แผนรักร้ายของยัยจอมแสบ

Chapter 16

ปลาวาฬมาถึงที่บ้านในเวลาต่อมาเธอจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ลานจอดรถหน้าบ้านแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที เพราะเธอจะต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัวรอเฮียภูของเธอมารับ ใครจะว่าเธอใจอ่อนใจง่ายยังไงก็ช่าง เวลานี้บอกได้คำเดียวว่าเธอรักเขามากยอมได้ทุกอย่างแค่เขาทำดีด้วยตัวเธอนั้นก็ยอมทุกอย่างแล้ว

"อ่าวพ่อ น้าจิตตรี"

เธอเดินไปหาท่านทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงโซฟากลางบ้าน น้าจิตตรีมองเธอก่อนจะหรี่ตาเล็กน้อย

"ปลาวาฬร้องไห้มาเหรอลูก มีอะไรรึเปล่า"

สมแล้วที่หล่อนเลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังแบเบาะแค่เพียงเห็นหน้าเท่านั้นเธอมองออกทันทีว่าตอนนี้เด็กน้อยของพวกเธอเป็นอะไร

"เปล่าจ๊ะตอนขับมอเตอร์ไซค์มาแมลงบินมาชนจ๊ะปลาวาฬเจ็บมากเลย"

หญิงสาวเลือกที่จะพูดปดออกไปดีกว่าให้พวกเขารู้ว่าเธอร้องไห้เพราะใครและร้องทำไม เธอไม่อยากให้พวกท่านทั้งสองคนเป็นห่วงมาก

"เจ็บมั้ย ไหนขอน้าดูหน่อย"

ปลาวาฬลอบสังเกตพ่อกำนันของเธอกับน้าจิตตรีดูเขาสองคนเหมือนจะสนิทสนมกันมากขึ้นเกินกว่าที่เคย หรือว่าสองคนนี้คุยกันแล้วตัดสินใจกันแล้ว

"พ่อกับน้าจิตตรีคุยกันยังอ่ะ ปลาวาฬว่ามันแปลกๆไปน้า"

ปลาวาฬมองทั้งสองคนก่อนจะยิ้มอารมณ์แซวมากกว่า ท่านสองคนมองหน้ากันก่อนจะหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน

"ปลาวาฬพูดอะไรเนี้ย"

"ฮั่นแน่! แต่งเลยมั้ยพ่อ"

หญิงสาวชอบอกชอบใจที่ทั้งสองคนได้คุยกันแล้วลงเอยกัน เธอรอเวลานี้มานานแล้วเวลาที่ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนเช่นคนอื่น

"เอ๊ะไอ้นี่! แต่งเลยอะไรกันยังไม่ได้ไปขอเลย"

"พี่กำนันพูดอะไรเนี้ย ทั้งคู่เลยหยุดเลยนะ!!"

น้าจิตตรีเอ่ยอย่างเขินอายแทบอยากจะมุดหนีไปไกลๆเสียตอนนี้

"ไม่ต้องเขินหรอกน่ารู้มั้ยว่าปลาวาฬดีใจแค่ไหนที่น้าจิตตรีจะมาดูแลพ่อกำนันและจะมาเป็นแม่ให้ปลาวาฬด้วย ^^"

ปลาวาฬมองน้าจิตตรีด้วยสายตาที่อ่อนโยน คนโตกว่ายื่นมือมาลูบผมเด็กแสบยิ้มๆ

"น้ารักเรานะปลาวาฬไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหนก็ตามน้าเลี้ยงปลาวาฬมาตั้งแต่เด็กๆน้ารักเราเหมือนลูกแท้ๆ"

"ปลาวาฬก็รักน้าจิตตรีเหมือนแม่คนหนึ่งเลยจ๊ะ รักที่สุดเลยมาเป็นแม่ให้ปลาวาฬนะ ^^"

น้าจิตตรีเงยหน้ามองพ่อกำนันท่านพยักหน้าเบาๆ หล่อนหันมามองหน้าปลาวาฬก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

"ขอบคุณนะปลาวาฬที่ให้โอกาสน้าได้มาเป็นครอบครัวเดียวกับทั้งสองคน"

"ปลาวาฬสิต้องขอบคุณที่น้าจิตตรียอมจะมาอยู่เป็นคู่ชีวิตให้กับพ่อกำนันของปลาวาฬ คนแก่ขี้เหงาต้องการคนมาเอาใจนะ คิกคิก"

"ไอ้ปลาวาฬเอ็งนี่ย้ายข้างไวนะ"

"เอ้า! ปลาวาฬไม่เคยอยู่ข้างพ่อเลยนะรู้ๆกันอยู่จริงมั้ยจ๊ะแม่จิตตรีจ๋า"

ปลาวาฬกอดเอวแม่จิตตรีของเธอแน่นเงยหน้ามองพ่ออย่างล้อเลียน พ่อกำนันเขกกระบาลลูกสาวตัวแสบของเขาอย่างเอ็นดูสุดๆ

"นี่แน่! ไม่ทันไรก็เทพ่อเอ็งซะแล้ว"

"ลูกมันก็พูดถูก เป็นพ่อยังไงไม่เคยให้คำปรึกษาอะไรลูกได้เลย มีแต่ฉันเนี้ยที่ไอ้ปลาวาฬมันวิ่งแจ้นมาหาตลอดตั้งแต่ไหนแต่ไรนะ "

พ่อกำนันถึงกับพูดไม่ออกเพราะมันคือเรื่องจริง ปลาวาฬไม่ค่อยปรึกษาอะไรเขาเพราะตัวเขานั้นมัวแต่ทำงานไม่หยุดเรื่องหน้าที่ให้คำปรึกษาลูกนั้นเป็นของจิตตรีเขาอยู่แล้ว

"ก็พี่ต้องทำงานเอ็งเป็นผู้หญิงเหมือนกับไอ้ปลาวาฬคุยกันง่ายกว่าเยอะ"

"ข้ออ้างของคนมัวแต่ทำงานไม่สนใจลูก เชอะ!!"

"ไอ้นี่มันร้ายเว้ย!! ย้ายข้างซะแล้ว"

"อย่ามาดุปลาวาฬเชียวนะไม่อย่างนั้นจะฟ้องแม่จิตตรีให้จัดการพ่อจริงด้วย"

"เออเอาเข้าไป ดีเว้ย!!!"

ปลาวาฬและจิตตรีมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะร่า นี่คือครอบครัวที่เธอรอคอยมาตลอดตั้งแต่ยังเล็ก เธอแค่ต้องการให้พ่อมีความสุขและเธอมีคนที่ให้คำปรึกษาได้เช่นน้าจิตตรีคนที่รู้ใจเธอแค่มองตาเท่านั้น แค่นี้เธอก็มีความสุขมากแล้วในเวลานี้

"อย่าดุลูกสิ แล้วนี่ไปไหนมาลูก"

"ไปหาเฮียภูมาค่ะ ใช่สิ!! ปลาวาฬต้องไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วเพราะเดี๋ยวเฮียภูจะมารับไปเที่ยว ^///^"

หญิงสาวเอ่ยอย่างตื่นเต้นก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันทีอย่างไม่รอช้า จิตตรียื่นมือไปกุมมือสามีหมาดๆของเธอก่อนจะยิ้มหวาน

"ปล่อยลูกไปเถอะทุกอย่างเขาต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ^^"

พ่อกำนันยื่นมือมากุมมือภรรยาหมาดๆของเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

"เห้ออออ คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ"

ปลาวาฬรีบวิ่งขึ้นมาในห้องแล้วจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองทันที วันนี้เธอจะสวยที่สุดเลยให้เฮียภูของเธอตะลึงไปเลย >////////////<"