ตอนที่ 4 นั่งเป็นเพื่อน
1079 Words
"คนมาสายออกมาด้านหน้า" เสียงโหดๆ ของรุ่นพี่ดังขึ้นในขณะที่ฟ้าใส ธันน์ และนักศึกษาหญิงที่วิ่งไปบอกทั้งคู่กำลังหย่อนตัวลงนั่งต่อแถวเพื่อนคนอื่นๆ วันนี้คณะสายวิทยาศาสตร์สุขภาพและประยุกต์จะทำการรับน้องร่วมกัน ได้แก่ คณะทันตแพทย์ศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ คณะเภสัชศาสตร์ คณะพยาบาลศาสตร์ คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ คณะเทคนิคการแพทย์ และคณะสาธารสุขศาสตร์ โดยใช้ลานกว้างของคณะแพทยศาสตร์ในการจัดกิจกรรมรับน้องครั้งนี้
"เพราะนายคนเดียวเลย" ฟ้าใสว่าธันน์ด้วยความแค้นเคือง ใบหน้าบูดบึ้ง เดินออกไปตามที่รุ่นพี่บอก
"เร็วๆ" รุ่นพี่เสียงโหดตะโกนเสียงดังลั่น ทำให้ทั้งสามคนต้องรีบวิ่งมายังด้านหน้าต่อหน้าเพื่อนๆ และรุ่นพี่คนอื่นๆ ป้ายชื่อที่หน้าอกเขียนว่าพี่เต เภสัชฯ
"วันแรกก็สาย รู้ไหมว่าทุกคนรออยู่ รู้ไหม!!" รุ่นพี่อีกคนพูดขึ้น ป้ายชื่อที่หน้าอกเขียนว่าพี่แดน เทคนิคฯ
"รู้ครับ/รู้ค่ะ/รู้ค่ะ" ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน
"ไม่ได้ยิน ดังๆ"
"รู้ครับ/รู้ค่ะ/รู้ค่ะ" ทั้งสามคนตอบเสียงดังฟังชัด
"แนะนำตัวกับเพื่อนๆ ชื่อ คณะ เสียงดังๆ" เต รุ่นพี่เสียงโหดคนแรกตะโกนขึ้นมาดังลั่น
"ธันน์ ธีภพ จากคณะแพทยศาสตร์ครับ"
"ฟ้าใส เรนิตา จากคณะเภสัชศาสตร์ค่ะ"
"มารี ปาราวตี จากคณะเภสัชศาสตร์ค่ะ" เมื่อทุกคนแนะนำตัวจบรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เขียนป้ายชื่อก็นำมาแขวนคอของทั้งสามคน
"คนมาสายต้องโดนทำโทษ เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง เอาอุปกรณ์มา" แดน รุ่นพี่คนที่สองเอ่ยขึ้น รุ่นพี่ผู้หญิงถือถาดสีกับพู่กันออกมายืนด้านหน้า
"เตรียมรับบทลงโทษจากรุ่นพี่ได้เลย" เตเอ่ยขึ้น เดินไปหยิบพู่กันมาจุ่มสี พร้อมรุ่นพี่อีกสองคน
"เดี๋ยวนะครับ พึ่งจะเป็นความผิดครั้งแรกต้องโดนทำโทษเลยเหรอครับ จริงๆ แค่ตักเตือนกันก็พอ แล้วผมยังไม่ได้ยินรุ่นพี่ถามเหตุผลพวกเราสามคนสักคำ แล้วการเอาสีมาทาหน้ารุ่นน้องเพื่อเป็นการทำโทษผมว่ามันดูไร้สาระสิ้นดี ตอนพวกพี่เป็นรุ่นน้องก็คงไม่อยากโดนทำโทษแบบนี้ แล้วทำไมพอขึ้นเป็นรุ่นพี่ถึงทำในแบบเดียวกัน ผมตั้งใจมาเรียนเพื่อเป็นแพทย์ ที่ผมพูดผมยังคงเคารพในตัวรุ่นพี่ทุกคน แต่ผมคงไม่เหมาะกับกิจกรรมรับน้องแบบนี้ ผมขอไม่เข้าร่วมกิจกรรมนี้อีก" ธันน์เอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย วันแรกก็จะทำโทษอะไรกันแล้ว ความจริงเขาไม่ชอบกิจกรรมรับน้องด้วยซ้ำไป ที่เลือกเรียนแพทย์ส่วนหนึ่งก็เห็นว่าเป็นคณะที่ไม่มีการรับน้องอะไรแบบนี้ แต่กลับหนีไม่พ้น ฟ้าใสกับมารีหันมองหน้าธันน์ เช่นเดียวกับทุกคนที่มีสีหน้าตกตะลึงไม่ต่างกัน เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไปจากลานกิจกรรมทันที โดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
สองเท้าที่สวมใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวเหยียบย่ำไปบนยอดหญ้าสีเขียวขจีก่อนจะหยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีร่างสูงของคนที่ทำให้กิจกรรมรับน้องล่มไม่เป็นท่าเพราะนักศึกษาปีหนึ่งเกินครึ่งเห็นด้วยกับคำพูดของเขา และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ทำให้รุ่นพี่ต้องกลับมาทบทวนในตัวของกิจกรรมใหม่ทั้งหมด ธันน์นั่งหลังพิงต้นไม้อยู่ริมสระน้ำขนาดใหญ่ของคณะแพทยศาสตร์ด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเหมือนครุ่นคิดอะไรในใจ
ดวงตาคู่คมละจากผืนน้ำเบื้องหน้าหันมามองคนตัวเล็กที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งยากที่จะคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรในใจหรือรู้สึกอะไรอยู่เพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองผืนน้ำตามเดิม
"คิดว่าทำแบบนี้เท่มากไง" น้ำเสียงใสยียวนคนหน้านิ่ง วางกระเป๋ากับหนังสือ ก่อนจะนั่งขัดสมาธิที่พื้นหญ้าอย่างช้าๆ หยิบคว้าก้อนกรวดแถวนั้นขึ้นมาแล้วโยนมันลงไปในน้ำ
"แล้วเธอออกมาทำไม ไม่รับน้องไปล่ะ" ธันน์ถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่จุดเดิม ฟ้าใสเกิดความประหลาดใจกับท่าทางของเขา รู้สึกไม่คุ้นชินอาการที่เป็นอยู่ของเขาเอาเสียเลย
"ก็กิจกรรมรับน้องต้องยกเลิกก็เพราะนายไง....." ฟ้าใสบอก แต่ด้วยท่าทาง สีหน้า และแววตาเรียบนิ่งของธันน์ทำให้เธอไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก แม้จะสงสัย อยากรู้ อยากถาม ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้สึกอะไร แต่ก็ทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ
"เธอจะนั่งจ้องหน้าฉันอีกนานไหม" ธันน์ถามคนที่นั่งจ้องหน้าเขามาพักใหญ่ไม่ยอมไปไหน
"แล้วนายล่ะจะนั่งทำมิวสิคอีกนานไหม นึกว่าตัวเองเป็นพระเอกมิวสิคหรือไง" ฟ้าใสทำเป็นประชดประชัน เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงยังนั่งอยู่ตรงนี้ เธอรู้แต่เพียงว่าอยากนั่งอยู่เป็นเพื่อนเขา เขาคงมีเรื่องทุกข์ใจ คงไม่มีใครนั่งเหม่ออยู่ได้เกือบชั่วโมงถ้าไม่มีเรื่องให้ครุ่นคิด
"เรื่องของฉัน" ธันน์ตอบเสียงเรียบพร้อมทั้งเก็บของลุกขึ้นยืน ฟ้าใสยู่หน้าใส่ กำหมัดอยากจะชกหน้าหล่อๆ ด้วยความหมั่นไส้ในคำตอบของเขา คนอุตส่าห์นั่งเป็นเพื่อน
"นี่ นายจะไปไหน" ฟ้าใสร้องถามคนที่เดินจากไป
"ไปเรียน ฉันมีเรียนตอนสิบโมง แล้วเธอไม่มีเรียนหรือไง" ธันน์หันมาตอบ ช่วงเช้าจะมีกิจกรรมรับน้องสองชั่วโมงแล้วจึงเข้าเรียนตามปกติ และจะร่วมกิจกรรมอีกครั้งในช่วงบ่ายสาม แต่กิจกรรมก็ถูกยกเลิกไปแล้ว
"มีสิ เพราะนายเลย ฉันเข้าเรียนสายเลยเนี่ย ถ้าฉันโดนอาจารย์หักคะแนนนายโดนแน่" ฟ้าใสโทษคนตรงหน้า อีกไม่ถึงห้านาทีจะได้เวลาเข้าเรียน แล้ววันนี้เธอเรียนชั้นสิบเอ็ดกว่าเธอจะไปถึงได้เลยเวลาเข้าเรียนเป็นแน่ ก่อนจะคว้ากระเป๋า คว้าหนังสือวิ่งไปทางตึกคณะเภสัชศาสตร์ด้วยความรีบเร่ง ธันน์มองตามร่างเล็กพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นตึกเรียน
- Writer
