ตอนที่ 3 ความสุขนางร้าย
806 Words
อี้เวยหนิงทราบข่าวลือของตนก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับสิ่งที่ตั้งใจให้เกิดขึ้นทุกอย่างเป็นไปตามเรื่องที่นางไปปล่อยเองกับปากเรื่องความร้ายกาจ ความอัปลักษณ์น่ารังเกียจมีเพียงข่าวการทำร้ายพี่สาวเท่านั้นที่นางไม่ได้เป็นคนปล่อยแต่กลับมีคนลือกันให้ทั่ว นางอยู่แต่เรือนของตนเองจะได้ไปกลั่นแกล้งอี้เหยียนซินตอนไหนกัน
“อย่าเข้ามานะ! ออกไป!”
เสียงโวยวายหน้าเรือนขัดอารมณ์สุนทรีของอี้เวยหนิงจนนางทนไม่ไหวลุกออกไปเปิดประตูดูว่าเกิดสิ่งใดขึ้นเหตุใดมีคนมาเอะอะโวยวายรบกวนนางเช่นนี้
“ลู่เจียวมีเรื่องอันใดกันข้าพักผ่อนอยู่นะ”
นางถามสาวใช้เสียงหวานต่างจากข่าวลือลิบลับที่บอกว่าอี้เวยหนิงวาจาชั่วเสียงแสบแก้วหูหน้าผีกลิ่นกายเหม็นไร้ความเป็นกุลสตรีทุกอย่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิงผิวกายของนางละเอียดเนียนขาวผ่องมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ออกจากกายใบหน้าที่บอกว่าเหมือนผีนั้นสวมใส่หน้ากากทองเอาไว้ตลอดหกปี
“แย่แล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้มีผู้คนเอาท่านไปล้อเลียนกันทั่วเมืองเรื่องใบหน้าของท่านแต่ข้าได้ยินชัดว่าคนปล่อยข่าวคือมู่ชิงเจ้าค่ะ”
ลู่เจียวสาวใช้คนสนิทแสดงท่าทีร้อนใจแม้จะทราบเรื่องที่คุณหนูปล่อยข่าวแต่ไม่คิดว่าเรื่องราวจะบานปลายใหญ่โตจนมีผู้ประสงค์ร้ายใส่ความอี้เวยหนิงว่าทำร้ายพี่สาวตนเอง
“คนของเจ้าใส่ร้ายคนของพี่” อี้เหยียนซินเจ้าของเรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอมผู้สวมใส่อาภรณ์สีอ่อนหวานปกป้องมู่ชิงสาวใช้ของตน
“เป็นเช่นนั้นเองหรือเจ้าคะแล้วที่มามีเรื่องอื่นอีกหรือไม่”
ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางน้อยจ้องสาวใช้พี่สาวตาไม่กระพริบจนมู่ชิงต้องหลบสายตาด้วยการก้มหน้างุดไม่กล้าเงยมองคุณหนูรอง
“พี่เพียงแต่มายืนยันความบริสุทธิ์ใจเท่านั้น อย่ากังวลไปเลยนะเวยหนิงหน้าเจ้าเป็นเช่นนี้แต่จวนเราก็ร่ำรวยถึงไม่มีผู้ใดมาสู่ขอเจ้าก็สบายไปทั้งญาติ”
อี้เหยียนซินบุตรสาวคนโตมองน้องสาวด้วยสายตาสงสารปนสมเพชกับใบหน้าของอี้เวยหนิงที่หาความงดงามไม่ได้ต้องใส่หน้ากากสีทองสวมปิดครึ่งหน้าด้านบนบังสายตาผู้คนไว้เห็นเพียงริมฝีปากจิ้มลิ้มสีสวยให้คนได้ยลโฉมเท่านั้น
“นั่นสิเจ้าคะ ข้าร่ำรวยออกเพียงนี้ไม่สนใจข่าวลือดีกว่า ท่านพี่หญิงมาก็ดีข้ามีเรื่องจะถามสักหน่อย” คนพวกนี้ช่างตลกวันๆ เล่นงิ้วกันจนติดเป็นนิสัยจนแยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนตัวจริงหรือสิ่งเสแสร้ง
“มีเรื่องใดปรึกษาพี่อย่างนั้นหรือ” อี้เหยียนซินยิ้มรับน้องสาวเหมือนกับรักน้องมากมาย
“ฮูหยินรองช่วงนี้ดูเลอะเลือนทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของจวนท่านเป็นลูกไปเตือนนางด้วยว่าอย่ากระทำการใดล้ำหน้าที่เพราะไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งโบยนาง”
เสียงที่เคยหวานเริ่มแข็งกร้าวเกรี้ยวกราดเตือนสติพี่สาวว่าต่อให้ฮูหยินรองจะเป็นภรรยาท่านพ่อแต่ทุกอย่างในจวนนี้ล้วนเป็นของนางทั้งหมดเพราะก่อนท่านพ่อไปเข้าวัดปฏิบัติธรรมได้ยกทุกสิ่งให้นางทั้งหมด
“พี่ต้องขอโทษแทนท่านแม่ด้วย นางคงอยากช่วยน้องหญิงดูแลจวนเท่านั้น”
หางตานางเหลือบไปเห็นบ่าวในจวนหลายคนกำลังเดินมารีบก้มหน้าขอโทษน้องสาวด้วยสีหน้าเศร้า
“ไม่ต้องลำบากเคยวางตัวเช่นไรก็เป็นเช่นนั้นเถอะ”
อี้เวยหนิงเห็นทุกการกระทำแล้วยกยิ้มแต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดให้มากความเพราะยิ่งมีคนลือนางในทางไม่ดีเท่าไหร่นางก็จะรอดจากการแต่งงานออกเรือน
“เช่นนั้นพี่ก็ต้องขอตัว โอ๊ย! น้องหญิงพี่จะไม่ทำอีกแล้ว ฮึกๆ พี่ขอโทษ” อี้เหยียนซินก้มหน้าเมื่อเห็นว่าบ่าวมาใกล้พอก็ล้มลงกับพื้นเงยหน้าเปื้อนน้ำตา
“ดีเจ้าค่ะ จดจำใส่หัวเอาไว้ด้วย!”
อี้เวยหนิงตะคอกเสียงแสบแก้วหูก่อนจะสบัดชายพาเดินเข้าเรือนไปนอนยิ้มอย่างสนุกกับข่าวลือที่จะเกิดขึ้นใหม่ในอีกไม่ช้า //อยากเล่นบทนางเอกก็เล่นไปเถอะนางจะช่วยให้สมหวังเอง นี่คงจะอยากออกเรือนเสียจนสร้างเรื่องให้ตัวเองหน้าสงสารคนรักจะได้มาสู่ขอแน่ๆ
บ่าวในเรือนรวมถึงสาวใช้เห็นเหตุการณ์ไกลๆ ถึงกับรีบเอาไปเล่าต่อว่าคุณรองทำร้ายคุณหนูใหญ่อีกแล้ว
- Writer
