(อยู่ไหนครับ)
“...กำลังกลับค่ะ”
(โอเค รถติดไหม)
“ก็...ค่ะ ติดอยู่” ติดอยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำ...
(เป็นอะไรรึเปล่า เสียงแปลก ๆ) รู้ด้วยเหรอ? รู้ทันทุกอย่างเลยไม่เหมือนปิ๊งเลยพี่พฤกษ์ ไม่เหมือนปิ๊งที่อย่าว่าแต่รู้ทันเลยแค่รู้จักพี่ให้ดียังไม่รู้...
“เปล่าค่ะ พอดีเหนื่อย ๆ วันนี้เรียนหนักเจอรถติดเลยเซ็ง ๆ นิดหน่อย” เฮ้อ~ คนใจน้อยมันเกิดอาการน้อยใจ แต่น้อยใจแล้วเขาไม่รู้ ไม่กล้าพูดออกไป สังเวชความน้อยใจของตัวเองเหมือนกันนะ
(มีเด็กงอแงเหรอ) เสียงละมุนจัง เหมือนได้ยาบำรุงเลยแต่ก็น้อยใจอยู่ดี
“เปล่าค่ะ พี่พฤกษ์ล่ะ”
(พี่ถึงบ้านแล้ว)
“อ้าวเหรอคะ” เพิ่งสี่โมงเย็นเองไม่คิดว่าเขาจะกลับบ้านเร็วขนาดนี้
(ครับผม ถึงสักพักแล้วล่ะกำลังจะทำอาหารเย็นให้คนสวยของพี่)
“ขอบคุณนะคะ” น่ารักจัง พอรู้ว่าเขากำลังจะทำมื้อเย็นให้กินความรู้สึกหน่วงในใจก็ค่อย ๆ ละลายหายไปช้า ๆ ก็อย่างว่าล่ะนะ...รักเขา
ความรัก
