บทที่ 1.2 ล้วนเป็นนางกระทำตนเอง
748 Words
บทที่ 1.2
ล้วนเป็นนางกระทำตนเอง
“เช่นนั้นพวกท่าน เอ่อ... ทีละคนได้หรือไม่”
“ไม่ได้!”
สองบุรุษเอ่ยบอกโดยพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่ข้อเท้าของฉานอันจะถูกท่านแม่ทัพหน้าดุที่เดินมาด้านหลังจับยกขึ้น มือหยาบกร้านออกแรงดึงรั้งเรียวขางามมาขนาบข้างตัว ร่างอวบแน่นของฉานอันก็ไถลลงฟุบหน้าบนตักร้อนของกุนซือเมิ่ง
“นับว่ารู้งานดีไม่น้อย”
เกาเฉิงหนางเอ่ยเสียงเย้ยหยัน ยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะม้วนกระโปรงผ้าไหมของนางขึ้นไปกองที่เอวเล็ก พร้อมกับออกแรงฉีกรั้งกางเกงตัวในเนื้อบางเบาบริเวณตรงกลางกายสาว สองมือหยาบกร้านแยกเรียวขางามออกจนสุด
“ท่านแม่ทัพเมตตาด้วย ข้ายังไม่เคยถูกบุรุษล่วงล้ำ”
ท่านหญิงน้อยใช้สองมือยันขอบเก้าอี้ด้านหลังกุนซือหนุ่ม รีบเงยศีรษะขึ้นจากตักร้อน แล้วหันหน้าไปเอ่ยบอกคนหยาบกระด้างที่ด้านหลังด้วยใบหน้าตื่นกลัว หากแต่กลับพบเพียงสีหน้าเย้ยหยัน
“หึ! ไม่เคยได้พักมากกว่าละสิ”
เกาเฉิงหนางเอ่ยโต้ตอบเสียงดูแคลน เมื่อครู่มิใช่นางเป็นฝ่ายรุกเข้าหาพี่ชายของเขาอย่างร้อนแรงหรอกหรือ ยามนี้กลับคิดเล่นบทไร้เดียงสาเป็นสาวพรหมจรรย์ช่างน่าขบขันนัก
“อาหนางเจ้าอย่าดุนักเลย ดูสินางกลัวจนตัวสั่นแล้ว”
เมิ่งซืออิงเอ่ยบอก พร้อมลูบไล้ใบหน้างามที่เพียงได้เห็นก็ปลุกเร้าอารมณ์ของบุรุษให้ตื่นตัว นิ้วเรียวคลอเคลียที่ริมฝีปากสีแดงสดเย้ายวน
“แม่นางน้อย ริมฝีปากของเจ้าสวยมาก”
เมิ่งซืออิงเอ่ยบอกพร้อมกับปลดปมกางเกงของตนเอง ฉานอันพลันเบิกตากว้างเมื่อแก่นกายร้อนของท่านกุนซือหนุ่มชูชันขึ้นอยู่ตรงหน้านาง พวกเขาช่างสมเป็นพี่น้องกันจริงๆ
“พี่ใหญ่ข้าทนไม่ไหวแล้ว ยานี่ฤทธิ์แรงมาก”
“พวกท่านรอก่อน ข้า... ข้ายังไม่พร้อม”
“เช่นนั้นก็ดื่มน้ำชาสักหน่อยดีหรือไม่ เจ้าจะได้พร้อมเช่นพวกข้า”
เมิ่งซืออิงเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยน หากแต่ในแววตากลับฉายชัดถึงความเจ้าเล่ห์เหี้ยมเกรียม
ฉานอันพลันเบิกตากว้าง น้ำชาในกาถูกนางใส่ยาปลุกกำหนัดเอาไว้จำนวนมาก หากนางดื่มเข้าไปคาดว่าสติอันน้อยนิดของนางคงไม่อาจประคองได้
“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ดื่ม”
ฉานอันเอ่ยบอกเสียงสั่น ยามนี้เบื้องหลังเผชิญกับแม่ทัพเลือดร้อนเบื้องหน้าเผชิญกับกุนซือหนุ่มเลือดเย็น ทำให้ในใจของนางร้อนรนหวาดกลัวยิ่งนัก
เกาเฉิงหนางยกมุมปากเย้ยหยัน ใช้มือหนาข้างหนึ่งรวบข้อเท้าเรียวไว้ด้วยกัน ก่อนจะใช้อีกมือเอื้อมไปหยิบกาน้ำชาที่เย็นแล้วมาทั้งกา สตรีตรงหน้าปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมดื่มน้ำชาในกา แสดงว่านางต้องรู้ว่าภายในน้ำชานี้มีบางสิ่งปะปนอยู่อย่างแน่นอน
“เป็นเด็กดีอ้าปากกว้างๆ”
แม้จะเอ่ยบอกเสียงอ่อนโยนแต่การกระทำของเมิ่งซืออิงกลับตรงกันข้าม มือนุ่มของเขาออกแรงบีบที่แก้มนุ่ม ดันใบหน้างามให้เงยขึ้น ขณะที่เกาเฉิงหนางยกกาน้ำชาขึ้นค่อยๆ เอียงกาให้สายน้ำไหลลงมาใส่อุ้งปากบาง แม้ไม่ยินยอมแต่ฉานอันก็ไม่อาจต่อต้าน สุดท้ายน้ำชามากกว่าครึ่งกาก็ถูกนางกลืนลงท้องไป
“พอแล้วอาหนาง”
“เช่นนั้น ท่านก็ให้นางดื่มน้ำอุ่นๆ ของท่านเพิ่มอีกสักหน่อยเถิดพี่ใหญ่”
“เจ้าเองก็อย่าได้รั้งรอ หากไม่เร่งขับออกอาจถูกธาตุไฟแทรก”
“ข้าทราบแล้ว รับรองว่าจะขับยาต่ำๆ นี่ออกมาให้หมดแน่นอน”
ฉานอันฟังบุรุษสองคนตกลงแบ่งหน้าที่กันแล้วใจสั่นสะท้าน หากแต่ไม่ทันได้ตื่นกลัวร่างกายของนางก็ร้อนผ่าวไปหมด ภาพรอบตัวเริ่มพร่าเลือน สติเริ่มจางหาย กลางกายสาวเริ่มเปียกชุ่มบิดเร้าหาบุรุษด้านหลัง
“หึ! เรียกร้องขนาดนี้ฝีมือคงไม่เบา”
............................................
น้องต้องการแค่หนึ่งคน แต่อีพี่จัดให้สองคนไปเลย
ไปต่อกันอีกตอนนะคะ เราจะไม่ยอมค้างแบบนี้
- Writer
