ตอนที่7 แผนตลบหลัง
815 Words
ตอนที่7 แผนตลบหลัง
“ว่าไงนะคุณคงเดช นี่คุณโทรมาขอยกเลิกงานหมั้นงั้นเหรอ”
“ครับเจ้าสัว ผม… เอ่อ”
ปลายสายอ้ำอึ้ง
“อะไรนะคะ เสี่ยคงเดชขอยกเลิกงานหมั้นนี่ดิฉันฟังไม่ผิดใช่ไหมคะ” คุณหญิงดาหวันที่นั่งอยู่กับเจ้าสัวมงคลถามแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงตระหนก
“อย่าเพิ่งถามอะไรผมตอนนี้คุณหญิง ขอให้ผมคุยกับเขาก่อน”
เจ้าสัวยกมือเป็นเชิงปรามภรรยา
“หมายความว่ายังไงคุณคงเดช วันก่อนเราก็คุยกันดิบดีจู่ๆ โทร.มาขอยกเลิกง่ายๆ แบบนี้ ผมถือว่าคุณไม่ให้เกียรติผมกับคุณหญิงอย่างแรงเลยนะ แล้วค่าใช้จ่ายที่ผมใช้ไปเพื่อเตรียมงานอีก”
เจ้าสัวมงคลกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ผมต้องกราบขอโทษเจ้าสัวกับคุณหญิงจริงๆ ครับ ผมมีความจำเป็นต้องยกเลิกการหมั้นระหว่างผมกับหนูลูกพีชจริงๆ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายในการจัดเตรียมงานเดี๋ยวผมจะเซ็นเช็คเงินสดส่งไปให้เจ้าสัวนะครับ ผมกราบขอโทษอีกทีครับ…”
“คุณคงเดช เดี๋ยวมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน… คุณคงเดช โถ่โว้ยวางสายไปซะแล้ว”
เจ้าสัวมงคลกำเครื่องมือสื่อสารในมือแน่น หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความโกรธไม่คิดว่าเสี่ยคงเดชจะมากลับคำยกเลิกงานหมั้นเอาง่ายๆ แบบนี้
ห้องอาหารโรงแรมแห่งหนึ่ง…
“เรียบร้อยครับ นี่ถ้าไม่ได้คุณอัลเบร์โตล่ะก็ผมคงโง่ไปอีกนานเชียว ใครจะไปนึกถึงว่าเจ้าสัวมงคลและคุณหญิงดาหวันจะถังแตกจนต้องเร่หาลูกเขยเพื่อมาใช้หนี้ให้แบบนี้”
เสี่ยคงเดชถอนหายใจยาวเหยียด ก้มมองเอกสารหลายแผ่นในมือที่ชายแปลกหน้านำมาให้เขาได้ดู เอกสารพวกนี้แสดงหนี้สินของตระกูลอมรพันธ์หัสดินทร์นับพันล้านบาท หากเขาพลาดท่าเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนในตระกูลนี้คงต้องใช้หนี้จนหัวโต และที่น่ารังเกียจที่สุดก็ตรงที่เจ้าสัวมงคลและคุณหญิงดาหวันหลอกให้เขาและผู้ชายแปลกหน้าที่ชื่ออัลเบร์โตหมั้นหมายกับลูกสาวตนเองพร้อมกันถึงสองคนเพื่อหวังสินสอดนี่แหละ
“พวกเศรษฐีจอมปลอมก็เป็นอย่างนี้แหละครับเสี่ย ดีแต่สร้างภาพลักษณ์หลอกลวงสังคมว่ารวยล้นฟ้า ทั้งที่จริงแล้วมีแต่เปลือก ผมคิดว่านอกจากผมกับเสี่ยแล้วเนี่ยอาจจะมีผู้ชายรวยๆ อีกหลายคนก็ได้นะครับที่ตกเป็นเหยื่อของเจ้าสัวและคุณหญิงจอมลวงโลก”
อัลเบร์โตยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ พลางสังเกตสีหน้าของคู่สนทนาไปด้วย
“ทำไมคุณถึงไม่ให้ผมบอกความจริงไปเลยล่ะครับว่าผมรู้แผนการของพวกเขาแล้ว เจ้าสัวมงคงจะได้ไม่ไปหลอกใครให้มาหมั้นกับลูกสาวตัวเองอีก”
“ถ้าเสี่ยบอกไปแบบนั้นพวกเขาก็รู้ตัวสิครับว่ามีคนรู้แผนการชั่วของพวกเขาแล้ว ไก่จะตื่นซะเปล่าๆ สู้เราซ้อนแผนตลบหลังคนพวกนั้นจะไม่ดีกว่าหรือครับ เช็คใบที่ส่งไปก็ทำให้มันเป็นเช็คเด้งไปซะตอนไปขึ้นเงินเจ้าสัวมงคลคงได้กระอักเลือดด้วยความโมโหกันบ้าง”
เสี่ยคงเดชพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณที่อัลเบร์โตพูดมามันก็จริง คนพวกนี้เลวจริงๆ เลยนะครับ แล้วนี่คุณจะจัดการยังไงต่อครับ กระชากหน้ากากของสองผัวเมียนี่ออกมาให้สังคมให้รับรู้เลยดีไหมครับ ผมจะเป็นพยานให้อีกคน คนในตระกูลนี้จะได้ไม่มีที่ยืนในสังคมอีก”
เสี่ยคงเดชเริ่มจะมีอารมณ์เกรี้ยวกราดขึ้น
“เรื่องนั้นผมคิดเอาไว้แล้วล่ะครับ รับรองว่าสองผัวเมียคู่นี้ต้องอกแตกตายแน่ ผมขอเพียงให้เสี่ยช่วยเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับก็พอครับ”
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ช่วยทำให้ผมตาสว่างขึ้น”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ไม่อยากเพิ่มจำนวนคนที่ถูกครอบครัวนี้หลอกก็เท่านั้น”
“สงสารก็แต่หนูลูกพีชนะครับ”
เสี่ยคงเดชเอ่ยขึ้นพร้อมขมวดคิ้ว
“เธอดูเป็นเด็กดีนะครับเท่าที่ผมเคยไปคลุกคลีอยู่กับครอบครัวนั้น ไม่รู้ว่าเธอจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเธอด้วยเหรอเปล่า”
“ลูกไม้ก็คงหล่นไม่ไกลต้นหรอกครับ พ่อแม่เป็นยังไงลูกสาวก็คงเหมือนกัน”
อัลเบร์โตไล้ปลายนิ้วไปรอบๆ แก้วไวน์ ใบหน้าสวยหวานของว่าที่เจ้าสาวผุดขึ้นในหัว
“นั่นสินะครับ ถ้าเป็นอย่างที่คุณอัลเบร์โตพูดจริงๆ หนูลูกพีชเธอก็คงแสดงละครเก่งมาก”
อัลเบร์โตยกมุมปากเป็นรอยยิ้ม
- Writer
