ฉัน...
ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่คิดจนกระทั่งรถคันนั้นมาจอดอยู่ใกล้ ๆ ใกล้ชนิดที่ว่าก้าวเท้าไปสองก้าวก็ถึงประตูรถของพี่เพลิงแล้ว
“ปิ๊ง!” แค่รถจอดแบบล้อหยุดหมุนได้วินาทีเดียวประตูฝั่งข้างคนขับก็เปิดออกเหมือนคนในรถเตรียมเปิดตั้งแต่ผ่านรั้วเข้ามา และใช่ค่ะเรียกชื่อฉันถูกแถมยังเรียกดังด้วยเสียงตื่นเต้นตกใจขนาดนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกแต่เป็นแฟนเจ้าของรถแล้วก็เป็นเพื่อนรักของฉันเอง
“พรีม” ^^
ฉันอยากจะตื่นเต้นตกใจเหมือนเพื่อนแต่บังเอิญช็อคอยู่ แค่ทักเพื่อนแล้วยิ้มออกมาได้นี่ก็เก่งสุด ๆ แล้ว ไม่คิดเลยว่าคนที่อยากรู้ว่าเป็นใครสุดท้ายจะเป็นคนที่ใกล้ตัวขนาดนี้ ถึงจะชื่อเดียวกันแต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเพื่อนรักของตัวเองเลยสักครั้ง
ขอบคุณนะปิ๊งที่แกไม่ได้นิสัยเสียจนถึงขั้นเกลียดคนที่แกไม่รู้ว่าเป็นใครแค่เพราะคนคนนั้นเป็นคนที่เขารัก ไม่งั้นวันนี้คงรู้สึกแย่มากกว่าตอนนี้เป็นร้อยเท่า
