Who Knows I’ll Be Keeping You

Chapter 26: Baby

“What are you doing here Ms. Cy?” agad naman akong napapitlag ng marinig ang boses ni Josh sa likod ko. I looked at my back and I saw him seriously looking at me.

Uh-oh. I think he is in his president mood right now.

“Hi!” I said and waved my hands at him.

Tiningnan niya ang ipad na hawak-hawak niya at sa tingin ko ay tinitingnan niya ang schedule ko. Am I in real trouble? Anong oras na ba? Bakit kasi napahaba pa ang pag-uusap naming dalawa ni Connor? Tsk. That man is totally insane! Tsk.

“You should be at your room by now. You’ll be late if you are not going to run.” agad naman akong naalarma sa sinabi ni Josh. Nagsimula akong tumakbo at may isinigaw siya sa akin pero hindi ko naman narinig.

“Tand gshs!” hindi ko narinig ng maayos ang mga sinabi niya dahil madali akong nakaalis sa harap niya. Mabuti na lang at malapit lang dito ang law department kaya madali kong narating ang classroom na nasa third floor. Tinakbo ko pa talaga ang hagdanan na parang isang minuto ko lang itong tinakbo. Tsk. This is all your fault Connor! That insane man!

I immediately sat on my chair in front of the board. Hinabol ko ang paghinga ko dahil marami na din ang estudyante na nandito sa loob.

“You are almost late.” saad ng tao na nasa tabi ko.

Oh, right. Magkatabi nga pala kami. And what else should I expect? Mambwe-bwesit talaga siya sa akin.

Hindi ko na lang siya pinansin at plano kong hindi na talaga pansinin si Connor. Gusto kong makuha niya ang nais kong iparating sa kanya kanina. I don’t want him to rule me because he don’t even know me that much.

Pumasok na si Ms. Reyes at nag discuss lang siya tungkol sa mga research na ipinasa namin sa kanya. She was impressed with our work. She also mentioned me and Connor that we did a great job in a just a short span of time. I’m glad that we’re done with that already. Noon, gusto ko talaga ang researches pero ngayon, nagdadalawang isip na ako kung gusto ko pa bang maulit iyon dahil baka si Connor na naman ang partner ko. Tsk. No way! Wala nang pangalawang beses.

Natapos ang morning period namin na palagi akong kinakausap ni Connor at ako naman ay walang imik sa kanya. I don’t know him. Tsk. I stood up after fixing all of my things at deretso ang lakad para lumabas sa classroom. Tinawag ni Connor ang pangalan ko pero hindi ako nakinig sa kanya. Hindi ko siya nilingon. Who is he? I don’t know him.

Nakalabas ako ng room at nakasalubong ko si Josh na nakaabang sa pintuan namin.

“Hi!” bati niya sa akin ng makita niya ako.

“Uhm. . . hi? May hinihintay ka?” tanong ko sa kanya.

“Actually, yes.” he said.

“Oh.” wala akong ibang maisip na sasabihin sa kanya kaya magpapaalam na lang ako. Asan ba si Mira? Kung kailan ko siya kailangan na mag-abang sa harap ng classroom ko ay wala pa siya. “I shout get going then.” I said to him.

“Nandito na ang hinihintay ko so we should go.” he said at me and smiled.

Napangiti naman ako sa sinabi niya at tiningnan ang mukha niya. He seems to be glowing in front of me. Argh! Ano ba itong mga bagay na iniisip ko? Erase, erase, erase! Tsk.

“You are waiting for me?” I asked him just to make sure that I am not assuming things here.

“Who else would I wait for? Ikaw lang naman ang nililigawan ko.” he said at lumapit siya sa akin. Kinuha niya ang mga libro na nasa kamay ko at ngumiti. “Let’s go?”

“Let’s go.” I said while smiling. Bakit palagi akong nakangiti ngayon? Akala ko ba ayaw ko kay Josh? Kasalanan talaga to ni Connor eh. Kung hindi niya ako ginulo kanina, sana hindi ko naisipan na bigyan ng pagkakataon si Josh na ligawan ako.

And yes, throughout the whole time I have been sitting in the classroom, I have been thinking about what Connor said to confuse me and what Josh told me yesterday. We already have a date once and I kind of feel comfortable with him. Kaya nga siguro ni-reject ko ang panliligaw niya ng gabing iyon dahil naisip ko ang palabas na ipinapakita ni Connor sa harap ng magulang ko. Ayokong madaliin ang lahat ng bagay kaya inisip ko muna kung paano ako makakawala sa kamay ni Connor bago ko tanggapin si Josh. Kasi sa totoo lang, mabait naman talaga siya at napaka maaalahanin pa talaga.

“You don’t need to carry my books Josh.” I said to him.

“Calling my name sounds so comfotable. And besides, it is my duty to help you because I am courting you.” he said.

“About that. . .” humina ang boses ko kaya napahinto sa paglalakad si Josh. Humarap siya sa akin at ngumiti.

“Am I making you feel uncomfortable?” he asked.

“No, of course not. Honestly, I am comfortable with you.”

“Then can I ask you again this time?” kinabahan ako sa sinabi ni Josh sa akin. Wala nang tao dito sa hallway sa third floor dahil paunahan sila sa pagpunta ngayon sa cafeteria. Although may mga students na lumalabas pa sa ibang classrooms, sa kasalungat na direksiyon naman sila pumupunta.

“What?” tanong ko kasi wala akong ibang masabi. Alam ko kung ano ang ibig niyang sabihin pero naunahan ako sa kaba na nararamdaman ko ngayon.

“Can I court you?” tanong ni Josh habang nakatitig kami sa isa’t-isa.

I looked at him and I did not feel anything. Yes, I am comfortable pero walang sparks na kadalasang nararamdaman ng taong may gusto sa nasa harap niya. But I think being comfortable can be a good start right? Through this, I will know him better and we can spend time to be much more comfortable with one another.

“Tha—“ napahinto ako sa pagsasalita ng makita ko sa gilid si Connor na naglalakad habang nasa tenga niya ang headphones. Mas lalo akong kinabahan ng makita ko siya. Malapit na siyang dumaan sa likod ko kaya agad kong sinagot ang tanong ni Josh.

“Of course. I mean, yes, you can court me.” ani ko sa kanya.

“Really?!” excited na sabi ni Josh at napangiti siya ng malaki sa akin. “Thank you Asher! Thank you so much!” niyakap niya ako at napangiti ako sa naging reaksiyon niya.

I also checked if Connor already passed on us at malayo na siya mula sa kinatatayuan namin. I don’t know but I smiled bitterly because of what I put myself into. Do I really like to be with Josh? Or do I want someone else to do this for me?

“Will you allow me to do things a man who is courting someone should do?” tanong ni Josh sa akin ng magkalayo kami mula sa pagkakayap.

“Gusto ko lang na makilala natin ang isa’t-isa. First step at a time.” I said and smiled at him. “And also. . .”

“I know you still don’t like me Asher that’s why I am doing this for you to like me. Gusto kong malaman mo na totoo ang nararamdaman ko sa’yo.” saad niya.

Tumango ako at ngumiti sa kanya. Ngumiti din siya pabalik sa akin at naglakad na kami papunta sa cafeteria. Marami ang nagtaka dahil kasama ko si Josh, ang hinahangaan at gusto ng halos lahat ng babae sa campus. Nakatitig lang sila sa amin habang naglalakad kami papunta sa isa sa mga mesa dito sa cafeteria pero wala silang sinabi na masama sa amin.

“You will be used to their stares. You are also famous here in the campus so it will be doubled right now.” matapos iyong sabihin ni Josh ay kumindat siya sa akin at iniwan ako dito sa upuan namin para kumuha ng pagkain sa counter.

I breathed heavily because this will be my first time being with my suitor. Kinakabahan ako na ewan kasi hindi ko alam kung ano ang gagawin.

“Hope you can eat everything that I bought.” inilagay ni Josh sa harapan ko ang napakaraming pagkain. Rice, vegetable salad, chicken and sausages, spaghetti and a slice of steak. He also gave me water and juice.

“Naparami yata ang order mo.” wika ko at ngumiti sa kanya.

“Hindi ko kasi alam kung gaano karami ang kakainin mo kaya I made sure na hindi kulang.” umupo siya sa harapan ko at nagsimula na kaming kumain. Hindi ako nag-inarte kumain sa harap niya dahil hindi ako plastic na babae at wala sa akin ang magpa impress. Tsk. Mga mahihina na tao lang ang nagpapa impress.

“I think you already know who I am.” pagbubukas niya ng pag-uusap sa aming dalawa.

“All I know about you is that you are the president of the student’s council. Josh Adrian Jimenez right?” tumango naman siya at sumaludo sa akin. Napatawa ako sa ginawa niya at umiling-iling. “I’ll be honest here. Hindi talaga kita kilala at first. You know Mira right?” tumango naman siya ulit. “Kung hindi niya ako sinabihan kung sino ka, baka hindi kita narespeto noong una nating pagkikita.”

“So you respect me just because of my position?”

“No! Not that. I mean, that is also a part of it but you know, you are kind so I should respect people who are kind to me.” I said smiling.

“Thank you.” he said.

“How old are you?” tanong ko kay Josh.

“I am eighteen.”

“Your parents?”

“James and Andrea Jimenez. My dad is a governor and my mom is a mayor. We are a family of politicians.” tumawa naman siya dahil sa sinabi niya kaya mahina din akong napatawa. That is kinda impressive for me.

“I think I know your dad. Did we met before?” tanong ko.

“No but you already met my dad.”

“Really?” inalala ko naman kung sino ba ang Jimenez na nakatagpo ko na pero wala na kasi akong maalala.

“We are still in grade school that time and I think hindi mo naalala kasi wala ako.” saad niya. Itinapon ko naman sa kanya ang tissue na nasa gitna ng mesa namin.

“Asa!” I said. Tumawa kaming dalawa kasi kahit papaano, hindi na masyadong malayo ang gap sa pagitan naming dalawa.

“Ayun nga. You met my dad because he once worked with your mom. My dad still calls your mom every now and then.” saad niya at napatango naman ako.

“Oh, so that’s why. Okay!” masigla kong sabi.

“How about you?” tanong naman niya sa akin.

“I think you know my mom. She’s a lawyer and my dad, Giovanni Cy is an engineer.”

“I’m sorry. Hindi kasi gaano karaming engineers ang kilala ko.”

“It’s okay. Hindi mo naman talaga kailangan kilala ang mga magulang ko.”

“Hmm. How about siblings? Because I have two.”

“Lucky you. I have one and it’s a boy. I love him more than anything else in this world but he is old already. Ayaw na niya na ginagawang baby ko.” nag pout naman ako at tumawa si Josh dahil doon.

“I also have two siblings and same as what you are into right now, malalaki na din sila at ayaw na gawin kong baby. Hindi kagaya noon.”

“Yeah right? Na miss ko pa naman tawaging baby si Blake.” malungkot kong sabi sa kanya.

Hinawakan ni Josh ang buhok ko at mahinang ginulo ito. I smiled at him at natawa naman siya ng malakas dahil sa mukha mo.

“You can call me your baby then.” he said that made me spit out everything that I have inside my mouth. Bakit pa kasi kailangan niya iyong sabihin? Tsk.