Who Knows I’ll Be Keeping You

Chapter 18: Lunch

“What are you saying Connor? Nasira na ba ang utak mo? O nasobraan ka na sa talino? Anong sinasabi mo na sa’yo lang ako?” naguguluhan kong tanong sa kanya.

Bakit ba ang lakas ng loob ni Connor na pagsalitaan ako ng kung ano-ano? Sino ba siya? Ni hindi ko nga alam kung ilang taon na siya pero kung maka “mine” siya, akala niya pagmamay-ari niya talaga ako.

Matalino ako at lalong-lalo nang hindi ako tanga para hindi malaman na pinaglalaruan lang ako ni Connor. He was pissed at me because I approached him at his firs day in St. Preston’s Academy. I knew it. That is the reason why he is doing all of this mess to confuse me and worst, wait— is he planning to make me fall in love with him so that he can break my heart and he will win? What the f*ck is that?! That is absurd! Damn it! F*ck this overthinking self.

“You heard me right Keren. You are mine.” may diin niyang sabi at hinawakan ang pisngi ko.

I looked at him in disbelief and I was totally confused. Ano ang dahilan ni Connor para gawin ang lahat ng ito sa akin?

“You don’t own me. Ilang beses ko ba dapat sabihin sa iyo Connor na tigilan mo na ang lahat ng mga ito. Kasi hindi na siya nakakatuwa sa akin. Kung gusto mong maglaro sa damdamin ng iba, maghanap ka ibang tao at dapat ay hindi ako.” tumalikod ako at binuksan ang pintuan ng kwarto ko. Hindi ako tumingin sa kanya pabalik at deretso ang lakad palabas. Nagtagpo kaming dalawa ni mommy at naguluhan ako dahil ang daming nakahain na pagkain sa mesa.

“Kakauwi niyo lang po mom?” tanong ko sa kanya habang nagdadala siya ng cake.

“Yes.” simple niyang sagot.

“Why are you preparing so much foods? Are you expecting your friends?” I asked smiling. I love when mom’s friends will come here because I also got to talk with them about random things and that is fulfilling for me. Knowing that my mom can see me hanging out with other people who also work as a lawyer.

“No. Your soon to be boyfriend is here Keren.” matapos sabihin ni mommy ang mga katagang iyon, umalis na siya sa harapan ko. Bumukas naman ang pintuan sa harap at pumasok si dad na nakasuot pa ng business attire niya.

“You are here also?” tanong ko.

He just shrugged his shoulders and pointed at my mom. Umakyat na siya sa taas baka dahil para magbihis. I was still shocked because of how everything turned out. Did mom really believe what Connor said? Isa siya sa pinakamagaling na abogadoat kilala siya ng lahat pero nagawa ng isang taong katulad ni Connor na lokohin at mapaniwala siya sa isang kasinungalingan. What the freaking hell mom? Seriously?

Nagulat naman ako ng biglang tumabi si Blake sa akin. Mahina niyang pinalo ang braso ko kaya napatingin ako sa kanya.

“Where is he?” simpleng tanong niya at nakatitig lang kay mom.

“Nasa kwarto ko, bakit?” tanong ko sa kanya.

“I wanted to play with him. Why are you so jealous?” he asked in a monotone voice.

“What kind of crap are you saying?”

“You wanted to have Connor with you always.” ramdam ko sa boses ni Blake ang galit pero bakit naman ako? At bakit naman ako magseselos? There is nothing wrong between him liking Connor but the reason why I wanted to talk with him a while ago is to clarify something. WHAT THE F*CK IS HE DOING IN OUR HOUSE?

Tumalikod na ako at dali-daling pumasok pabalik sa kwarto. Nadatnan ko si Connor na nakahiga sa kama at nakatulog na. At sino naman ang nagsabi sa kanya na pwede siyang matulog sa kama ko? That’s precious for me? Bakit kailangan niya pang sirain ang isa sa mga bagay na mahalaga sa akin. Tsk.

Kinatok naman ang pintuan ko at nang buksan ko ito, si manang pala ang nasa labas.

“Po?” magalang kong tanong kay manang.

“Handa na po ang mga pagkain ma’am. Pwede po ba na kayo na lang ang gumising kay sir? Baka magalit po sa akin eh.” mahinang sabi ni manang sa akin at sa tingin ko ay takot talaga siya kay Connor kahit na gusto niya naman talaga ito dahil napakabait “daw”.

“Sorry po manang. Gutom na po kasi talaga ako.” lumakad ako para lampasan siya at hindi pa man ako nakakalayo ay nagsalita ulit ako. “Good luck po manang.” I said at mabilis na naglakad papunta sa dining area.

Hindi ko talaga expected na maghahanda silang dalawa ni dad para lang sa isang araw na pagpunta ni Connor sa bahay namin. I think this meal will also be about something else. And now I know why.!Umupo ako sa isa sa dalawang bakante na upuan. Nakaupo na si Blake at dad pero hindi ko pa nakita kung nasaan si mom. Where could she be?

“Dad, where is mom?” tanong ko kay dad na abala sa kung ano man ang ginagawa niya sa cellphone niya. Ibinbaba niya ang phone at biglang tumayo.

“She just texted me. Tutulungan ko na muna siyang kunin ang order niya sa labas.” saad niya at umalis na para lumabas.

Bakit may mga order pang nalalaman si mom? Hindi naman importante si Connor. Atsaka, tuwing may dapat kaming ipaghanda, dadalhin lang kami nina mom at dad sa mamahaling restaurant at tapos ang usapan. Hindi man lang siya nagluluto para sa kaarawan namin. It’s either catering or eating on a restaurant. Hindi ko rin naman masisisi si mom kasi ang dami niyang trabaho na kailangan pang harapin at mahirap ang trabaho niy bilang isang kilalang abogado niya. Delikado din sa kanya dahil baka may nagbabadyang saktan kahit anong oras si mommy.

“There you are kuya Connor.” sabi ni Blake at nakangiti siya kay Connor na naglalakad papalapit sa amin. Hindi ko siya tiningnan at umupo lang din siya sa upuan na nasa tabi ko.

“That’s not your seat.” I said in a low voice. Hindi niya ako pinansin at tumingin kay Blake at nag-usap lang silang dalawa.

Dumating naman si mommy at bitbit ng dalawang lalaki ang isang lechon at isang cake naman ang nasa kamay ni dad. What the f*ck? Hindi pa naman pasok! Wala ding may birthday sa amin. Bakit naman tinatratong prinsipe ang mokong na ito? Mukha naman siyang alipin lang. Tsk. Inilagay nila sa mesa ang mga nadagdag at lumabas na ang dalawang lalaki.

“We are settled then. I’m sorry Connor if natagalan ang pagkain. Are you hungry already?” tanong niya na parang isang taon na bata pa lang ang kausap niya. Seriously? Hindi ko siguro kayang maatim na makita silan dalawa na ganito. Ano mang oras ay parang susuka na ako.

“It’s okay tita. At least I’ve got the chance to talk with Keren while you were preparing. Thank you for the invitation.” magalang niyang sabi sa mommy ko.

“That’s not a problem for me. You can come here anytime as long as you will keep your promise.”

“Yes tita.” saad niya.

Wait, what? Promise? Ano naman ang naging pangako ni Connor sa kanya? Pangakong kakainin niya talaga ang mga niluto ni mom, ganun? Tsk.

“Kumain na tayong lahat at baka lumamig pa ang pagkain sa harap natin.” wika ni dad.

Nagsimula kaming lahat kumain at tatlong shrimp lang ang kinuha ko. Nawalan ako ng gana makitang nandito sa bahay si Connor. Hindi ako conscious na makita niya akong kumain ng marami ha? Galit lang talaga ako kung bakit siya nandito. Bakit ba siya nandito. Galit kong binalatan ang shrimp na halos ma patay ko na ito ulit dahil sa galit. Masayang nag-uusap silang apat habang ako ay nakayuko lang at inilalabas ang galit sa shrimp na hawak-hawak ko. Makakain ko pa ba to?

“Here, don’t waste your food and eat.” biglang sabi ni Connor at inilagay sa plato ko ang tatlong shrimp na pwede ng kainin. I looked at him and the to his plate. He is slowly peeling off the shrimp’s skin for me. Kapag natapos na niyang balatan ito ay ilalagay niya sa plato ko. Pero bakit?

“Why a—“

“So, you seem to know a lot of things Connor.” sabi ni mommy kaya hindi ko naituloy ang sasabihin ko sana. Tsk.

“I am confident about that.” Connor said and smiled. Sino naman ang niloloko niya? Alam kong matalino siya pero compared to my mon, he is just nothing. Just a nobody.

“I like your spirit.”

“Thank you tita.” magalang niyang sabi.

“Do you know what florins are?” biglang tanong ni mommy. Of course, I know the answer because mom trained me.

“It’s a coin.” deretsong sagot ni Connor.

“And where did it came from?” nagiging quiz competition na ba ang pag-uusap nilang dalawa ni mom? Bakit ang dami niyang tanong?

“Italy.”

“Exactly where?”

“Florence.”

“Wait mom, wh—“ but then again, she cut me off.

“Who was the last president of the Third Reich?”

“Mo—“ cut me off for the nth time. Argh!

“Karl Dönitz” sagot ni Connor sa kanya. Is he challenging my mom? Kasi hindi magandang desisyon ang hamunin ang ina ko.

“What do you know about him?” she leaned forward and gaze at Connor with curious eyes. Seryoso ba sila sa ginagawa nila ngayon?

“He is the Commander-In-Chief of the German Navy. He authorized Alfred Jodl to sigh the act of unconditional surrender that ended World War II in Europe.”

“What country tried to secede from Texas?”

“Mom, both of you should st—“

“Van Zandt County.”

“And then what happened?”

“Van Zandt County has tried to break away from the U.S. state of Texas twice over the course of history. In the first instance, Van Zandt County was unhappy about Texas’s cession from the union, as it was with little slaves. So, the county decided that they should be able to secede from Texas. The second time, Vand Zandt County tried to secede from the nation as a whole. This attempt failed, but their declaration of independence was never repealed, so it is technically still in effect.” mahabang paliwanag niya kay mommy.

Ngumiti si mom at pumalakpak ng dahan-dahan. I was also in awe but I did not let it visible. Hindi ko ipinakita na nagulat ako kay Connor. Kahit na alam ko rin ang mga sagot sa tanong na iyon, nagulat pa rin ako dahil may ibang tao na alam ang mga natutunan ko. Because that is actually knew for me. The feeling of being left out just because you already know everything can sometimes be frustrating for me. Hindi ako masyadong nakakasabay sa iba dahil alam ko na ang mga bagay na hindi pa nila nalalaman. I can somehow relate to Connor right now. Na parang wala lang sa amin ang isang bagay na achievement na para sa iba. In short, for us, it is boring.

Tumayo ako at nagpaalam sa kanila na busog na ako. Tinawag ako ni dad pero wala akong sinabi at pumasok na lang ng deretso sa kwarto ko. Hindi ko kasi kayang pigilan ang sarili ko at baka masabihan ko pa si Connor na pareho kami ng dinadaanan. Na pareho lang pala ang takbo ng buhay namin. Kaya pala kami galit sa isa’t-isa at dahil pareho lang kami.

I closed the door and decided to take a bath to loosen up a little bit of tense. Medyo mainit kasi ang laban nina mom at Connor kanina.

Matapos akong maligo, nagbihis ako ng pajama at loose hoodie jacket na hanggang tuhod ko. Gusto ko kasi ang malalaking damit kapag nasa bahay na ako. Hindi naman mainit dito sa kwarto ko dahil malakas ang takbo ng aircon. I blowed dry my hair at umupo sa higaan at kinuha ang laptop ko. Malapit na ang alas dos ng hapon at wala na akong naririnig na ingay mula sa labas. Baka umuwi na rin si Connor at tinatamad na siyang guluhin ako. Mabuti naman.

Nang mabuksan ko ang laptop ko, bigla namang may kumatok sa pintuan ng kwarto. Could it be Blake? I stood up and decided to open the door. But by the time I opened it, I stood frozen and I could not even speak a single word.

What the f*ck?!