บทที่11
1192 Words
ภูริชพยักหน้ารับ เขาได้รับรายงานเรื่องที่มีลูกค้าจากต่างประเทศได้เดินทางมาดูอัญมณี และตัดสินใจสั่งสินค้าล็อตใหญ่จากเลขาฯ ส่วนตัวแล้ว เขารู้ว่านวินดาคงทำ
งานจนหัวหมุน เพราะปกติหน้าที่ต้อนรับลูกค้าชาวต่างชาติ และเจรจาซื้อขายเครื่องเพชรต่างๆ จะเป็นหน้าที่ของจิลลาภัทร แต่เมื่อหัวเรือใหญ่ไม่อยู่แล้ว นวินดาก็ต้องทำหน้าที่แทนทั้งหมด
“วินด้า จำได้ไหมที่พี่สั่งห้ามไม่ให้จันทร์เจ้าไปเที่ยวทะเลทราย โดยเฉพาะประเทศอัสดารานส์ ที่พี่สั่งห้ามเด็ดขาดว่าไม่ให้ไปเหยียบที่นั่น”
“ค่ะ วินด้าจำได้ค่ะคุณตะวัน” นวินดารับคำ ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง “ทำไมหรือคะคุณตะวัน ประเทศอัสดารานส์เกี่ยวข้องอะไรกับคุณจันทร์เจ้าคะ”
“ถามผิดแล้ววินด้า”
ภูริชแย้งเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยบอกความจริงทั้งหมดให้นวินดาได้รู้
“คนที่เกี่ยวข้องกับจันทร์เจ้าคือชีคฟารีสต์ต่างหาก ตอนพี่ไปเรียนปริญญาโท
และปริญญาเอกในอเมริกา ชีคฟารีสต์ มกุฎราชกุมารแห่งประเทศอัสดารานส์ ก็เรียนปริญญาเอกอยู่ที่นั่นเช่นเดียวกัน พี่กับท่านชีคไม่ค่อยกินเส้นกันสักเท่าไร มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่พี่ฉกผู้หญิงของท่านชีคมา ไม่ต้องให้พูด...วินด้าก็พอจะเดาออกใช่ไหมว่าชีคฟารีสต์โกรธมากเพียงใด”
นวินดาขนลุกพอง ขึ้นชื่อว่าเป็นมกุฎราชกุมารแห่งแผ่นดินทะเลทรายแล้วคงมีอำนาจล้นมือ และคงไม่พอใจอย่างยิ่งที่ถูกแย่งคนรักไป
“ท่านชีคผู้นี้คงโกรธจัดที่คุณตะวันแย่งคนรักของพระองค์ไป”
“ใช่โกรธมาก พี่คิดว่าที่เขาโกรธก็เพราะรู้สึกเสียหน้าที่ถูกแย่งผู้หญิง ไม่ใช่โกรธเพราะพี่แย่งคนรักของเขา เพราะชีคฟารีสต์ไม่เคยรักใครเลย เขาเปลี่ยนผู้หญิงแทบจะทุกวัน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนอยู่กับเขาได้เกินอาทิตย์ด้วยซ้ำไป”
“ฮึ! เบื่อพวกผู้ชายมักมากจริงๆ”
นวินดาต่อว่าอย่างโกรธๆ อดโมโหไม่ได้ ที่ผู้ชายทั่วโลกมักเป็นคนหลายใจ และเห็นผู้หญิงเป็นของเล่นเสมอ
ภูริชสะดุ้งเล็กน้อยตอนนวินดากระแทกเสียงต่อว่าด้วยความโมโห จะว่าไปแล้ว เขาก็อยู่ในข่ายเดียวกันกับชีคฟารีสต์ แต่อาจจะดีกว่าหน่อยตรงที่ว่านานๆ ทีถึงจะเปลี่ยนคู่ควงคนใหม่ ไม่ได้เปลี่ยนแทบทุกอาทิตย์อย่างเจ้าแห่งทะเลทรายผู้นี้
“ชีคฟารีสต์โกรธที่พี่หักหน้าเขา...เขาประกาศชัดว่าหากเจอน้องสาวของพี่เมื่อไร ก็ไม่ลังเลที่จะแก้แค้นกลับคืน พี่คิดว่าชีคฟารีสต์คงไม่เดินทางมาเมืองไทยเพราะเรื่องแค่นี้หรอก มีภารกิจมากมายรอเขาอยู่ในแผ่นดินทะเลทราย แต่ที่พี่หวั่นใจก็คือคนของเรา วินด้าก็รู้ว่าจันทร์เจ้าหลงรักและชื่นชอบแผ่นดินทะเลทรายมาก พี่เลยกลัวว่าจันทร์เจ้าจะเลือกไปเที่ยวประเทศอัสดารานส์ในวันใดวันหนึ่ง พี่จึงสั่งห้ามไว้เสียก่อน เพราะหากจันทร์เจ้าไปที่ประเทศอัสดารานส์ ก็เท่ากับว่าเป็นการเดินเข้าถ้ำราชสีห์ให้ชีคฟารีสต์ได้แก้แค้นถึงที่”
นวินดาถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของภูริช เธอไม่อยากนึกเลยว่า
เพื่อนรักของเธอจะเป็นเช่นไรบ้างหากชีคฟารีสต์ได้พบกับจิลลาภัทรเข้า แต่หากคิดในแง่ดี จิลลาภัทรอาจไม่มีโอกาสได้พบเจอะเจอกับชีคฟารีสต์ก็เป็นได้
“คุณตะวันคะ แผ่นดินทะเลทรายออกจะกว้างใหญ่ไพศาล บางทีชีคฟารีสต์อาจไม่เจอคุณจันทร์เจ้า หรือถ้าเจอก็คงไม่รู้หรอกว่าคุณจันทร์เจ้าเป็นน้องของคุณตะวัน”
“พี่ภาวนาอยากให้เป็นเช่นนั้นมากเลยวินด้า แต่อะไรๆ มันก็ดันเข้าล็อคของชีคฟารีสต์ไปซะหมด พี่ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปเจอกันได้ยังไง แต่ที่พี่รู้คือจันทร์เจ้าอยู่กับชีคฟารีสต์ตั้งแต่วันแรกที่เดินทางไปถึงประเทศอัสดารานส์แล้ว”
“คุณตะวันรู้ได้ยังไงคะว่าคุณจันทร์เจ้าอยู่กับชีคฟารีสต์”
นวินดาเอ่ยถามอย่างงุนงง นึกไม่ออกว่านายสาวของเธอโคจรไปพบกับชีคฟารีสต์ผู้มากรักได้อย่างไรกัน
“พี่โทรเข้ามือถือของจันทร์เจ้า ชีคฟารีสต์เป็นคนรับ และเขาก็ประกาศถึงชัยชนะว่าเอ่อ...จันทร์เจ้าตกเป็นเมียของเขาแล้ว หลังจากนั้นก็กดวางสายไป พี่โทรเข้ามือถือของจันทร์เจ้าไม่ติดอีกเลย”
น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจ ขณะเดียวกันก็นึกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องสาวต้องถูกชีคฟารีสต์กลั่นแกล้งเอา ซึ่งเขาเชื่อว่าตอนนี้จิลลาภัทรตกเป็นของเล่นของชีคฟารีสต์แล้ว น้องสาวเขานั้นงดงามชวนพิศไปทั้งเนื้อทั้งตัว ซึ่งชีคฟารีสต์คงไม่ลังเลทำตามวาจาที่ได้ลั่นไว้
“ตายแล้ว! คุณจันทร์เจ้าอยู่กับชีคฟารีสต์ และ...และ...เอ่อ...เอ่อ...” นวินดาร้องอุทานเสียงหลง คำพูดที่เหลือติดตะกุกตะกักอยู่ในลำคอไม่กล้าพูดต่อ
“ตามที่วินด้าคิด ป่านนี้จันทร์เจ้าเสร็จเรียบร้อยโรงเรียนฟารีสต์ไปแล้ว”
ภูริชเอ่ยถึงเจ้าแห่งทะเลทรายด้วยความแค้น เขาเป็นผู้ชายย่อมรู้ดีว่าชีคฟารีสต์
จะทำอะไรเมื่อจิลลาภัทรตกอยู่ในเงื้อมมือของเขา
“แล้วคุณตะวันจะไปรับคุณจันทร์เจ้ากลับบ้านเมื่อไรคะ”
“วันนี้วินด้า เดี๋ยวพี่จะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า วินด้าโทรจองตั๋วเครื่องบินให้
พี่ด้วย ชั้นไหนก็ได้พี่ไม่เกี่ยง”
ภูริชสั่งรัวเร็วก่อนจะลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องรับแขก แต่นวินดาได้เอ่ยเรียกไว้เสียก่อน
“คุณตะวันคะ ให้วินด้าไปด้วยได้ไหมคะ วินด้าอยากไปรับคุณจันทร์เจ้ากลับบ้านด้วยค่ะ”
นวินดาขอร้องเสียงแผ่วเบา รู้สึกเป็นห่วงผู้ที่เป็นเจ้านายและเพื่อนรักจนนั่งแทบไม่ติดเก้าอี้
“ไม่ได้วินด้า พี่ไม่ให้เธอไป เธออยู่ที่นี่ดีแล้ว พี่อยากไปคนเดียวจะได้ทำอะไรได้สะดวกและคล่องตัว”
ภูริชสั่งห้ามเสียงเข้ม เพราะรู้ว่าเขาคงไม่ได้รับการต้อนรับจากเจ้าของประเทศ หากชีคฟารีสต์รู้ว่าเขากำลังเดินทางไปประเทศอัสดารานส์ พระองค์คงไม่รอช้าสั่งการให้องครักษ์หรือเจ้าหน้าที่ในสนามบินได้กลั่นแกล้งเขาตามแต่พระองค์จะสั่งการ ซึ่งหากเขามีนวินดาพ่วงท้ายไปด้วยจะเป็นการลำบากเปล่าๆ
“คุณตะวันคะ วินด้าเป็นห่วงคุณจันทร์เจ้า ให้วินด้าไปด้วยเถอะค่ะ วินด้าไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนที่คอยร่วมสุขกับคุณจันทร์เจ้าแค่เพียงอย่างเดียว แต่พอมีความทุกข์กลับปล่อยให้คุณจันทร์เจ้าต้องเผชิญกับมันแต่เพียงลำพัง”
นวินดาขอร้องทั้งสีหน้าและแววตา หากล่วงรู้สักนิดว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น หัวเด็ดตีนขาด เธอก็จะไม่ยอมปล่อยให้จิลลาภัทรได้เดินทางไปเที่ยวในแผ่นดินอัสดารานส์
- Writer
