเผยผิวที่เรียบลื่นต่อหน้าเขา เขาซุกไซ้ร่างกายนางอย่างอุกอาจก่อนที่จะนำสิ่งเฉพาะชายเข้าช่องแคบและตีบตัน มือหนาเค้นภูเข
