น้ำตาหยดแรกร่วงเผาะทันทีที่ปะป๊าชานนท์ไม่ได้เอาเข้าไปนิดเดียวอย่างที่พูด เขากดมันเข้าไปสุดความยาวจนหัวเห็ดปลายบานประแทกกระทุ้งกับมดลูกของเธอจนจุกเสียด
ชานนท์ก้มมองใบหน้าหวานของเธอที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า เขาจูบซับที่เปลือกตาของเธออย่างปลอบโยน กดความแข็งแกร่งแช่มันเอาไว้อย่างนั้นเพื่อให้ช่องทางรักของเธอปรับตัว
หัวใจแกร่งมันเต้นถี่รัวเมื่อรับรู้ได้เองว่าเธอไม่เคยผ่านมือชายคนไหนมาให้เสื่อมเสีย เขาขบกรามแน่นอย่างอดทนช่องทางรักของเธอมันบีบแน่นจนเขาขยับยาก ชานนท์พ่นลมหายใจอุ่นออกมาอย่างลำบากใจ ใครจะไปรู้ว่าไม่เคยวะกูก็กระแทกซะรุนแรงเลยแม่ง
"อึก ... ไหนปะป๊าบอกว่าแค่นิดเดียวไง ... อึก ... ปะป๊าคนเลว"
ให้ตายเถอะเขาเป็นคนเลวไปแล้ว ก็เธอเองไม่ใช่หรือไงที่อยากให้เขาเข้าไปน่ะ ชานนท์ก้มมองใบหน้าของเธออย่างลำบากใจ ถ้ารู้ว่ายังไม่เคยเขาก็คงจะไม่กระแทกเข้าไปทีเดียวจนสุดหรอก
"ป๊าขอโทษครับ ขอ
