ขอเพียงใจรักมั่น

หลิวหลีลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยร่างกายที่อ่อนแรง และตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยริ้วรอยสีแดง รอยขบกัด อยู่จนทั่วทั้งเรือนร่างระหงของนาง เมื่อนางขยับตัวจึงรู้สึกถึงความปวดหนึบที่ช่วงเอวตรงส่วนสงวน เมื่อนางดันร่างกายของตนเองให้ลุกขึ้นนั่ง สายตาของนางพลันมองเห็นริ้วรอยสีแดงชาดจุดหนึ่งอยู่ตรงกลางผ้าปูเตียงสีขาวของเตียงนอนสีแดงมงคล อา.... รอยเลือด รอยเลือดนี้แม้จะเป็นแค่เพียงรอยเล็กๆ แต่ทว่า นั่นคือเลือดที่ออกมาจากเส้นใยบางๆในร่างกายของนาง  เส้นพรหมจรรย์ พรหมจรรย์ของนางที่เต็มใจมอบให้เขา ในคืนเข้าหอ คืนเข้าหอของนางกับเขา... หลิวหลีค่อยๆล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับตาลงอย่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรงปวดเมื่อยอยู่ตามร่างกาย พลางนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อช่วงหัวค่ำหลังการส่งตัวเข้าหอในงานแต่งงานของนางกับเขา ยามนั้น นางนั่งรอเขาอยู่บนเตียงนอนภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงอย่างตื่นเต้นดีใจอยู่หลายส่วน   เขาผู้เป็นรักแรกและรักเดียวของนาง  จูหยวนจาง ไม่รู้ทำไม นางถึงปักใจรักจูหยวนจางถึงเพียงนี้  เพราะครั้งแรกที่เจอกัน  เพราะครั้งแรกที่ได้คุยทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน เพราะสายตาของนางที่มองไปทางใดก็เจอแต่เขา หรือเพราะรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์นั่น  ถึงแม้ว่าเขามิได้ยิ้มให้นาง แต่นางกลับตราตรึงมันไว้ในใจอยู่เสมอมาเนิ่นนาน นางเฝ้ารอ รอวันที่เขาจะยิ้มแบบนั้นให้นางบ้าง รอยยิ้มของเขา... ในขณะที่นางกำลังนั่งรอเขาอยู่นั้น เสียงประตูก็ถูกเปิดออกโดยเขา จูหยวนจาง อา.... เขามาแล้ว... ความรู้สึกตื่นเต้นยิ่งเพิ่มขึ้นแบบคูณทวี เมื่อจูหยวนจางเดินเข้ามาในห้องหอ และเดินใกล้เข้ามาที่เตียงนอนตรงที่นางนั่งรอเขาอยู่ ผ้าคลุมหน้าของนางถูกมือเรียวยาวของเขาเปิดออกพร้อมกับใบหน้าคมเข้มเคลื่อนเข้ามาใกล้ที่ใบหน้าแดงระเรื่อของนาง และ... ไม่มีการพูดคุยใดๆ ไม่มีการถามไถ่ใดๆ ไม่มีแม้แต่การทักทายเล็กๆน้อยๆ เขาจู่โจมนางอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าอยากทำสิ่งนี้ให้แล้วๆจบๆกันไป เสื้อผ้าของนางถูกเขาดึงทึ้งออกจากร่างบอบบางของนางอย่างไม่ใยดี ริมฝีปากร้อนระอุของเขาพรมจูบนางอย่างไม่ปราณี นางไม่ทันได้ตั้งตัวกับการกระทำอันดุดันของเขา นางคาดไม่ถึงว่าเขาจะกระทำการกับนางเยี่ยงนี้ ทำไมเขาช่างรุนแรงกับนางนัก นี่เป็นครั้งแรกของนาง ใยเขาไม่นุ่มนวล หลังจากผ่านความเร่าร้อนรุนแรงอันเจ็บปวดที่เขามอบให้ นางก็หลับใหลไปอยู่นาน เมื่อตื่นขึ้นมากลางดึก นางพบเพียงความว่างเปล่าอยู่ข้างลำตัวเปลือยเปล่าของนาง หมอนที่ควรจะมีเขานอนอยู่ กลับไม่มีร่างของเขา นี่มันอะไรกัน!? "ตื่นแล้วหรือ" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น หลิวหลีลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อเพ่งสายตาไปมองยังต้นเสียง พบเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างของห้องนอน จูหยวนจาง! เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างหรอกหรือ หลิวหลีคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก  อย่างน้อย เขาก็มิได้ออกจากห้องหอไปในคืนเข้าหอคืนแรกของนางกับเขา