“แม่...รู้แล้วเหรอครับ” แล้วทำไมเสียงพี่พฤกษ์เบาขนาดนั้น ทำเสียงแบบนี้หนูใจไม่ดีนะพี่พฤกษ์
“มีอะไรที่เกี่ยวกับลูกชายแล้วแม่จะไม่รู้จ้ะ”
“อ่าส์...ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมแนะนำแฟนผมให้แม่รู้จักนะครับ”
“จ้ะ แต่ก่อนจะแนะนำแฟนให้แม่รู้จักแม่ขออะไรพฤกษ์สักอย่างได้ไหม”
“ครับ? ขออะไรครับแม่”
“แม่แค่จะขอให้ลูกแนะนำผู้หญิงที่ลูกรักจริง ๆ ให้แม่รู้จัก...ไม่ใช่แนะนำผู้หญิงที่ลูกแค่เอามารักษาแผลใจเรื่องน้องพรีม”
“...”
...แม้แต่แม่ของเขาก็รู้เหรอคะ
ฉันควรรู้สึกยังไงดี แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้ขาฉันแทบไม่มีเรี่ยวแรงเลย
“...ครับ”
“แม่ว่าแม่กลับก่อนดีกว่า”
“...แม่จะไม่อยู่เจอแฟนผมเหรอครับ”
“เอาให้ชัวร์ก่อนดีกว่าตาพฤกษ์...แม่สงสารความรู้สึกผู้หญิง”
“...”
ไม่มีคำพูดปฏิเสธจากเขา ไม่มีคำที่จะรั้งแม่เขาไว้เพื่อแนะนำฉันให้ท่านรู้จัก ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสียงฝีเท้าของคนคนหนึ่งที่เดินไปทางหน้าบ้านเท่านั้น
คว
