ร้อยรักแห่งผืนทราย

บทที่12

ภูริชตบเบาๆ บนบ่าเล็กของหญิงสาวที่ตนเองรักและเอ็นดูไม่ต่างจากจิลลา

ภัทร พร้อมกันนั้นก็คลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยออกมาจากใจจริง

“พี่รู้ว่าวินด้าเป็นห่วงจันทร์เจ้าไม่ต่างจากพี่ หากวินด้าคิดอยากจะช่วยจันทร์เจ้า วินด้าก็ต้องเชื่อฟังพี่ด้วย จองตั๋วให้พี่ และอยู่ฟังข่าวที่นี่อย่าเพิ่มภาระให้พี่อีกคน พี่จะพาจันทร์เจ้ากลับบ้านของเราให้เร็วที่สุด”

“ก็ได้ค่ะคุณตะวัน วินด้าจะทำตามที่คุณตะวันบอกค่ะ”

นวินดายอมทำตามคำสั่งในที่สุด เพราะคำพูดของภูริชทำให้เธอคิดได้ เธอไม่ควรไปเป็นภาระเป็นตัวถ่วงให้กับภูริช เพราะการเดินทางไปยังแผ่นดินของศัตรูคู่แค้น ใช่ว่าจะได้รับการต้อนรับเลี้ยงดูปูเสื่อจากชีคฟารีสต์ ดีไม่ดีภูริชอาจจะถูกขึ้นบัญชีดำ หมายหัวไว้ว่าห้ามเข้าประเทศอัสดารานส์ด้วยซ้ำไป...

ภูริชพยักหน้ารับอย่างโล่งอกไปเปราะหนึ่ง ที่นวินดายอมทำตามคำสั่ง จากนั้นก็เดินออกจากห้องรับแขก แต่พอก้าวเดินได้ไม่กี่ก้าวก็นึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันมาเอ่ยสั่ง

นวินดา โดยไม่นึกเสียดายเงินทองที่ต้องเสียไป

“วินด้า หากจองตั๋วไปประเทศอัสดารานส์ไม่ได้ ก็เช่าเหมาลำเครื่องบินได้เลย เรื่องราคาไม่ต้องสนใจ พี่พร้อมจะจ่าย และจ่ายเป็นเช็คเงินสดด้วย ขอแค่ให้มีเจ้านกยักษ์พาพี่ไปที่ประเทศอัสดารานส์ก็พอแล้ว”

ภูริชสั่งเสียงเข้มรู้สึกเป็นห่วงจิลลาภัทรมาก เขาพยายามโทรหาน้องสาวแทบจะตลอดเวลา แต่ทว่าเขาก็ไม่สามารถติดต่อกับน้องสาวได้เลย โทรศัพท์มือถือของจิลลาภัทรถูกปิดตาย ซึ่งเขามั่นใจว่าชีคฟารีสต์จอมบ้าอำนาจ ต้องเก็บโทรศัพท์ของจิลลาภัทรไว้อย่างแน่นอน ตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาให้น้องสาวปลอดภัย ไม่ถูกชีคฟารีสต์รังแกให้ชอกช้ำใจ...

บทที่ 6

สนามบินนานาชาติประเทศอัสดารานส์

ภูริชเป็นพี่ชายที่มีความอดทนต่อการเดินทางด้วยเครื่องบินเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มบินจากกรุงลอนดอนมาถึงประเทศไทยไม่ทันครบ 24 ชั่วโมง ก็บินต่อมายังประเทศ

อัสดารานส์ในทัน และต้องหลับๆ ตื่นๆ อยู่บนเครื่องบินอีกสิบหกชั่วโมง กว่าจะมาถึงแผ่นดินทะเลทรายในที่สุด

และทันทีที่เหยียบแผ่นดินของคู่อาฆาต เจ้าพ่อแห่งคิง ออฟ พาราไดซ์ ก็อดแขวะถึงผู้เป็นเจ้าครองแผ่นดินไม่ได้

“หากไม่ติดว่าต้องมารับจันทร์เจ้ากลับบ้าน พ่อจะไม่เหยียบทะเลทรายให้เสียขาเลย ให้ตายเถอะ!”

ภูริชขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวด้วยความโมโห ทันทีที่ได้ย่ำเท้าลงบนแผ่นดินของชีคฟารีสต์จอมบ้าอำนาจ พอออกมาจากสนามบินแล้ว ก็เข้าไปเจรจาว่าจ้างรถแท็กซี่ให้พาไปส่งยังโอเอซิส ซึ่งเขาคาดเดาว่าจิลลาภัทรอาจถูกชีคฟารีสต์กักตัวไว้ที่นั่น

“ไม่เห็นจะมีอะไรให้น่าเที่ยวน่าชมเลย มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นอินทผลัมต้นใหญ่ๆ กับไอ้ทะเลทรายแสนแห้งแล้ง ไม่เห็นจะเจริญหูเจริญตาตรงไหน”

ภูริชบ่นอุบขณะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ ซึ่งกำลังเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนมุ่งหน้าไปยังโอเอซิสแหล่งน้ำแหล่งชีวิตในแผ่นดินทะเลทราย เขาพยายามทำใจให้เป็นกลางที่สุดขณะมองทิวทัศน์สองข้างทางถนน แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นอินทผลัมผล

ไม้รสชาติหวานฉ่ำราคาแพง กับคลื่นทะเลทรายสีทองแห้งแล้งฝุ่นคละคลุ้ง ซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าจิลลาภัทรคิดอย่างไร ถึงได้หลงใหลประเทศนี้เป็นอย่างมาก

“อีกไกลไหมกว่าจะถึงโอเอซิส” ภูริชถามคนขับแท็กซี่ ซึ่งตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตนเองอย่างเคร่งครัด

คนขับแท็กซี่ซึ่งได้รับค่าจ้างมากโขจากการขับรถมาส่งลูกค้าในโอเอซิส ได้ละสายตาจากท้องถนน หันมาเอ่ยตอบคำถามของผู้โดยสาร ซึ่งกำลังตีสีหน้าเมื่อยราวกับ

เบื่อหน่ายสุดๆ สำหรับการเดินทางที่แสนไกลในครั้งนี้

“อีกราวๆ สามสิบนาทีก็ถึงแล้วครับ”

“อีกสามสิบนาทีเลยหรือ คุณเร่งความเร็วกว่านี้ได้ไหม ผมใจร้อน อยากไปถึงโอเอซิสเร็วๆ”

ภูริชออกคำสั่ง รู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย ที่คนขับแท็กซี่ขับรถไม่ได้ดั่งใจที่เขาต้องการ ถ้าหากเขานั่งอยู่หลังพวงมาลัย นำรถยนต์ออกมาวิ่งบนท้องถนนที่ปราศจากรถราวิ่งขวักไขว่เหมือนในกรุงเทพฯ เขาคงเหยียบคันเร่งจนมิดเท้าไปแล้ว คงไม่ขับเป็นเต่าคลานด้วยความเร็วไม่เกิน 80 กิโลเมตร/ชั่วโมง เช่นดังคนขับแท็กซี่คนนี้กำลังขับอยู่

คนขับแท็กซี่หันมามองผู้โดยสารหนุ่มซึ่งนั่งคู่กันอยู่ตอนหน้า ก่อนจะเอ่ยบอกถึงเหตุผลที่ทำให้เขาขับรถเร็วตามที่อีกฝ่ายออกปากสั่งไม่ได้

“ผมขับได้เร็วสุดแค่นี้แหละครับคุณผู้ชาย เพราะถ้าหากขับรถเร็วเกินกว่ากำหนด ไม่เกินวันพรุ่งนี้ก็จะมีใบสั่งส่งไปที่บ้านของผมอย่างแน่นอน ใจเย็นๆ นะครับ อีกไม่นานก็ถึงโอเอซิสแล้ว”

ภูริชได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ด้วยความโมโห หากเขารู้ทางไปโอเอซิส เขาจะไม่ง้อแท็กซี่พวกนี้เลย เขาจะเช่ารถขับเองและเหยียบให้มิดเท้าเพื่อจะได้ไปรับน้องสาวกลับบ้านเร็วๆ

และจากที่พยายามอดทนนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ร่วมชั่วโมง ภูริชก็ได้มายืนอยู่หน้าตำหนักส่วนตัวของชีคฟารีสต์ในที่สุด

“อย่าเพิ่งไปนะ ผมไปรับน้องสาวแค่ครู่เดียว แล้วก็จะกลับเมืองหลวงเลย” ภูริชสั่งคนขับแท็กซี่ ซึ่งเขาได้ว่าจ้างเหมาเป็นรายวันไว้เรียบร้อยแล้ว

“อีกประเดี๋ยวได้เจอกันแน่ไอ้ชีคฟารีสต์ เจอหน้าเมื่อไรพ่อจะตะบันหน้าเอาให้แตกยับ เอาให้หมดหล่อกันไปข้าง”

ภูริชเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความแค้น มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ก่อนจะก้าวเท้าด้วยท่าทีมั่นคงขึ้นบันไดแค่ไม่กี่ขั้นแล้วผลักประตูตำหนักให้เปิดออกกว้างพร้อมกับประกาศก้อง หวังว่าจะได้พบน้องสาวอยู่ในตำหนักแห่งนี้

“จันทร์เจ้า พี่มารับน้องกลับบ้านแล้ว!”

ภายในตำหนักของชีคฟารีสต์ ทุกคนกำลังเคร่งเครียดกับการประชุมวางแผนเพื่อค้นหาจิลลาภัทร ซึ่งถูกเจ้าชายอะเดลีจับตัวไปก่อนที่ภูริชจะเดินทางมาถึงประเทศ

อัสดารานส์แค่เพียงหนึ่งวัน

คำประกาศก้องของภูริช ทำให้ชีคฟารีสต์ เจ้าหญิงฟาติยาและองครักษ์อีกหลายคน ซึ่งกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียดได้หันไปมองผู้มาเยือนเป็นสายตาเดียว

และชีคฟารีสต์ก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง เพราะคาดไม่ถึงว่าพี่ชายของจิลลาภัทรจะเดินทางมาที่ประเทศอัสดารานส์เร็วกว่าที่คิดไว้มาก

“ไอ้ตะวัน!” ชีคฟารีสต์เค้นเสียงเรียกขณะจ้องมองผู้ที่มาเยือนราวกับไม่เคยเห็น