จูหยวนจางที่มองตามหลิวหลีที่ถูกอวี้เจินผลักจนกระเด็นออกนอกห้องไปถึงกับรู้สึกเคืองอวี้เจินผู้นี้ขึ้นมาอยู่หลายส่วน เขาจึงเลือกที่จะออกมาจากที่ซ่อน
"อ๊ะ! ท่านรองแม่ทัพ ท่านอยู่ข้างในนี้หรอกหรือ" อวี้เจินเอ่ยทักเสียงใสเมื่อมองเห็นจูหยวนจาง แต่สีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจของจูหยวนจาง ทำเอาอวี้เจินต้องยิ้มเก้อ
"เจ้า!" จูหยวนจางเอ่ยเสียงกดต่ำด้วยสายตาดุดันโกรธเคืองฉายชัด "ออกไป!"
เพียงประโยคสั้นๆพร้อมด้วยท่าทางน่ากลัวอย่างนั้น อวี้เจินถึงกับกล่าวสิ่งใดไม่ออกก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องของเขาในทันที
วันนี้เขาคงอารมณ์ไม่ดี เอาไว้โอกาสหน้าค่อยมาสานสัมพันธ์ใหม่ก็แล้วกัน อวี้เจินคิดได้แค่นั้น
ถัดมาไม่ไกลจากที่พักของจูหยวนจาง
บัดนี้กำลังมีกลุ่มของทหารหลายนายกำลังล้อมวงสนทนาพาทีกันอยู่อย่างมีมิตรไมตรี
"เจ้าเป็นอะไรไปอาหลิ่ว ใยทำหน้าคล้ายปวดท้องอีกแล้ว" อาต้วนขมวดคิ้วถามอาหลิ่วสหายของเ
