เธอลืมตัวบ่อยๆ คงเพราะแทบไม่มีอาการแพ้ท้องเลย เมษาเลยไม่เหมือนคนท้องทั่วไป แถมเธอชอบสวมแต่เสื้อผ้าหลวมๆ ดังนั้น หากไม่สนิทจริง ไม่มีทางรู้ว่าขณะนี้ เมษากำลังตั้งครรภ์อยู่
“แกหิวหรือยังเม ฉันซื้อของกินมาฝากแกเยอะแยะเลย”
“หิวพอดีเลย ซื้ออะไรมาบ้างละ” เมษาเดินตามมา และชะเง้อมองถุงหิ้วที่วางเกลื่อนบนโต๊ะ
“หลายอย่าง แกอยากกินอะไรก็กินได้เลย ว่าแต่...โรงพยาบาลเขาใส่ใจดีนะ ทำความสะอาดบ้านพักเสียเอี่ยมทุกซอกทุกมุมเลย” พาฝันชม ขณะที่มือแกะยางรัดถุงเทกับข้าวสำเร็จที่ตัวเองซื้อมาใส่จาน
“ฉันทำเองแหละ” เมษาตอบ พร้อมกับเทข้าวสวยร้อนๆ ใส่ในจาน
“แกทำทั้งหมดนี่คนเดียวเลยเหรอ” พาฝันผายมือไปรอบตัว
“อืม ใช่ ฉันน่าจะเอาหม้อหุงข้าวติดมาด้วยนะ ซื้อกินแบบนี้ทุกวันไม่ไหว เปลืองแย่เลย” เมษาเปรย
พาฝันขมวดคิ้ว แล้วก็บ่นพึมพำ “ฉันรู้ว่าแกแข็งแรงและรู้ลิมิตตัวเอง แต่การทำงานหนักมันอาจเป็นอันตรายกับตัวแกนะยัยเม!!
