ตื๊อรัก พี่รหัสสุดเย็นชา (อคิน)

ตอนที่ 3 สุดหล่อของแพรวา

เช้าวันต่อมาแพรวาและโมนาก็มาเรียนตามปกติ หลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จแล้วทั้งสองก็มากินข้าวที่โรงอาหารของมหาลัย

“ไงครับสาวๆ ขอนั่งด้วยได้มั้ย”

ขณะที่แพรวาและโมนากำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้น เวย์ก็เดินมาทักทายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเพื่อนเขาหนึ่งคน

“หวัดดีเวย์ คิดดีแล้วหรอจะมานั่งกับพวกเราเดี๋ยวสาวๆ เข้าใจผิดนะจ้ะ”

โมนาพูดเชิงหยอกล้อเวย์ จนเวย์ได้แต่หัวเราะกับคำพูดของโมนา

“เข้าใจพูดจริงๆ นะโมนา สรุปนั่งด้วยได้มั้ยเนี่ย”

เวย์ถามขึ้นอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าไม่กลัวๆ สาวเข้าใจผิดก็นั่งได้จ้า”

โมนาตอบกลับเวย์อย่างสนิทสนมจนแพรวาได้แต่สงสัยเพราะเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเองแต่สองคนนี้ทำเหมือนรู้จักกันเป็นปีซะงั้น เมื่อได้รับอนุญาตเวย์และเพื่อนก็นั่งลงตรงข้ามกับสองสาว

“นี่รามินเพื่อนเวย์”

เวย์แนะนำเพื่อนสนิทของเขาให้แพรวาและโมนารู้จัก

“สวัสดีครับสาวๆ รามินนะครับ ไม่คิดว่าไอ้เวย์จะมีเพื่อนผู้หญิงที่สวยขนาดนี้”

รามินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จนแพรวาและโมนาได้แต่ยิ้มตอบเขาไป

“แหม เล่นชมตรงๆ แบบนี้เอาซะทำตัวไม่ถูกเลย”

โมนาพูดขึ้นด้วยท่าทีเคอะเขินเมื่อโดนคนหล่ออย่างรามินชม บอกเลยว่าทั้งเวย์และรามินนั้นหล่อแพ็คคู่มาเลยทีเดียว จนสาวๆ โต๊ะอื่นต่างหันมามองด้วยความอิจฉา

“ทำไมแพรวาเงียบจัง เป็นอะไรรึเปล่า”

เวย์หันไปถามแพรวาเมื่อเห็นเธอไม่พูดอะไรตั้งแต่เขาเดินมาแล้ว

“เป็นคนพูดไม่เก่งหรอครับ”

รามินพูดเสริมขึ้นด้วยท่าทางเป็นกันเองเพราะคิดว่าแพรวาคงจะเกร็งที่พวกเขามานั่งด้วย

“เปล่าหรอก พอดียังไม่ค่อยสนิทเราเลยไม่ค่อยกล้าพูดสักเท่าไหร่”

แพรวาตอบเวย์และรามินไปตามตรง ความจริงเธอเป็นคนพูดเก่งแต่จะพูดกับคนที่สนิทมากเท่านั้น ถ้าเป็นคนที่ไม่สนิทเธอจะกลายเป็นคนเงียบทันที

“งั้นเวย์จะมาให้เห็นหน้าทุกวันเราจะได้สนิทกัน ”

เวย์พูดขึ้นพร้อมกับตักข้าวเข้าปากจนแพรวาและโมนาได้แต่ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร ทั้งสี่คนนั่งกินข้าวและพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนแพรวาเริ่มคุยด้วยเพราะทั้งเวย์และรามินต่างก็พูดเก่งทั้งคู่แถมพวกเขาก็ไม่ได้มีท่าทีมาคุยเชิงชู้สาว แต่คุยแบบเพื่อนมากกว่าจึงทำให้แพรวาลดความเกร็งตัวเองลง เมื่อกินข้าวเสร็จเวย์และรามินก็ขอตัวไปเรียนส่วนแพรวาและโมนาก็เดินมาที่ตึกคณะตัวเองเหมือนกัน ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกจากโรงอาหารนั้นแพรวาก็เกิดหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับโมนาทันที

“โม แกขึ้นไปรอที่ห้องก่อนนะ ขอแวะเข้าห้องน้ำก่อน เหมือนข้าศึกจะบุกฉันแล้วตอนนี้”

แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับเบ้หน้าบ่งบอกว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้ว

“โอเคๆ งั้นฉันไปรอที่ห้องเรียนแล้วกันนะ”

แพรวาพยักหน้าตอบแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปเข้าห้องน้ำที่โรงอาหารทันที เมื่อทำธุระเสร็จแล้วแพรวาก็รีบเดินไปยังตึกคณะตัวเอง ขณะที่เดินมาถึงที่จอดรถเธอก็หยุดเดินเมื่อสะดุดตากับรถสปอร์ตหรูสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่

“สวยมาก งืออ เป็นบุญตาแท้ๆ ยัยแพร ได้เห็นของจริงสักที”

แพรวาพูดพร้อมกับทำหน้าดีใจ เพราะได้เห็นรถสปอร์ตที่ตัวเองชื่นชอบมาก เธอได้แต่ดูรูปในโทรศัพท์เพราะในประเทศไทยนั้นมีไม่กี่คันแถมราคายังสูงลิ่วจับต้องได้ยาก แพรวาเดินสำรวจรอบรถด้วยความตื่นเต้นโดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของรถนั้นนั่งอยู่ในรถอยู่ อคินนั่งมองการกระทำของผู้หญิงด้านนอกด้วยความสงสัยว่าเธอจะทำอะไรกับรถเขา ด้วยความที่รถติดฟิล์มมืดจึงทำให้คนข้างนอกมองไม่เห็นคนในรถ เขากำลังจะขับรถกลับคอนโดเพราะบ่ายไม่มีเรียน

“อย่านะยัยแพร อย่าจับรถเค้านะ แต่ถ้าไม่จับตอนนี้แกจะมีบุญได้เจอรถคันนี้อีกมั้ยเนี่ย”

แพรวายืนถกเถียงกับตัวเองไปมาขณะยืนอยู่หน้ารถของอคิน

“เป็นบ้ารึไง ยืนพูดอยู่คนเดียว”

อคินพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของแพรวาที่ตอนนี้หันไปหันมาพูดอยู่กับตัวเองเหมือนคนบ้าไม่มีผิด

“เอาวะ ลองสักครั้งแค่ได้ลูบได้จับก็หลับฝันดีแล้ว ว้ายยย!”

ขณะที่แพรวาตัดสินใจยื่นมือไปจับที่กระโปรงรถของอคินก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ รถกลับติดเครื่องขึ้น บ่งบอกว่าเจ้าของรถนั้นอยู่ในรถตลอดตั้งแต่เธอมาแล้ว

ปิ๊บ ปิ๊บ บรืนน บรืนนน

แพรวาทำหน้าเหวอทันทีเมื่อเจ้าของรถทั้งบีบแตรแถมยังเหยียบคันเร่งใส่เธอ จนเธอต้องรีบวิ่งไปข้างฟุตบาทด้วยความตกใจเพราะเขานั้นเหยียบคันเร่งพุ่งใส่เธอจนเกือบจะชนแล้วก็ขับรถออกไปทันทีเมื่อเธอวิ่งหลบแล้ว

“แค่เดินสำรวจดูเอง ยังไม่ได้จับด้วยซ้ำ ทำไมต้องทำเหมือนโมโหด้วยเนี่ย ไม่เห็นใจคนที่ชอบแต่ไม่ได้ครอบครองซะเลย งืออ จะได้เจออีกมั้ยเนี่ยสุดหล่อของแพรวา”

แพรวาพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าอาลัยอาวรณ์ซึ่งสุดหล่อของเธอไม่ใช่เจ้าของรถแต่เป็นรถสปอร์ตหรูคันนั้นต่างหาก เมื่อตั้งสติได้แพรวาก็เดินไปเรียนทันที แต่ก็ยังนึกถึงรถคันนั้นตลอดเพราะมันดูสวยสมกับที่เป็นรถในฝันของเธอจนเอาภาพขึ้นจอโทรศัพท์เลยทีเดียว แพรวาเป็นคนที่ชื่นชอบรถและความเร็วเธอแอบที่บ้านไปแข่งรถหลายครั้ง แต่มักจะยืมรถของญาติเธอที่เป็นนักแข่งมาแข่งเท่านั้น เพราะพ่อแม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงจึงไม่สนับสนุนให้เธอแข่งรถเป็นอาชีพ สาเหตุที่แพรวาได้มาเรียนกรุงเทพฯ ก็เพราะพ่อแม่เธอ อยากให้เธอห่างจากการแข่งรถด้วย

ผ่านไปหลายวันกับการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยของแพรวาจนวันนี้เป็นวันเสาร์เธอจึงย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดของลูกพี่ลูกน้องตัวเองโดยมีพ่อของโมนาขับรถมาส่ง

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาหานะแก วันนี้ฉันต้องช่วยแม่เอาชุดไปส่งให้ลูกค้า"

โมนาเอ่ยบอกแพรวาเมื่อรถมาจอดหน้าคอนโดแล้ว ตอนแรกเธอจะขึ้นไปดูห้องเป็นเพื่อนกับแพรวาแต่ด้วยวันนี้ที่ร้านตัดชุดของแม่เธอนั้นต้องรีบเอาชุดไปส่งลูกค้าหลายคน โมนาจึงต้องไปช่วยแม่ตัวเองที่ร้าน

"โอเค รีบไปเถอะ ขอบคุณนะคะพ่อที่มาส่งหนู"

แพรวาพูดของคุณพร้อมกับยกมือไหว้พ่อของโมนา

"มีอะไรก็โทรหาพ่อได้ตลอดนะลูก อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียว งั้นพ่อไปนะ"

"ค่ะพ่อ ขับรถดีๆ นะคะ"

แพรตอบกลับพ่อของโมนาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นพ่อและเพื่อนของเธอขับรถไปแล้วแพรวาจึงเดินเข้าไปในคอนโดทันที

"แค่ข้างล่างก็หรูแล้ว พี่พิมได้สามีรวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"

แพรวาพูดขึ้นตากลมกวาดมองรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นเพราะบริเวณด้านล่างหรูหราอย่างมาก ขณะที่แพรวากำลังมองสำรวจรอบๆ ก็มีพนักงานเดินมาถามด้วยท่าทางสุภาพ

"สวัสดีค่ะ ใช่คุณแพรวาน้องสาวคุณพิมรึเปล่าคะ"

"ใช่ค่ะ รู้จักฉันด้วยหรอคะ"

แพรวาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ดิฉันชื่อษานะคะ เป็นผู้ดูแลความเรียบร้อยให้กับลูกบ้านที่คอนโดนี้ค่ะ พอดีที่คอนโดมีความเข้มงวดในเรื่องความปลอดภัยของลูกบ้านจะไม่อนุญาตให้ใครขึ้นไปข้างบนถ้าลูกบ้านไม่ได้แจ้งไว้ค่ะ คุณพิมได้แจ้งกับดิฉันและส่งรูปคุณแพรวาให้ดูค่ะ"

"อ่อค่ะ งั้นแพรขอเรียกพี่ษาได้มั้ยคะ"

"ได้ค่ะคุณแพรวา"

"เรียกแพรเฉยๆ ก็ได้ค่ะพี่ษา แพรขึ้นไปได้เลยใช่มั้ยคะพอดีพี่พิมให้คีย์การ์ดไว้แล้วค่ะ"

แพรวาเอ่ยถามด้วยท่าทางนอบน้อมเพราะเห็นว่าษาอายุเยอะกว่าเธอ จนษาได้แต่ยิ้มตอบด้วยความเอ็นดูเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ถือตัวของเธอ

"งั้นพี่ขอเรียกน้องแพรแล้วกันนะคะ เดี๋ยวพี่พาขึ้นไปค่ะ"

แพรวาพยักหน้ายิ้มให้กับษา แล้วเดินตามเธอขึ้นไปข้างบนทันที

"น้องแพรมีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะคะ นี่นามบัตรพี่ค่ะ พี่ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ"

เมื่อษาพาแพรวามาถึงห้องของพี่สาวเธอ ษาก็บอกวิธีการใส่รหัสเข้าห้องเพราะคอนโดนี้ต้องใช้ทั้งคีย์การ์ดและรหัสถึงจะเข้าห้องได้

"ขอบคุณนะคะพี่ษา"

แพรวาเอ่ยขอบคุณษาอีกครั้งจากนั้นก็เดินเปิดประตูเข้าห้องไปทันที เมื่อเข้าห้องมาแล้วเธอก็ต้องตะลึงอีกครั้งเพราะห้องทั้งกว้างและหรูมาก

"จะทำห้องเค้าเละมั้ยเนี่ยเรา"

แพรวาพูดบ่นให้ตัวเองจากนั้นก็ลากกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปยังห้องนอนทันที เพราะเธอเพิ่งมาอยู่กรุงเทพไม่กี่วันจึงทำให้แพรวาไม่ได้มีของอะไรมากมาย มีเพียงแค่เสื้อผ้าและของใช้เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เมื่อจัดเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เสร็จแล้วเธอก็ทำความสะอาดห้องให้พี่สาวต่อถึงมันจะดูสะอาดอยู่แต่เธอก็อยากทำเพราะติดนิสัยมาจากบ้าน แพรวาทำความสะอาดห้องเสร็จก็มานั่งดูหนังที่ห้องนั่งเล่นจนเย็นเธอจึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ซื้อของสดมาไว้ทำอาหาร

"ลืมซื้อของมาไว้ทำกับข้าวได้ไงเนี่ยยัยแพร วันนี้ไปหาอาหารตามสั่งกินก่อนแล้วกัน"

พูดจบแพรวาก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบคีย์การ์ดและกระเป๋าเงินเดินออกจากห้องด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นเพื่อออกไปหาอะไรกินข้างนอกเพราะที่ตรงข้ามคอนโดมีร้านอาหารตามสั่งข้างทางอยู่ เมื่อแพรวากินข้าวจนอิ่มท้องแล้วเธอก็เดินกลับมาที่คอนโด ขณะที่แพรวากำลังเดินตรงไปที่ลิฟต์ก็เห็นผู้ชายตัวสูงกำลังเดินเปิดลิฟต์แล้วเดินเข้าไป

"รอด้วยค่ะ"

ด้วยความที่แพรวาไม่อยากรอลิฟต์นานจึงรีบเอ่ยเรียกผู้ชายคนนั้นให้กดลิฟต์รอแต่เหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเธอ แพรวาจึงรีบก้าวขาวิ่งไปอย่างเร็วเพื่อจะเข้าไปให้ทันก่อนที่ลิฟต์จะปิดและเธอก็เข้ามาทันอย่างเฉียดฉิวแต่เพราะความรีบวิ่งจึงทำให้เธอสะดุดขาตัวเองแล้วเซล้มไปใส่ผู้ชายตรงหน้าจนเขานั้นล้มไปตามเธอ ซึ่งตอนนี้ก็ทำให้เธอนั้นนอนทับบนตัวเขาไปเรียบร้อย จนคีย์การ์ดและกระเป๋าเงินของเธอหล่นกระจัดกระจายลงที่พื้น

#อุ้ยย น้องล้มทับใครกันน๊าาา