พ่อทูนหัว EP 05 | ฉันชื่อพลอยไพลิน
1277 Words
พลอยไพลินก้มลงมองดูมือหนาที่จับประสานกับมือของเธอเอาไว้หลวมๆ พาลให้น้ำตาใสไหลคลอหน่วยตาเมื่อปะป๊าจำเธอไม่ได้ เธออยากให้เขาจำเธอได้เองโดยไม่ต้องบอก เธออยากให้เขาแค่เห็นหน้าเธอก็รู้แล้วว่าเธอเป็นใคร นี่เขาลืมเธอไปได้ยังไง
"อึก ... อึก ..."
เธอกลั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้เพราะกลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะได้ยิน เขาจูงมือเธอมาที่รถยนต์คันหรูของตัวเองก่อนจะดันร่างบางไปที่กระโปรงรถยนต์คันหรูแล้วแทรกตัวเขากลางหว่างขาของคนตัวเล็ก
"ปะป๊า"
น้ำเสียงแผ่วเบาถูกเปล่งออกมาโดยคนตัวเล็กที่ตอนนี้ยังจัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ เธอเงยหน้ามองเขาน้ำตาคลอในตอนที่ชายหนุ่มค้ำสองแขนไว้ที่กระโปรงรถกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง
"คุณตามผมเข้าไปทำไมครับ"
"อึก ... นะ ... หนู อึก ... คะ คือ"
"อ่อ ขอโทษครับ"
พลอยไพลินมองท่าทีคุกคามของชานนท์เป็นการบอกเขาเป็นนัยๆ ทำให้ชานนท์พิจารณาท่าทีของตัวเองแล้วปรับเปลี่ยนท่าทางเป็นยืนกอดอกมองคนตัวเล็กแทน
"คือ ... อึก"
พลอยไพลินรีบยืนขึ้นในทันทีส่งผลให้ใบหน้าหวานชนเข้ากับข้อมือของชานนท์ที่ยืนกอดอกอยู่ ชานนท์ยังจ้องมองใบหน้าหวานของเธอนิ่งไม่พูดไม่จา
"คุณชวนลินออกมา"
เธอพยายามพูดชื่อของตัวเผื่อว่าเขาจะจำเธอได้บ้าง หญิงสาวยังคงน้ำตาคลอหน่วยตาแต่อยู่ๆ เธอก็นิ่งอึ้งไปเมื่อชานนท์ยื่นมือหนาเข้ามาเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลกลิ้งลงบนพวงแก้มอย่างแผ่วเบา
"ขอโทษนะครับ ผมทำให้คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า"
พลอยไพลินไม่ได้ฟังที่ชานนท์พูดเลยแม้แต่น้อย ขนาดเธอพูดชื่อขนาดนี้เขาไม่คิดจะเอะใจอะไรเลยหรือไงทำไมปะป๊าถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ
"ที่ผมชวนคุณออกมาผมไม่ได้จะมีอะไรกับคุณนะครับ ผมคิดว่าเพื่อนๆ ของผมคงเสียมารยาทกับคุณมากไปหน่อยผมก็เลยชวนคุณออกมาเท่านั้น"
เด็กสาวยังคงเงยหน้ามองปะป๊าของตัวเอง ความเสียใจมันเกิดขึ้นลึกๆ ในใจทำไม เขาถึงจำเธอไม่ได้เลย ทำไมกัน
"แล้วคุณตามผมเข้าไปทำไมครับ"
"ฉะ ... ฉันจะเอาเสื้อไปคืน"
"อ๋อ เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นไรครับ ผมยกให้เลย"
มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากพวงแก้มนวลอย่างอ่อนโยน มันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเกิดหวงเขาขึ้นมาขนาดยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใครแต่ปะป๊าก็ยังใจดีได้ขนาดนี้ ต่อจากนี้เธอจะไม่ยอมให้ปะป๊าใจดีแบบนี้กับใครอีกแล้ว
"ผมไปนะครับ คุณคนสวย"
"ลินค่ะ ฉันชื่อพลอยไพลิน เรียกฉันว่าลินเฉยๆ ก็ได้"
ชานนท์นิ่งไปเพียงชั่วครู่ ชั่วแว๊บหนึ่งพลอยไพลินเห็นแววตาของเขาวูบไหว แต่ไม่นานเขาก็กลับมาฉายแววสุขุมเหมือนเดิม
"ชื่อคุณเพราะดีนะครับ"
"ปะป๊า ตั้งให้ฉัน"
"อ่อ ครับ"
"คุณชื่ออะไรคะ"
เมื่อได้ทีเธอรับยิงคำถามใส่เขา ครั้งนี้แหละเขาจำเธอได้แน่ ชานนท์ลดมือที่เกลี่ยพวงแก้มนวลของเธอลง พลอยไพลินรีบคว้ามือหนามาจับประสานกันเอาไว้
"ชานนท์ ผมชื่อชานนท์"
หลังจากที่ทั้งคู่แนะนำชื่อของตัวเองเสร็จทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบราวกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุนเหลือเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ น้องลิน"
เป็นชานนท์ที่พูดขึ้นเสียงเรียบ เขาขยับมือเพื่อให้พลอยไพลินปล่อยมือของเขาออกแต่เด็กสาวตรงหน้านี้ยิ่งจับเขาไว้แน่น
เป็นไปได้ยังไง เธอบอกขนาดนี้แล้วนะเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ชานนท์แกะมือของเธอออกจนสำเร็จเขาก็หมุนตัวหมายจะเดินเข้าไปขึ้นรถ
"ปะป๊า"
พลอยไพลินตัดสินใจเรียกเขาสรรพนามที่ไม่ได้ยินมาร่วมสิบเจ็ดปีทำให้เขาชะงักงันก่อนจะเงยหน้ามองพลอยไพลินที่ยืนนิ่งต้องหน้าเขา
"คุณเรียกผมเหรอครับ"
"ปะป๊า จะไปไหนคะ"
ชานนท์มองหน้าพลอยไพลินอีกครั้งเขาถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาเธอพร้อมกับยัดนามบัตรใส่มือเธอ
"ถ้าจะเอาเสื้อมาคืนก็ส่งมาตามที่อยู่นี้ละกันนะครับ อ่อแล้วก็วิธีที่คุณใช้เข้าหาผมมันซ้ำกับคนอื่นนะครับ ผมขอตัว"
ชานนท์ดันร่างบางให้ออกห่างจากบริเวณรถยนต์คันหรูของตัวเองเขาเดินกลับไปที่รถของตัวเองและขับออกไปโดยปล่อยให้พลอยไพลินยืนอึ้งกับการกระทำของเขา
"นี่ลูกนะ ทำไมจำลูกไม่ได้วะ"
หัวใจดวงน้อยมันเต้นถี่ระรัวเมื่อสิ่งที่คิดมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น ชานนท์จำเธอไม่ได้หรือว่าเขาจะเป็นแบบที่แม่เธอพูด
'อยู่กับปะป๊าแค่สามปีมันไม่ได้ผูกพันขนาดที่จะจำกันได้หรอกนะลูก'
'ปะป๊าจำลินได้แน่เพราะปะป๊ารักลิน'
หญิงสาวก้มลงดูนามบัตรในมือ เธอตัดสินใจเก็บมันเอาไว้ในกระเป๋าตังของตัวเองเธอมอฃออกไปตามทางที่ชานนท์ขับรถออกไปด้วยแววตาแน่วแน่
"ลินไม่เชื่อว่าปะป๊าจะจำลินไม่ได้!"
เพราะเมื่อกี๊ปะป๊าเรียกเธอว่าน้องลิน เขาต้องเรียกเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันแน่ๆ คุณแม่ของเธอเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาเข้าแอปพลิเคชันเรียกรถบริการรถโดยสารสาธารณะ ในขณะที่กำลังรอรถมารับเธอก็พยายามคิดว่าจะติดต่อปะป๊าของเธออย่างไรให้แนบเนียนจนกระทั่งเธอพิมพ์ชื่อบริษัทของเขาลงในอินเตอร์เน็ต
Lin House โครงการบ้านจัดสรรสำหรับคนรุ่นใหม่ เปิดรับสมัครงานตำแหน่งเลขา ขอสายลุยหน่อยนะคะ เพราะคุณต้องยกเวลาทั้งหมดให้กับผู้บริหาร
ขอแจ้งรายละเอียดงานอย่างตรงไปตรงมาตามนี้
- ทำงานทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตของ CEO ง่ายขึ้นอำนวยความสะดวกทุกอย่างห้ามเกี่ยงงาน
- เป็นเงาของ CEO เข้าใจความต้องการทุกอย่างและมีความกระตือรือร้น
ทำงาน 6 วัน / สัปดาห์ เวลาพักไม่แน่นอน วันหยุดไม่แน่นอน แต่ผลตอบแทนคุ้มค่าอย่างแน่นอน
- ออฟฟิศใหญ่อยู่สาทร ขอคนละเอียดรอบคอบ ประสานงานเก่งเข้ากับคนง่ายมีวาทะศิลป์
- ยินดีรับนักศึกษาจบใหม่ / ยังศึกษาอยู่ (คุยกันได้ / ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์)
หากสนใจร่วมงานกับเรา ส่งอีเมลมาที่ Chanon_Ceo@Linhouse.com โดย CEO จะเป็นผู้คัดเลือกด้วยตัวเอง
พลอยไพลินกวาดสายตาอ่านข้อความทุกบรรทัดทุกตัวอักษรเธอระบายยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัยนี่แหละคือสิ่งที่จะทำให้เธอฟื้นความทรงจำของปะป๊าได้ และแนบเนียนที่สุด บอสขาอย่าตีก้นหนู อิอิ
พลอยไพลินรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาหน่อยเธอจะไม่ท้อเด็ดขาดมาตั้งขนาดนี้แล้วเธอยังคิดเข้าข้างตัวเองเพราะปะป๊าแก่แล้วก็คงจะหลงๆ ลืมๆ บ้างแหละน่า แต่มันก็ไม่ควรลืมลูกปะวะ
"ไม่อยากเป็นปะป๊าของลินใช่ไหม ได้ เดี๋ยวลินจับทำผัวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย"
- Writer
