บทที่12
1065 Words
วันนี้หญิงสาวพาลูกชายตัวน้อยมาเลือกซื้อของใช้ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งชายหนุ่มบอกว่าถ้เลือกซื้อเสร็จแล้วให้โทรบอกเขาจะมารับกลับบ้านเอง หญิงสาวพาลูกชายไปยังแผนกอาหารสดเพื่อเลือกซื้อวัตถุดิบในการประกอบอาหาร เธอโชคดีตรงที่น้องวาฬทานง่ายไม่ค่อยแพ้อะไร เวลาเธอทำอะไรให้ทานก็ดูจะชอบไปเสียหมด คนทำเลยพลอยมีกำลังใจในทุกๆวัน
"หม่ำๆ" หนุ่มน้อยส่งสายตาให้รู้ทันทีว่าต้องการสิ่งที่วางตรงหน้า
"ยังหม่ำๆไม่ได้นะลูก เดี๋ยวรอให้แม่กลับไปทำให้ก่อนนะครับ วันนี้ทานแครอทกับบ๊อกโคลี่ด้วยดีกว่าเนาะ" หนุ่มน้อยยิ้มตายี่ให้รู้ว่าตกลง หน้าหมือนพ่อของเขาไม่มีผิดเลย เธอยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพเก็บไว้
เสียงแจ้งเตือนดังมาจากโทรศัพท์ ชายหนุ่มจึงคว้าโทรศัพท์มาเปิดดูตามความเคยชิน แต่ที่ผ่านมาล้วนมีแต่งาน แต่งานนี้เป็นภาพลูกชายตัวน้อยยิ้มแฉ่งหน้าบานอยู่บนรถเข็นดูก็รู้ว่าคงกำลังเลือกซื้อของสดเข้าบ้าน
"ยิ้มอะไรขนาดนั้นละครับน้องโรส"
"ของกินไงคะ ฮ่าๆ"
"จะไม่อ้วนยังไงละเนี่ย"
"ไม่กวนแล้วค่ะซื้อของเสร็จจะโทรไปนะคะ"
"ครับผม" ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือ
"เด็กคนนั้นน่ารักดีเนาะ" ตามประสาสาวโสดที่ชอบเด็กจึงชี้ชวนให้เพื่อนดู
"น้องวาฬนี่"
"แกรู้จักหรอ"
"ก็แค่รู้จักแต่ไม่ได้สนิทอะไรหรอกนะ ลูกคุณวินไง"
"วินหรอ?"
"อืม แล้วนั่นน่ะคุณโรส ภรรยาของคุณวินไง"
"เหอะ หน้าตาก็งั้นๆ"
"แหม่ ลูกหน้าตาดีก็เพราะพ่อแม่หน้าตาดีป่ะ"
"แต่ฉันว่าเพราะพ่อเชื้อดีมากกว่ามั้ง"
"บ้า แกก็พูดอะไรน่าเกลียด"
"ฉันนี่พลาดจริงๆเลย ถ้ายังคบกันฉันก็คงมีลูกน่ารักๆแบบนี้แหละ"
"ไหนเมื่อก่อนว่าไม่อยากมีลูก" เพื่อนหญิงสาวถามอย่างสงสัย ก็เมื่อก่อนเพื่อนเธอเล่นประกาศชัด
"นั่นมันเมื่อก่อนย่ะ ตอนนี้อยากมาก" สายตาพุ่งตรงไปยังน้องปลาวาฬ
"แกอย่าได้คิดแทรกแซงครอบครัวคนอื่นเลยนะ ฉันไม่พอใจด้วยหรอกนะ"
"เรายังไม่รู้อนาคตเขาอาจจะเลิกกันก็ได้"
"ลูกน่ารักขนาดนั้นฉันว่าไม่มีทางหรอก" ทั้งสองยังคงเฝ้ามองหญิงสาวและลูกน้อยจนกระทั้งมีบุคคลที่สามเดินเข้ามา
"มาแล้วครับ โอ้โฮ้ซื้อเยอะจริงๆด้วย มาๆพ่อเข็นเอง"
"มะๆ"
"ว่าไงครับ"
"หม่ำๆ"
"คร๊าบๆแม่รู้แล้วว่าลูกหิว แกร้องจะหม่ำๆตลอดเลยค่ะ เลยต้องโทรบอกให้พี่วินมารับเลย" ภาพครอบครัวแสนอบอุ่นอยู่ในสายตาของธิดา เธอรู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นมากๆ หลังจากที่เลิกรากับชายหนุ่มไป เธอก็มีแฟนใหม่ที่มีฐานะเรื่อยๆแต่ก็ไม่มีใครจริงใจมองเธอเป็นของเล่นของตายเสมอ จนสุดท้ายครองตัวเป็นโสด ด้วยหน้าที่การงานแล้วเธอย่อมไปเป็นน้อยใครไม่ได้ แต่ชายหนุ่มตรงหน้านี้เป็นเป้าหมายที่เธอสนใจ เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะลืมเธออย่างง่ายดาย
เมื่อกลับมาถึงบ้านหญิงสาวก็เข้าครัวทำอะไรให้ลูกทานทันที เธอตุ๋นข้าวบดแครอทและผักอีกสองสามอย่างให้ลูกทาน หนุ่มน้อยพอเห็นแม่ถือถ้วยอาหารสุดน่ารักของตนเข้ามาก็ตาเป็นประกาย
"กินเก่งแบบนี้อนาคตแม่จะอุ้มหนูไม่ไหวนะลูก"
"ต้องออกกำลังกายกันหน่อยแล้วเรา เอาอย่างนี้ดีกว่า เช้าๆเราออกไปเดินเล่นกันนะลูก ปล่อยให้แม่เขานอนต่อ ส่วนเราลูกผู้ชายต้องแข็งแรงเข้าไว้"
"แอ๊ๆ" ลูกชายส่งเสียงเหมือนตกลง หลังจากวันนั้นเขาก็พาลูกเดินรอบหมู่บ้านเป็นประจำในตอนเช้า จนชายหนุ่มกลายเป็นเป้าสายตาของสาวๆทั้งหมู่บ้าน จนกระทั้งมีข่าวมาเข้าหูเธอว่ามีหญิงสาวไม่น้อยคิดว่าเขาเป็นหม้ายเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว
"รีบตื่นทำไมละครับ"
"มันเบื่อๆค่ะ วันนี้เลยกะว่าจะไปเดินกับลูกด้วย"
"จริงหรอครับ ดีเลย งั้นก็เตรียมตัวเถอะครับ"
"ค่ะ"
หญิงสาวใส่ชุดออกกำลังกายสบายๆเดินตามผู้เป็นสามีที่กำลังเข็นรถเข็นของหนุ่มน้อยไปรอบๆ
"น้องวาฬมาแล้วหรอลูก"
"สวัสดีครับ" พ่อลูกอ่อนทักทายอย่างเป็นมิตร
"นะ นี่.."
"นี่ภรรยาผมครับ แม่น้องวาฬ"
"อ่อ คุณแม่สวยอย่างนี้นี่เอง น้องวาฬถึงน่ารัก ใจจริงพี่คิดว่าคุณวินเลี้ยงลูกคนเดียวซะอีก"
"ผมไม่อยากให้ภรรยาเหนื่อยตื่นเช้าครับ" หึ เขาห่วงฉันจ้ะยัยป้า แหม่มาบอกนึกว่าเลี้ยงเดี่ยว นัยๆก็คือคิดว่าสามีฉันโสดน่ะสิ หญิงสาวคิดในใจวุ่นๆ
"อ่อ แสนดีจังเลยนะคะ สู้ที่บ้านพี่ไม่ได้เลย หมดโปรโมชั่นแล้วจ้ะ" ก็อายุขนาดนี้แล้วอ่ะเนาะ หญิงสาวแอบกรอกตา แต่ผู้เป็นสามีเห็นเต็มๆ
"พวกเราขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวสายแดดจะออกแรงผมกลัวลูกจะร้อน"
"ค่ะๆ เชิญค่ะ"
"เมื่อกี้นี้คิดอะไรแผลงๆใช่ไหมเรา"
"ทำไมคะ แค่คิดนี่"
"เกเรนี่ครับ"
"ฮึ ก็จีบกันทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ ลูกอยู่ตรงนี้ทั้งคนยังคิดไปต่างๆนาๆได้เลย"
"ฮ่าๆ มีคนหึงพี่นี่เอง"
"ก็หรือไม่จริงคะ โรสไม่น่าแต่งงานกับพี่เลย มีแต่สาวๆคอยวนเวียนน่าปวดหัว"
"โถว่จะอะไรก็ชั่งแต่อย่าบอกว่าไม่น่าแต่งกับพี่เลยนะ ฟังแล้วใจคอไม่ดี พี่ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนี่ครับ"
"พี่ไม่ได้แย่แต่คนอื่นยุ่ง เชอะ" ว่าแล้วสาวเจ้าก็รีบเดินออกห่างนำหน้าไปยังสวนสาธารณะของหมู่บ้าน
"เอาใจยากจริงๆเชียว แม่งอนไปแล้วเราไปงอแม่กันดีกว่านะครับปลาวาฬ"
"แอ๊!"
"ลุยย" พ่อลูกหนึ่งรีบทำการง้อภรรยาทันที
- Writer
