พ่อทูนหัว

พ่อทูนหัว EP 06 | ลืมจริงเหรอ?

ท้องฟ้าสีดำมีดาวประกายเปล่งแสงระยิบระยับทอดลงมาที่ถนนสองเลนที่ไม่ค่อยมีรถสันจรไปมาสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มกำลังขับรถยนต์คันหรูของตัวเองเคลื่อนไปตามถนนที่กว้างใหญ่ใบหน้าคมคายระบายยิ้มออกมาจนหุบไม่อยู่หัวใจแกร่งมันคันยิบยับราวกับมีแสงวิบวับประกายในใจ

ตั้งแต่รู้ว่ามีเด็กดื้อคนหนึ่งหนีออกจากบ้านมาตามหาเขา ชายหนุ่มก็รู้สึกนั่งไม่อยู่จนต้องแอบส่งคนไปตามหาจนพบเธอเข้ายัยเด็กดื้อเอาแต่ใจขี้เหวี่ยงขี้วีน ตอนที่เจอเธอครั้งแรกหัวใจแกร่งของเขามันเต้นระรัวราวกับมีคนกำลังตีกลองชุดอยู่ในนั้น

"น้องลินของปะป๊า"

เขาเผลอพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ลูกสาวที่เขาเคยเลี้ยงมาโตขึ้นเป็นสาวสวยสะพรั่งจนเขาเองก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง ด้วยความที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันถึงสิบเจ็ดปีมันก็มีบ้างที่จะทำตัวไม่ถูก หัวใจแกร่งมันดีใจนักหนาที่เธอจำเขาได้ทันทีที่พบกันแม้จะไม่ได้เจอกันเลยถึงสิบเจ็ดปีเต็มก็ตาม

'นนท์ ช่วยเราด้วยน้องลิน ... อึก ... นะ ... น้องลิน'

'น้องลินเป็นอะไรดาว'

'ฮื้ออออ ... น้องลินหนีออกจากบ้านทิ้งจดหมายไว้แค่จะไปตามหาเธอ'

'อะไรนะดาว! ทำไมปล่อยให้ออกมาแบบนี้รู้ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน'

'ระ ... เราขอโทษนนท์ นนท์ช่วยเราด้วยนะ ใจเราจะขาดอะนนท์ ตามหาน้องลินให้เราที'

'ส่งรูปน้องลินปัจจุบันมา ที่เหลือเดี๋ยวเราจัดการเอง'

'ขะ ... ขอบใจ ขอบใจเธอมากนนท์ เราขอโทษที่ตั้งแต่พาน้องลินมาก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย เราแค่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่กับลูก เราขอโทษที่พอมีเรื่องก็ต้องให้เธอช่วยตลอด เราขอโทษ'

'ไม่เป็นไรดาว ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวเราจัดการเอง'

'อัปเดตเราด้วยนะนนท์ เราฝากน้องลินด้วยนะ ช่วงนี้เราไปไหนไม่ได้จริงๆ เราต้องอยู่ดูแลสามี'

'เราจัดการเอง'

ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอกแต่คงต้องสั่งสอนเด็กดื้อสักหน่อยว่าการออกมาแบบนี้มันอันตรายมากแค่ไหน ลูกสาวเขา เขาเลี้ยงของเขามาเขาคิดว่าเขารู้ดีว่าจะจัดการกับเธอยังไง (ถ้าเธอยังเหมือนเดิมน่ะนะ)

รถคันหรูขับเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของบ้านหลังโต บ้านหลังนี้ที่เคยมีเธอวิ่งเตาะแตะไปทั่วบ้าน และติดเขาแจราวกับเงาตามตัวเพียงแค่ห่างกันนิดหน่อยเธอก็ร้องไห้จ๊ากแล้ว ชานนท์ระบายยิ้มกว้างอย่างคนมีความสุขจนตัวเองเริ่มสับสนแล้วว่าที่เขาสุขขนาดนี้เป็นเพราะได้เจอเด็กที่เคยเลี้ยงหรือเป็นอาการอย่างอื่นกันแน่

ไอ้ตอนที่ยัดนามบัตรใส่มือเธอที่จริงก็ไม่ได้หัวเสียอะไรนักหรอกเพียงแค่วางฟอร์มไว้เท่านั้น อยากจะรู้ว่าพลอยไพลินจะทำอย่างไร ช่องทางการติดต่อมีในนามบัตรทุกอย่างแล้ว อยากจะรู้เธอจะพูดไหมว่าเธอเป็นลูกสาวของเขา ที่ไม่ใช่แค่การแนะนำชื่อ อยากจะรู้ว่าเธอจะเข้าหาเขาอย่างไรเขาจึงจำเป็นต้องแกล้งลืม

"แล้วถ้างอนหนีกลับประเทศกูไม่ตายเหรอวะ"

ชานนท์นอนกลิ้งอยู่บนเตียงนอนอย่างคิดไม่ตกเขายกโทรศัพท์มือถือขึ้นดูรูปของเด็กสาวที่เคยเลี้ยง พลางนึกถึงมือนุ่มที่จูงเธอออกมาจากแก๊งไฮยีนาเพื่อนๆ ของเขา เขาชวนเธอออกมาเพราะไม่ชอบสายตากะลิ้มกะเหลี่ยของเพื่อนที่เหมือนจะจ้องเด็กของเขาเสียจนหงุดหงิด

"บ้า! เด็กของกูที่ไหน นั่นมันลูกเพื่อนไอ้นนท์นั่นลูกเพื่อน"

ให้ตายเถอะแต่ลูกเพื่อนก็น่ากินฉิบหาย ชานนท์ผุดลุกผุดนั่งวิ่งส่องกระจกเช็กว่าตัวเองยังดูดีฟิตปึ๋งอยู่ไหมเผื่อได้เจอกันอีกเขาจะได้ดูดีตลอดเวลา ไม่เผื่อดิเขาต้องได้เจอเธออีกอย่างแน่นอน

"ไอสัสเอ้ย ไปตัดผมดีกว่า โกนหนวดด้วย หรือเอาหนวดไว้ดีวะเผื่อ ..."

ชายหนุ่มพลางคิดไปถึงลำคอระหงของพลอยไพลินบวกกับกลิ่นน้ำหอมเย้ายวนของเธอที่แค่ได้กลิ่นก็เคลิ้มไปถึงไหนๆ ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หัวใจก็เต้นเร็วอะไรขนาดนั้นจะเต้นอำลาการอยู่รึไงไอบ้าเอ้ย!!

"ไอ้นนท์ ไอ้เลวนั่นไม่ใช่แค่ลูกเพื่อน นั่นมันลูกมึงเลยนะมึงเลี้ยงมา"

ชายหนุ่มยืนด่าตัวเองอยู่น่ากระจก เขาลูบหนวดเคราของตัวเอง สภาพร่างกายของเขาตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่โชว์ขนเซ็กซี่รำไรให้พอวูบไหว

"ดีนะออกกำลังกายบ่อย ไม่งั้นเป็นตาแก่ลงพุงบ้ากามแน่กู"

ดวงตาคมจ้องมองที่ซิกซ์แพ็กของตัวเองพร้อมกับพร่ำบ่น และก็ตีกับตัวเองไปในเวลาเดียวกันก็คนมันทำตัวไม่ถูกนี่หว่า เล่นใหญ่ไปเบอร์นั้นแล้วจะต้องทำไงต่อมันก็ต้องตามน้ำไปไม่ใช่เหรอวะ

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนข้อความแช็ตจากแอปพลิเคชันดังสีเขียวดังขึ้นทำให้ชานนท์ละสายตาไปจากกระจกตรงหน้าแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นดู

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

หัวใจแกร่งมันเต้นแรงเมื่อได้อ่านข้อความที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองเขาทรุดตัวลงนั่งที่ขอบเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนชูโทรศัพท์ขึ้นสูงก่อนจะบิดยิ้มอย่างคนเสียอาการกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอน

[แสนดี : มีคนส่งเรซูเม่สมัครตำแหน่งเลขาค่ะบอส ชื่อพลอยไพลินค่ะ แสนดีส่งรายละเอียดให้ดูทางเมลแล้วนะคะ] 05:45 PM. Read

เป็นครั้งแรกที่เขาอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ ชานนท์ตอบกลับแสนดีให้คนที่มาสมัครตำแหน่งนี้มาพบเขาทันทีในวันพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า

แกร่ก~

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะชานนท์ที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงทันทีด้วยความตกใจ

"เข้ามาทำไมสาลี่"

"คุณนนท์ สาลี่จะเข้ามาเตรียมน้ำให้คุณค่ะ"

"ป้าบุษไปไหน"

"แม่นอนแล้วค่ะ"

"เธอไปเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

สาลี่ทำท่าทีจะไม่เดินออกไปดูจากสายตาเธอก็รู้ว่าเธอคิดอะไรกับเจ้านายหนุ่มติดเพียงแค่อย่างเดียวที่เจ้านายหนุ่มไม่ยอมเล่นด้วยสักที ชานนท์ยืนเท้าเอวมองหน้าสาลี่อย่างไม่พอใจนัก แต่เขาก็ไม่อยากทำอะไรเพราะถือว่าเธอเป็นลูกสาวของคนเก่าคนแก่

"สาลี่อยากปรนนิบัติคุณนนท์นะคะ"

เธอส่งสายตายั่วยวนมาให้มีเหรอที่ชานนท์จะไม่รู้สาลี่เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้วเพียงแต่เขาไม่ใส่ใจมากนักเพราะเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขา

"เธอดูแลฉันแค่เรื่องงานบ้านก็พอ ออกไปได้แล้วฉันจะนอน"

สาลี่ก้มหน้างุดอย่างเคยเธอเดินถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วเปิดประตูออกไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้เธอทำแบบนี้มาแทบจะทุกครั้งแต่ชานนท์ก็ไม่เคยแม้แต่คล้อยตามเธอเลยสักครั้ง

"ไล่ฉันได้ไล่ไป ตกเป็นผัวฉันเมื่อไหร่แม่จะเอาให้อยู่หมัดเลยชานนท์ขาา~"