EP 5: เที่ยวด้วยกันครั้งแรก
1423 Words
ตลอดทางที่เดินเคียงคู่กันมาทำให้ทั้งคู่กลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดสายตาคนรอบข้างให้มองตามตลอดทางเพราะสาวสวยที่เดินคู่กับหนุ่มหล่อ เรียกให้ผู้คนที่พบเห็นบางคนชื่นชมในความเหมาะสมบางมองด้วยความอิจฉาริษยา ผู้ชายส่วนใหญ่ก็มองพรีมด้วยสายตาอยากได้อยากครอบครองจนแทบจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวส่วนผู้หญิงก็มองคินด้วยสายตาหลงใหลเชิญชวนอยากจะเดินเข้าไปทำความรู้จัก
คินที่เห็นสายตาของผู้ชายแต่ละคนที่มองเธอแบบนั้น ทำให้เขาเกิดหงุดหงิดจนอยากจะเดินไปจัดการคนพวกนั้นที่บังอาจมามองเธอ ส่วนพรีมไม่ได้ให้ความสนใจคนรอบข้างเพราะมัวแต่มองหาร้านอาหารเนื่องด้วยเธอหิวมากจนท้องเริ่มปั่นป่วนประท้วง
“หิวแล้วกินอะไรดีคะ”
“อะไรก็ได้ตามใจพรีมเลย พี่กินได้ทุกอย่าง”
“งั้นกินก๋วยเตี๋ยวดีกว่านะคะ พรีมอยากกิน”
“ครับ นำไปเลย” พรีมเดินนำคินไปยังร้านที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะว่างรอเจ้าของร้านมารับออเดอร์
“รับอะไรดี” เจ้าของร้านถาม
“พรีมเอาเส้นเล็กน้ำใส พี่คินเอาอะไรคะ” พรีมหันไปถามคินที่นั่งอยู่ด้วยกัน เพราะดูท่าทางของเขาที่ทำตัวไม่ถูกเหมือนไม่เคยมากินอาหารร้านข้างทางแบบนี้มาก่อนบวกกับเหงื่อที่ไหลเต็มหน้าเพราะอากาศที่ค่อนข้างร้อนอบอ้าว จนเธออดไม่ได้ที่จะยื่นทิชชูให้เขาเช็ดเหงื่อ
“พี่เอาเหมือนพรีมเลย”
“เส้นเล็กน้ำใส 2 ค่ะ”
“รอสักครู่” เมื่อเจ้าของรับออเดอร์แล้วก็เดินจากไปทันที
หลังจากที่ทั้งสองกินอิ่มก็พากันไปเดินเลือกซื้อของใช้ ต่างคนต่างช่วยกันเลือกเสื้อผ้าให้เขาและเธออย่างสนุกสนาน มันเป็นเหมือนกับการมาเดทมากกว่าแค่การมาซื้อของธรรมดา ที่มีทั้งความสุขและเสียงหัวเราะสนุกสนานตลอดเวลาของคนทั้งคู่ รวมทั้งการเอาใจใส่ดูแลจากเขาและเธอที่มีให้กันจนเป็นที่อิจฉาของคนรอบข้างในบริเวณนั้น
ซื้อของได้จนครบแล้วก็พากันกลับห้องพักเพราะอาการที่จะเริ่มร้อนบวกกันชายหนุ่มที่ตอนนี้หน้าแดงตัวแดงเพราะความร้อนจากแสงแดดที่แสนแรงของเมืองไทย
“ได้ของครบแล้วกลับเลยไหมคะดูเหมือนพี่จะไม่ไหวแล้วนะ”
“ครับ ตอนนี้พี่ร้อนมากเลย”
“ไปค่ะ”
ทั้งคู่ที่พากันเดินฝ่าแสงแดดในช่วงใกล้เที่ยงเพื่อกลับมายังห้องพักของพรีม เมื่อถึงห้องพักก็พากันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวที่มีในห้องและเป็นที่คินใช้นอนในช่วงสองคืนที่ผ่านมา
“เหนื่อยไหม” คินเอ่ยถามพรีมออกไป เพราะดูจากสภาพของเธอก็ไม่ต่างเขาเท่าไหร่ หน้าแดงตัวแดงเพราะเดินตากแดดมาด้วยกัน
“ไม่เหนื่อยแต่ร้อนมากกว่าค่ะ”
“พี่เอาไปน้ำมาให้นะ” คินเดินไปหยิบขวดน้ำดื่มมาสองขวดให้เขาและเธอคนละขวด
“ขอบคุณค่ะ” พรีมยิ้มหวานส่งให้ก่อนจะรับขวดน้ำมาดื่มแก้กระหาย
“พรุ่งนี้ไปทำงานไหม”
“ไม่ค่ะ หยุดสองวัน มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คืนนี้พี่อยากไปเดินเล่นที่ริมหาดไปด้วยกันไหม ไหน ๆ พรุ่งนี้ก็ตื่นสายได้”
“ไปค่ะ แต่ตอนนี้พรีมขอตัวไปคุยโทรศัพท์ก่อนค่ะ” พรีมยกโทรศัพท์ที่กำลังมีสายเรียกเข้าให้คินดูก่อนจะขอตัวเข้าห้องของเธอไป
“ครับ ค่ำ ๆ เจอกัน”
พรีมมองโทรศัพท์ที่เป็นสายของลูกตาลโทรเข้ามาก็อดยิ้มให้กับเพื่อนรักไม่ได้ ที่ขยันโทรหาเธอเกือบทุกวัน และคำถามก็ยังเป็นคำถามเดิม ๆ เหมือนทุกครั้งที่คุยกัน แต่เธอไม่เคยรำคาญหรือเบื่อเลยสักครั้งแต่กลับมีความสุขและรู้สึกดีที่มีคนห่วงใยเธอแบบนี้
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะเพื่อนรัก”
“ไม่ต้องมาจ๊ะจ๋าเลย นี่ถ้าฉันไม่โทรไปแกก็ไม่คิดจะโทรมาหาฉันเลยใช่ไหม ฉันจะงอนแล้วนะเนี่ย”
“พรีมขอโทษ ก็ช่วงนี้พรีมยุ่งนี่น่า หัวหน้าเร่งให้ทำเอกสารให้เสร็จก่อนที่เจ้าของโรงแรมจะมานะ เลยพากันวุ่นวายไปทุกแผนก”
“เออ ๆ ก็เข้าใจแกแหละแต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้”
“อืม วันหลังพรีมจะไม่ลืมโทรหาแกแน่นอน”
“อืม แล้วนี่เป็นไงบ้างสบายดี มีใครรังแกแกหรือเปล่า”
“ไม่มีหรอก ทุกคนดีกับพรีมมาก”
“เออ ๆ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ ฉันเป็นห่วงแกนะมีอะไรรีบบอกฉันเลย”
“จ้า เพื่อนรัก”
“รักแกนะเว้ย”
“พรีมก็รักตาลนะ”
“บาย”
“บาย”
พรีมไม่ได้บอกลูกตาลเรื่องที่เธอช่วยเหลือคินและยังให้เขานอนพักอยู่ที่ห้องเธอ หลังจากที่วางสายของลูกตาลไปแล้วเธอก็นอนเล่นอยู่บนเตียงจนเผลอหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็ใกล้ค่ำแล้ว จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปข้างนอกกับคินตามที่นัดกันไว้ พอเปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับคินที่อาบน้ำใสชุดใหม่และนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม
“พี่คินรอนานไหมคะ พรีมเผลอหลับไป”
“ไม่นาน ไปกันหรือยัง”
“ไปค่ะ”
ทั้งสองที่เดินเคียงคู่กันไปตามชายหาดริมทะเล ที่มีผู้คนไม่เยอะมากนัก อาจจะเป็นเพราะเริ่มมืดและอีกอย่างที่ที่พวกเขาเดินอยู่เป็นหาดส่วนตัวของโรงแรมด้วยก็เป็นได้ ระหว่างที่เดินอยู่ทั้งสองก็ชวนกันคุยไปเรื่อย ๆ
“พรีมมาทำงานที่นี่นานหรือยัง”
“ไม่นานค่ะ” พรีมที่ไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเองมากนักไม่อยากตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวไม่อยากคิดถึงปัญหา เธอเลยเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเป็นฝ่ายถามเขาแทน
“พี่คินมาทำอะไรที่นี่ค่ะ แล้วเกิดอะไรขึ้นถึงได้โดนไล่ฆ่าขนาดนั้น”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงโดนไล่ฆ่า แต่พี่ว่ามันน่าจะเป็นการเข้าใจผิดมากกว่านะ”
“แค่เข้าใจผิดถึงกับต้องไล่ฆ่าขนาดนี้เลยเหรอคะ โหดร้ายจัง”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องอะไร”
“พี่คินเป็นคนที่นี่เหรอคะ” เมื่อเห็นเขามีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเธอเลยเปลี่ยนเรื่องคุยใหม่
“พี่ไม่ใช่คนที่หรอกพี่อยู่กรุงเทพ พี่แค่มาดูงานที่นี่เท่านั้นเอง”
“แล้วพี่ทำงานอะไรเหรอคะ”
“พี่เป็นเจ้าของโรงแรมเล็ก ๆ เอง”
ในความคิดของคินนั้นงานที่เขาทำอยู่มันยังไม่ใหญ่เท่าที่เขาตั้งเป้าไว้ จึงได้บอกเธอออกไปแบบนั้น ส่วนเรื่องที่เขาโดนไล่ฆ่าเขายังไม่รู้สาเหตุแน่ชัดเขาก็ยังไม่ปักใจเชื่ออะไรทั้งนั้นจนกว่าจะได้ความกระจ่างมากกว่านี้ แต่เขาไม่มีทางปล่อยพวกมันไว้แน่
“โอ้โห เป็นถึงเจ้าของโรงแรมเลยเหรอคะ พี่คงรวยน่าดู”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” คินหันไปยิ้มให้พรีมพร้อมกับพูดในสิ่งที่เขาคิดออกไป
“แต่ว่าพี่ก็รบกวนพรีมหลายเรื่องเลยนะเนี่ย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง”
พรีมไม่ได้ถามอะไรต่อได้แต่หันหน้าไปยิ้ม ก่อนจะพากันเดินเลียบหาดไปเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณที่มีตลาดกลางคืนจึงชวนกันไปเดินเล่นและหาของกินก่อนกลับห้อง
ถึงแม้จะรู้จักกันแค่ไม่กี่วันเธอกลับรู้สึกไว้ใจเขามากรู้สึกอบอุ่นเวลาที่เขาอยู่ใกล้ เหมือนกันกับคินที่เขาก็รู้สึกมีความสุขมากกับการใช้ชีวิตธรรมดา ๆ ที่มีพรีมอยู่ข้างเขา ตอนนี้เขาแค่เพิ่งจะเริ่มทำความรู้จักเธอ และเดินหน้าจีบเธออย่างเต็มที่หลังจากนี้แน่นอน
- Writer
