แอนโตนิโอวางร่างของบัวบุษยาบนผ้าสีขาวที่ถูกปูไว้กลางผืนทรายสีขาวสะอาดตา ก่อนจะนำพาตัวเองมานั่งซ้อนทับด้านหลังของหญิงสาว ลำแขนใหญ่โอบกอดเอวเล็กรั้งร่างสาวให้อิงกับแผงอกแข็งแรง เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิดไว้ มือใหญ่จึงแกะผ้าที่ปิดตาทั้งสองข้างของบัวบุษยาออก
“คุณนีโอ สวยจังเลยค่ะ” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อดวงตาทั้งสองข้างถูกปลดปล่อยจากความมืด ภาพความสวยงามของทะเลเบื้องหน้าเป็นภาพที่สวยที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมา ภาพของดวงสุริยากำลังเคลื่อนตัวลงสู่ผืนน้ำ ลำแสงของดวงตะวันที่อ่อนแรงลงสะท้อนกับผืนน้ำทะเลสีคราม กรายเป็นสีส้มเรืองรอง ยามที่เกลียวคลื่นพลิ้วไหวตามแรงลมของท้องทะเล ส่งผลให้ความงดงามของผืนน้ำงดงามมากยิ่งขึ้น ประกอบกับกุหลาบสีแดงที่ปักอยู่ในกระถางต้นไม้ขนาดเล็ก วางเรียงรายอยู่ริมชายหาดกะจากสายตามีกระถางต้นไม้ประมาณหนึ่งร้อยต้น แล้วที่ทำให้เธออยากจะร้องไห้มากขึ้นไปอีกก็คือ
