ตอนที่ 3 เฟรชชี่
1280 Words
"อะไรเหรอพี่ธาม" ขณะกำลังจัดโต๊ะอาหารเช้า จู่ๆ พี่ชายก็ยื่นกล่องสีกรมท่าผูกโบมาตรงหน้า วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ธันน์จะได้ก้าวเท้าเข้าสู่มหาวิทยาลัยในฐานะเฟรชชี่
"ของขวัญที่ธันน์สอบติดหมอไง พี่ภูมิใจในตัวธันน์มากนะ" ธามตอบก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้
"ไม่เห็นต้องให้อะไรเลย แล้วธันน์ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ด้วยว่าจะเรียนไหวไหม"
"ตั้งใจสอบเข้าขนาดนี้ก็ต้องไหวสิ ธันน์เก่งอยู่แล้ว"
"แล้วพี่ธามให้อะไรธันน์" ธันน์ยกกล่องของขวัญขึ้นมาเขย่าข้างหู
"ก็แกะดูสิ"
"Maserati พี่ธาม Maserati เลยนะ" ธันน์เงยหน้ามองพี่ชายด้วยความตกตะลึงเมื่อเปิดกล่องของขวัญออกดู แววตาเป็นประกายด้วยความดีใจ
"พี่รู้ว่าธันน์ชอบ"
"ก็ชอบ แต่มันแพงมาก เอาจริงๆ นะแค่พี่ธามให้ปากกา ธันน์ก็ดีใจแล้ว ไม่เห็นต้องให้รถเลย"
"พูดแบบนี้แสดงว่าไม่เอา งั้นพี่เอาเอง" โซนที่ได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้องตั้งแต่ต้นเข้ามาคว้ากุญแจรถในมือธันน์ไป
"ธันน์ยังไม่ได้บอกเลยนะพี่โซนว่าไม่เอา"
"มึงก็ไปแกล้งว่าที่คุณหมอ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่ารถรุ่นนี้ธันน์มันชอบอย่างกับอะไรดี" เรนเดินถือเหยือกน้ำมาวางบนโต๊ะอาหาร ตบหัวโซนอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
"อ่ะๆ ไม่แกล้ง เดี๋ยวว่าที่คุณหมอจะร้อง" โซนว่าพร้อมทั้งยื่นกุญแจรถคืนธันน์
"ร้องอะไรพี่โซน ธันน์ไม่ใช่เด็กห้าขวบนะ"
"ใครแกล้งน้องชายบัว" เสียงใสที่ทำเป็นเข้มของว่าที่พี่สะใภ้คนสวยดังขึ้นก่อนจะเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนตักของธามแล้วหอมแก้มเจ้าของตักไปอีกทีต่อหน้าทุกคน
"ใครจะไปกล้าแกล้งน้องชายคุณหนูบัวล่ะครับ"
"พี่มีของขวัญให้กับเฟรชชี่ด้วยนะ" บัวยื่นกล่องของขวัญในมือให้ธันน์
"ขอบคุณครับพี่บัว"
"หูยยยย พี่สะใภ้ที่แสนดี" โซนแซวหน้าทะเล้น
"แล้วพี่โซนกับพี่เรนไม่เห็นมีอะไรให้ธันน์เลย"
"มีทวงๆ บอกมาก่อนว่าบัวให้อะไร เผื่อซ้ำ" โซนยื่นหน้าไปดูกล่องของขวัญของบัว
"สมาร์ทวอทช์ รุ่นใหม่ล่าสุดด้วย ขอบคุณครับพี่บัว ธันน์ใส่ไปวันนี้เลยนะ ...ขอบคุณพี่ธามด้วยครับสำหรับรถ" ธันน์ถอดนาฬิกาเรือนที่ใส่อยู่ออกก่อนจะใส่สมาร์ทวอทช์ที่บัวให้
"อ่ะนี่ของพี่ เผื่อขับรถ" เรนล้วงหยิบของขวัญที่ตนเตรียมมาสำหรับเฟรชชี่ในกระเป๋ากางเกงยื่นให้ธันน์
"ขอบคุณครับ ถูกใจอีกแล้ว" เรนให้หูฟังไร้สาย True Wireless
"แล้วไหนล่ะของขวัญที่โซนจะให้ธันน์ หรือว่าไม่มี" บัวหันมาถามโซนที่เป็นคนเดียวที่ยังไม่ได้ให้ของขวัญ
"มีสิ ...นี่เลย มีตัวเดียวโลก ไม่ซ้ำใครแน่นอน" โซนเดินไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์แล้วหยิบเสื้อยืดสีขาวขึ้นมา ค่อยๆ คลี่ออก สะบัดๆ จนเห็นลวดลายบนเสื้อ
"น่ารักอ่ะ" บัวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลวดลายบนเสื้อยืด
"พี่วาดเองนะบอกเลย นี่พี่ นี่ไอ้เรน นี่ธันน์ นี่ไอ้ธามกับบัว ตอนสั่งทำบัวกับไอ้ธามยังไม่ได้คบกัน สั่งเพิ่มทีหลังที่มันเต็มก็เลยให้บัวขี่คอไอ้ธามไว้" โซนผู้มีฝีมือด้านวาดรูปเอ่ยบอก เขาวาดทุกคนเป็นตัวการ์ตูนแล้วนำไปสกีนลงบนเสื้อ
"ขอบคุณครับพี่โซน ธันน์ชอบมากเลยครับ"
"บัวอยากได้บ้าง"
"บัวอยากได้มันก็ไม่เป็นของชิ้นเดียวในโลกแล้วสิ" ธามว่า
"ไม่เป็นไรครับถ้าพี่บัวอยากได้ ให้พี่โซนทำให้อีกตัวก็ได้"
"โซนวาดให้บัวใหม่ดีกว่า ตัวเดียวในโลกเหมือนกัน เอาเป็นรูปตอนบัวจับกบที่สนามแข่งดีไหม โซนจำได้แม่นเลย"
"โซนอ่ะ ท่าบัวสวยๆ เยอะแยะไหม ธามดูโซนสิ" บัวทำเป็นกระเง้ากระงอด หันไปซุกซบออดอ้อนธาม
"แต่ธามว่าท่านั้นก็ดีนะ อื้อ...เจ็บ" ธามยกยิ้ม ก่อนจะโดนบัวกัดริมฝีปากล่างไม่ยอมปล่อย ฝามือหนาฟาดลงไปบนสะโพกมนเป็นการห้ามปราม
"กินกันดีกว่าจะได้ไปมหาลัย รีบกินจะได้รีบไปก่อนที่บัวจะหิวไอ้ธามมากไปกว่านี้" เรนว่า ก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารเช้าฝีมือธันน์
มหาวิทยาลัย
"ฟ้าใสไปนะคะคุณพ่อ" ฟ้าใสหยิบกระเป๋า หนังสือ ยกมือไหว้คนเป็นพ่อก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไปด้วยความรีบร้อน
"ฟ้าใสลืมนมลูก" สายฟ้าเลื่อนกระจกรถลงยื่นแก้วนมให้ลูกสาว ต้นเหตุของการมามหาวิทยาลัยสายในวันนี้ ตื่นสายไม่พอ ยังอยากจะดื่มนมสดน้ำผึ้งร้านประจำขึ้นมาอีก
"เกือบลืมเลย ขอบคุณนะคะคุณพ่อสุดหล่อ ฟ้าใสไปนะ ...สายแล้วๆ" ฟ้าใสวิ่งกลับไปเอาแก้วนม หอมแก้มคนเป็นพ่ออีกหนึ่งฟอด ก่อนจะรีบวิ่งไปยังจุดนัดรวมพลนักศึกษาปีหนึ่งที่รุ่นพี่นัดหมายไว้
พลั่ก!
ตุบ!
แก้วนมสดน้ำผึ้งของฟ้าใสหล่นไปนอนน้ำกระจายอยู่บนพื้นทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก พึ่งจะดูดไปทีเดียวเองแต่ดันมาหล่นเพราะบางคนที่เดินไม่ระวัง และยังมีแก้วน้ำของคนที่เดินมาชนเธอนอนน้ำกระจายไม่ต่างกัน
"ขอโทษ...เธอ!"
"ขอโทษ...ไอ้ธันน์"
ทั้งสองคนที่เดินชนกันอย่างจังเงยหน้าขึ้นมาขอโทษ หลังจากที่มองสภาพแก้วน้ำของตนเสร็จ พอรู้ว่าใครเป็นใครก็ต่างแยกเขี้ยวใส่กันทันที
"ซวยแต่เช้า" ธันน์ว่า ก่อนจะเดินไปเก็บแก้วน้ำไปทิ้งลงถังขยะไม่อยากต่อปากต่อคำกับยัยคุณหนูเอาแต่ใจ
"ฉันต่างหากที่ต้องพูด ซวยจริงๆ" ฟ้าใสสวนกลับอย่างไม่ยอมก้มเก็บแก้วน้ำของตนเองทิ้งถังขยะเช่นกัน
"เดี๋ยว อย่าบอกนะว่าพี่บัวซื้อให้เป็นของขวัญเฟรชชี่" สายตาของฟ้าใสเหลือบไปเห็นสมาร์ทวอทช์บนข้อมือของธันน์ มือบางคว้ามือนั้นไว้ ยกข้อมือของตนเองที่สวมสมาร์ทวอทช์ไว้เช่นกันขึ้นมาเทียบ และมันเป็นรุ่นเดียวกัน
"ก็ใช่ไง"
"ทำไมพี่บัวต้องซื้อให้นายด้วย" ฟาใสถามกลับด้วยความไม่พอใจ
"ต้องซื้อให้เธอคนเดียวงั้นสิ"
"ใช่!!" ฟ้าใสแหวใส่อย่างเอาแต่ใจด้วยความขุ่นเคืองใจ
"อย่ามาปัญญาอ่อนไปหน่อยเลย"
"ไอ้ธันน์ กล้าว่าฉันปัญญาอ่อนเหรอ"
"แล้วที่ทำเป็นน้อยใจพี่บัว เพราะพี่บัวซื้อของให้ฉันเหมือนซื้อให้เธอไม่เรียกว่าปัญญาอ่อนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร เด็กขี้อิจฉา?"
"ใครเป็นเด็กขี้อิจฉา ใครน้อยใจ อย่ามาว่านะ"
"ทะ....." ยังไม่ทันที่ธันน์จะได้ตอบโต้กลับไปอีกครั้ง ก็มีนักศึกษาหญิงคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาที่เขากับเธอยืนโต้เถียงกันอยู่
"ทำไม? เถียงไม่ออกแล้วไง" ฟ้าใสว่ากลับอย่างท้าทายด้วยยืนหันหลังทำให้ไม่เห็นนักศึกษาหญิงที่วิ่งมา
"นี่...เธอทั้งสองคนน่ะ รุ่นพี่ให้มาถามว่าจะทะเลาะกันอีกนานไหม" นักศึกษาหญิงพูดด้วยอาการเหนื่อยหอบพร้อมทั้งชี้ไปยังกลุ่มคนที่หันมามองเป็นตาเดียว
- Writer
