หลงฉีให้เสี่ยวหลานออกจากห้องจวนใกล้ค่ำ กว่าเขาจะอิ่มท้องและอิ่มในรสกามารมณ์ ก็เนิ่นนาน นางออกไปจากเรือน ส่วนเขายังคงอยู่ในห้องอักษรเพื่อทำงานของตนต่อไป ก่อนออกเขาสั่งให้นางเตรียมตัวให้พร้อม เพราะเขาจะพานางเข้าวังเพราะเป็นคำสั่งของฮองเฮา นางได้เอ่ยต่อหลงฉีขอร้องว่านางไม่ต้องการที่จะไปทว่าเขาใช้สายตามองนางเป็นคำตอบ นางรู้คำตอบโดยไม่ถามเหตุผลใดๆ จากเขาอีก
หม่าเสี่ยวหลานชำระล้างร่างกายโดยมีสาวใช้ข้างกายช่วย เมื่อถึงเวลานางจึงเข้านอนตามปกติ จวบจนยามราตรีมืดมิด ไร้ผู้คนเดินเพ่นพ่านภายในห้องของเสี่ยวหลานก็ไร้สาวใช้ด้วยเช่นกัน หลงฉีเห็นว่านางหลับแล้วตัวเขาก็เหนื่อยไม่แพ้กัน กว่าจะทำงานและชำระกายเสร็จเวลาก็ดึกมากนัก
เขาหย่อนตัวลงนอนข้างๆ นาง และหันหน้าไปมองไม่วางตา เขาจำได้เมื่อสิบปีก่อน ตอนเขาไปออกรบแทนชินอ๋องซึ่งเป็นบิดาเขา วันนั้นเขาพลาดท่าเสียทีข้าศึกจนบาดเจ็บหนีไปซ่อนตัวอยู่ในอารามแห่งหนึ่ง
