“ให้เมียใช้?”
“อื้ม”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ อะไรของเรา สงสัยอะไรนักหนาจะแกล้งอะไรพี่หืม”
“ไม่ได้จะแกล้งค่ะ ปิ๊งแค่สงสัยว่าที่ให้นี่ตั้งใจจะให้เมียใช้จริง ๆ เหรอ ปิ๊งนึกว่า...ให้เป็นค่าจ้างที่เอาปิ๊งมาอยู่ด้วยเพื่อให้พี่พฤกษ์ลืมเพื่อนปิ๊งซะอีก”
“...ปิ๊งรัก”
“ว่าไงคะ ตกลงให้เพราะเหตุผลไหนกันแน่” ฉันยิ้มนะ ยิ้มสู้ ไม่อยากดราม่าถึงคนตรงหน้าจะไม่ยิ้มด้วยก็ตาม
“เรา...เราพูดอะไร ไปอาบน้ำได้แล้วหรืออยากให้พี่อาบให้?” ยังกล้าจะทำแบบนี้อีกเหรอ? ถามตรงขนาดนี้ยังฝืนยิ้มทำกะล่อนเหมือนฉันไม่รู้ต่ออีก ที่สำคัญกล้าทำทั้งที่หน้าตาตัวเองมันแสดงทุกอย่างออกมาชัดเจนหมดแล้วนี่นะ?
“พูดความจริงไงคะ”
“ปิ๊ง... / คุยกันตรง ๆ ดีกว่าค่ะพี่พฤกษ์ ปิ๊งขี้เกียจเก็บไว้ในใจแล้ว” ฉันรู้สึกเหมือนอกมันจะแตกที่ต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้คนเดียว ฉันเหนื่อยที่ต้องฝืน คิดดูสิคะนี่ผ่านมาแค่วันเดียวฉันยังแทบแย่เลยแล้วถ้ามันนานกว่า
