ความวุ่นวายได้เกิดขึ้นกับจวนจวิ้นอ๋อง เพราะช่างตัดเย็บชุดวัดขนาดตัว ช่างตัดรองเท้าวัดขนาดกว่าจะเสร็จจวนเย็น ช่างตัดชุดได้กล่าวกันเองว่าเสี่ยวหลานหน้าตางดงาม แต่เสียอย่างเดียวนางผอมแห้งยิ่งนัก จังหวะเดียวกันหลงฉีได้ผ่านมาได้ยิน วันนั้นเขาจึงสั่งให้พ่อครัวใหญ่ทำอาหารเข้ามาที่เรือนใหญ่และเรียกให้เสี่ยวหลานมานั่งทาน
"ข้า..ข้าทานไม่หมดหรอก"
"ข้าสั่งให้กิน จะกินเองหรือให้ข้าป้อน" เขามองหน้านางอย่างเย็นชา ทำให้นางเริ่มกลัวเขาอีกครั้ง จากที่นางเริ่มจะไม่กลัวเขาแล้ว
"ละ...แล้ว ถ้าข้ากิน มะ...ไม่หมด ท่านจะตำหนิข้าไหม? "
"ตำหนิ! และจะทำโทษเจ้าด้วย" เขาขู่ด้วยใบหน้าจริงจัง เสี่ยวหลานเริ่มหยิบตะเกียบ ค่อยๆ คีบอาหารเข้าปาก ส่วนหลงฉีมองข่มขู่เมื่อนางไม่กินเขาก็ส่งสายตาพิฆาตไปให้
"ท่าน...ท่านเลิกมองข้าได้หรือไม่"
"ทำไม? " เขาเสียงดุเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
"ข้ากินไม่ลง เวลามีคนมอง" นางตอบด้วยควา
