บันทึกรักของคุณชาย

ลาสเวกัส วรินทร์หนุ่มหล่อบ้านรวยปีนี้อายุ 35 แล้ว แต่ยังครองโสดมาตลอดเพราะความที่เป็นคนแปลกๆพูดน้อย หน้าไม่ยิ้มดูจะเข้าถึงยากสุดๆ ปัญหานี้เลยทำให้ทุกคนในบ้านเลิกล้มความตั้งใจที่จะคาดหวังว่าเขาจะแต่งงานมีหลานมาให้ได้ชื่นชม ในครั้งนี้เขาบินมาติดต่อธุรกิจกับคู่ค้ารายหนึ่ง เพราะเป็นแขกคนสำคัญเขาจึงต้องกำกับทุกอย่างด้วยตัวเองรวมถึงการมานั่งเลี้ยงฉลองในค่ำคืนนี้ "ผมดีใจมากนะครับที่เราได้ร่วมธุรกิจกัน ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกอย่างจะไปได้สวย" "แน่นอนสิครับเชื่อมือผมเถอะ" วรินทร์กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ "ชนแก้วกันหน่อยดีกว่าครับ" "ครับ" และสิ่งนี้แหละคือสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด เขาไม่ชอบดื่มเวลาทำงานเลย แม้นี่จะไม่ใช่เวลางานแต่เขาก็ถือว่ามันเป็นงานๆหนึ่งอยู่ดี "ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ" วรินทร์รีบลุกขึ้นอย่างไวและตรงไปยังห้องน้ำทันที ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินผ่านไปผ่านมา ในใจเขาแอบคิดว่าสถานที่แบบนี้คงจะหาคนจริงใจด้วยได้ยากจริงๆ ความที่สมองกำลังคิดอะไรเพลินๆเลยทำให้เขาชนเข้ากับวัตถุอะไรบางอย่าง แต่พอก้มลงไปดูก็พบว่านั่นมันไม่ใช่วัตถุแต่เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง "คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" หญิงสาวส่ายหน้าไปมาไม่ยอมลุกขึ้น "ไม่เป็นอะไรก็ดีครับ ลุกขึ้นเถอะอย่าขวางทางของผม" "คุณมันใจร้ายจริงๆ รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันกำลังเสียใจมากแค่ไหน" "ผมจะไปทราบได้ยังไงละครับก็เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" "ใช่สิ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณทำร้ายจิตใจของฉัน ฮืออ ฮึกๆ" "อ้าวเฮ้ยอะไรเนี่ย" เสียงร้องไห้ของเธอดึงดูดความสนใจจากผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี เขากลายเป็นคนที่ทำให้เธอร้องไห้ซะงั้น "คุณคงเมาไม่ได้สติแล้วจริงๆ ผมคงไม่เสียเวลาคุยด้วยแล้ว" เมื่อเขาคิดจะชิ่ง หญิงสาวจึงรีบคว้าที่กางเกงเขาเอาไว้ ทีนี้แหละเขาก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว "คุณจะทิ้งฉันใช่ไหม ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ฮืออ" "อะ เอ่อ ผมไม่ได้.." สายตาผู้คนเริ่มเปลี่ยน เขากลายเป็นแค่ผู้ชายใจร้ายที่ทิ้งขว้างเธอ "ขอโทษนะครับ รบกวนช่วยไปเครียกันข้างนอกด้วยนะครับ" "ตะ แต่ผมกับเขา" "ผมไม่ทราบรายละเอียดหรอกครับ แต่คุณผู้หญิงเขาบอกชัดว่าคุณจะทิ้งเขา" "โอเคครับ ผมจะออกไปจัดการด้านนอก" ชายหนุ่มทั้งดึงทั้งรั้งเธอออกมาด้านนอก เขารีบต่อโทรศัพท์หาคู่ค้าและขอโทษที่กลับไปร่วมฉลองด้วยไม่ได้แล้ว ซึ่งยังดีที่เขาเข้าใจ "คุณ คุณตั้งสตินะ ผม.. อะ เอ่อ เราสองคนไม่รู้จักกัน" "ฉันรู้" หญิงสาวพูดเสียงอ่อน "ฮ่าๆ รู้แล้วคุณเล่นตลกอะไรเนี่ย ผมมากับลูกค้านะ แล้วคุณล่ะมากับใครผมจะพาไปส่ง" "ไม่เอาๆๆ ฉันไม่อยากเข้าไปแล้ว ฉันมากับเพื่อน" "คุณก็กลับไปหาเพื่อนคุณสิ" "ไม่ได้ ฉันทะเลาะกันก่อนมาเข้าห้องน้ำ" "งั้นคุณก็อยู่ตรงนี้ต่อไปนั่นแหละผมขอตัว" "ไม่ได้!" "นี่ก็ไม่ได้ นู้นก็ไม่ได้ คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่" "ฉันแค่ต้องการเพื่อนคุย" "ผมไม่อยากคุยกับเด็ก" "ฉันไม่เด็กแล้วนะ ฉันจบ ป.โทแล้ว" "..." "เรื่องจริงค่ะ ฉันกำลังจะบินกลับไทยพรุ่งนี้" "บังเอิญจัง" "นะ อยู่คุยเป็นเพื่อนฉันก่อนนะคะ" หญิงสาวอ้อนวอนจนชายหนุ่มยอมตกลง ทั้งสองพากันไปนั่งระบายที่บาร์เล็กๆแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าต้องมีเรื่องของเครื่องมึนเมาเข้ามาเกี่ยวข้อง พอคุยไปคุยมาก็เริ่มคุยถูกคอ เธอเปิดอกระบายเรื่องราวสุดช้ำใจ นั่นก็คือวันนี้เพื่อนสนิทของเธอมาเปิดตัวแฟน ซึ่งเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่กลับเป็นรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ และเหมือนว่ารุ่นพี่คนนั้นก็จีบๆเธออยู่ แต่ทำไมกลายมาเป็นแฟนของเพื่อนเธอได้ล่ะ เขามันเลวจริงๆ ถ้าเธอไม่ได้ยินไม่ได้เห็นกับตาก็คงจะไม่เชื่อ แล้วเรื่องเศร้าของเธอก็ทำให้เขาใจอ่อนยอมนั่งต่อเป็นเพื่อน เธอดื่มเขาก็ดื่มสุดท้ายก็ไปต่อไม่ไหว หญิงสาวฟุบหน้าอ้อแอ้ไปกับโต๊ะ ส่วนเขายังมีสติหลงเหลือนิดๆ "ทางเรามีบริการห้องพักนะครับ อยู่ด้านหลังนี่เอง" เอาไงดีล่ะ เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวพักที่ไหน จะทิ้งไว้แบบนี้ก็ไม่กล้าพอ เขาจึงตกลงรับข้อเสนอจะพักที่นี้ในคืนนี้ เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้อง เขาได้กลิ่นน้ำหอมคลุ้งไปทั่ว มันหอมทำให้รู้สึกสบายอย่างไรชอบกล เขาวางเธอบนเตียงนอนขนาดใหญ่ หญิงสาวรู้สึกจึงพยายามจะถอดเสื้อผ้าของตนออก เขาเองก็พยายามห้ามแต่ก็ไม่ทัน เธอถอดกางเกงออกอย่างรวดเร็วนั่นคงจะเพราะว่าเธอรู้สึกอึดอัด "..." เขาจะทำอย่างไงดีละเนี่ย หนุ่มโสดประสบการณ์ไม่มากคิดไม่ตก "อื่อ ร้อน" ส่วนล่างไม่พอเธอยังคงจะถอดส่วนบนด้วย ชายหนุ่มทนไม่ไหวรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำฆ่าเวลาทันที เมื่ออาบน้ำร่างกายสดชื่นสติที่เคยเลือนรางก็กลับมาอีกครั้ง "คงจะหลับไปแล้วละมั้ง" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ แต่เมื่อก้าวเท้าออกมา ภาพตรงหน้ากลับทำให้สติของเขาเลือนรางอีกครั้ง ไม่เหลือเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวบนเรือนร่างของเธอ อกเป็นอกเอวเป็นเอว ซึ่งมันกระตุ้นอารมณ์ร้ายกาจที่หลบซ่อนอยู่เบื้องลึกของเขา ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่และยื่นมืออันสั่นเทาไปรั้งผ้าห่มเพื่อจะปกปิดผิวกายของหญิงสาว แต่จังหวะที่เขาโน้มตัวลงไป สาวสวยตรงหน้าก็ลืมตาแป๋วมองมาที่เขา ทำให้ตกใจสะดุดขาตัวเองล้มลงไปหาเธอเต็มๆ กลายเป็นว่าใบหน้าเขาอยู่ห่างแค่คืบเดียวกับใบหน้าของเธอ และหน้าอกของเขาก็สัมผัสกับความอ่อนนุ่มนั้นอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ หญิงสาวนั้นไวกว่า เธอกอดรัดลำคอเขาเอาไว้ทำให้ขยับออกห่างไม่ได้ "ปะ ปล่อยก่อนคุณ" "อื่อ ปล่อยอะไร ไม่เอาอ่ะ" "คะ คุณเมามากนะ คุณอาจจะไม่รู้ตัวว่าเมาแล้วกำลังทำอะไรกับผมอยู่" "รู้สิ" "รู้ว่าอะไร" "รู้ว่าคุณหล่อ" "เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้วล่ะ" "คิกๆ คุณน่ารักด้วย" "นั่นก็ถูก" "ฉันอยากจูบคุณ" "ห่ะ" ชายหนุ่มเปร่งเสียงออกไปได้แค่นั้นก็โดนสาวน้อยขโมยจูบเสียแล้ว แต่ไอ้ความไม่ประสาของเธอกับกระตุ้นเขาได้อย่างดีเยี่ยม ชายหนุ่มปล่อยไปตามที่เธอต้องการจะนำพา ส่วนเขาก็เป็นแค่คนตามเกมเท่านั้นแหละ ค่ำคืนที่แสนเร้าร้อนและน่าจดจำนี้เขาคงจำขึ้นใจตลอดไปเลยล่ะ คุณชื่ออะไรผมยังไม่ทราบเลย ผมอยากรู้จังว่าคุณชื่ออะไร เช้าวันต่อมาชายหนุ่มรู้สึกสดชื่นมากๆ นั่นคงจะเป็นเพราะเมื่อคืนเขาได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่มันซ่อนอยู่มานาน เขาประทับใจเธอมากแม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน โดยเฉพาะเรื่องสำคัญที่เขาเป็นคนแรกของเธอ เขากะว่าจะขอเธอคบและสานต่อความสัมพันธ์ ชายหนุ่มวาดวงแขนเพื่อที่จะคว้าเอาคนข้างกายเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแต่มันกลับว่างเปล่า ขัดใจเขาเหลือเกิน ชายหนุ่มจึงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ และบนว่าไม่มีบุคคลที่เขาต้องการเห็นหน้า เธอไปไหนนะ เข้าห้องน้ำหรือเปล่า คิดได้ดังนั้นก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทันที แต่ห้องน้ำก็ว่างเปล่าเช่นกัน เธอไปไหนแต่เช้านะ เขาเดินวนกลับมาที่เตียงนอนและสังเกตเห็นกระดาษโน๊ตใบหนึ่ง "เมื่อคุณตื่นนอนและได้อ่านโน๊ตใบนี้ ฉันก็คงจะบินกลับไทยเรียบร้อยแล้ว ฉันขอโทษที่ทำอะไรไม่คิดดึงคุณให้มาวุ่นวาย เราคงไม่ได้พบกันอีก หวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธฉันนะคะ" "คุณใจร้ายจริงๆแม้แต่ชื่อก็ยังไม่ยอมบอกผม แต่กุหลาบดอกนี้คงมีความหมายอะไรใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มสังเกตดอกกุหลาบที่บานสวยในตอนท้าย "เมืองไทยจะว่าแคบก็แคบนะครับ ผมว่า..ผมหาคุณเจอได้ไม่ยากหรอก" เขาคิดวนเวียนไปมา คิดถึงหญิงสาวที่แสนจะเก่งกาจเมื่อคืน แต่พอเช้ามาก็กลายเป็นสาวน้อยหนีหายจากเขาไปเสียได้ "ตื่นแล้วหรอครับ ทานอาหารเช้าด้านนี้เลยครับ" "ครับ เธอออกไปได้ยังไงหรอครับ" "อะ เอ่อ คุณผู้หญิงที่มากับคุณน่ะหรอครับ" "ครับ" "เธอบอกว่ามีธุระด่วนขอกลับก่อน แล้วก็บอกว่าคุณไม่ต้องเป็นห่วงครับ" "ครับ ขอบคุณครับ" สร้างเรื่องเก่งซะด้วยนะสาวน้อย ประเทศไทย "กลับมาแล้วค่ะ" "ยัยโรส แม่คิดถึงจังเลย ทำไมมาก่อนกำหนดละจ๊ะ" "ก็โรสคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากๆนี่คะ คุณแม่กับคุณพ่อยังคิดถึงโรสได้เลย" "แหม่ๆ ปากหวานจริงๆลูกสาวของแม่ ไปพักก่อนดีกว่านะลูก เพิ่งเดินทางมาถึง" "ค่ะ งั้นโรสขอตัวก่อนนะคะ" "จ๊ะ" เมื่อกลับมาถึงบ้านและเข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเอง เรื่องของคืนนั้นก็ไหลวนเขามาในสมองของเธออีกครั้ง ทำไมเธอทำตัวน่าเกลียดอย่างนี้นะ แค่คิดแก้มก็แดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เธอคิดถึงเขาหรอเนี่ย หรือเธอคิดถึงลีลาของเขากันแน่ ตายแล้วๆถ้าใครได้รู้ว่าสาวเรียบร้อยเรียนดีอย่างเธอจะใจแตกเพราะผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนามเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนนะ ใจเย็นๆหญิงสาวพยายามสงบสติอารมณ์ แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งคิด สุดท้ายเลยทำได้แค่กลิ้งตัวไปมาบนเตียงให้ความรู้สึกวาบหวามมันจางหายไปเอง "โรสลูก" "ขาคุณแม่" "มาทานข้าวได้แล้วจ้ะ" "ค่าาา เดี๋ยวโรสตามไปนะคะ หยุดแดงเลยนะ หยุดแดงเดี๋ยวนี้เลย" หญิงสาวพูดกับตัวเองในกระจกเหมือนคนบ้า "อย่านานนะจ๊ะ มีผู้ใหญ่รอเราอยู่" ประโยคหลังหญิงสาวไม่ทันได้ฟังอย่างชัดเจน มารดารอไม่นานลูกสาวคนสาวก็แต่งชุดสบายๆด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ลงมารับประทานอาหาร "มาแล้วค่ะคุณแม่" "ตายแล้ว ใส่ชุดอะไรลงมาคะเนี่ย แม่มีแขกนะคะ" "อะ อ้าว โรสไม่ทราบจริงๆค่ะ ให้โรสไปเปลี่ยนใหม่ดีไหมคะ" "ไม่ต้องหรอกจ้ะ" เสียงของหญิงสูงอายุคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน "ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณพี่" "ไม่เป็นไรหรอกนะสิริน หลานแต่งแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ" "นี่คือคุณป้าวิภา ส่วนนั้นตาวิทย์ลูกชายของป้าวิภา" "อ่อ สวัสดีค่ะ" "สวยมากจ้ะ หน้าตาสะสวยแถมยังมารยาทงามด้วย ป้าปลื้มมากจ้ะ ตาวิทย์ก็ปลื้มน้องใช่ไหมลูก" "คะ ครับ" คนที่โดนลากมาด้วยตอบอย่างงงๆ คนเป็นแม่อ้างเพียงว่าให้เขามาเป็นเพื่อน "เข้าเรื่องเลยนะจ้ะ แม่จะให้พวกหนูสองคนน่ะหมั้นกัน" "หมั้น!" "ใช่จ้ะ" "คุณแม่!" "ตาวิทย์เขาเป็นคนดี ดูแลลูกสาวของแม่ได้แน่นอน" "นะ นี่คุณวิทย์ทราบเรื่องนี้ไหมคะ" "เอาตรงๆก็เพิ่งทราบพร้อมกันกับน้องโรสนี่แหละครับ" "เฮ้อ คุณแม่คะทำอย่างนี้คุณแม่ไม่รักลูกหรอคะ" "รักสิลูก แม่ถึงได้หาคนที่ดีมาดูแลเราไงล่ะ" "เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ อย่าเพิ่งกดดันน้องโรสเลยนะครับ เอาเป็นว่าเราสองคนขอศึกษาดูใจกันก่อนดีกง่านะครับ ถ้าเราเข้ากันได้ ก็ไปต่อกันได้ครับ" ลูกชายที่แสนดีของคุณวิภาเสนอทางเลือก "หนูโรสว่าไงจ้ะ" "โรสก็คิดเหมือนกับคุณวิทย์ค่ะ" "โอเค งั้นตกลงตามนี้นะจ้ะ แม่จะไม่บังคับพวกเรามากเกินไปละกัน" "ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ" หลังจากวันนั้นที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายพาให้เขาได้มารู้จักเธอ ก็ทำให้เธอเหมือนมีเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ชายหนุ่มก็ชั่งทำหน้าที่ลูกที่ดีซะเหลือเกิน เขาพาเธอไปนู้นนี่นั่นตามที่คนเป็นแม่ร้องขอ "เชิญครับคุณผู้หญิง" "วันนี้จะไปไหนละคะ" "จะพาไปสวนสนุก" "จริงหรอ ไปๆ" "ฮ่าๆ เหมือนเด็กเลยเนาะ" "อ้าว ก็โรสไม่ค่อยได้ไปนิ" "โอเคครับเชิญเลย" "เป็นไงบ้างคะคุณพี่ เด็กๆโอเคกันไหม" "น่าจะโอเคนะคะ เห็นหัวเราะคิกคักคุยกัน" "พี่วิภาคะ ขอบคุณลูกชายของคุณพี่นะคะที่ทำให้ยัยหนูโรสของน้องยิ้มได้" "ค่ะ พี่ยินดี จะยินดีที่สุดถ้าได้หนูโรสมาเป็นลูกสะใภ้นะคะ" "ฮ่าๆ เรื่องนั้นน้องเองก็แล้วแต่ลูกเขานะคะ" "ค่าา พี่ทราบ พี่ไม่บังคับหรอกจ้ะ" "ขอบคุณนะคะ" "ว้าว น่าเล่นทุกอย่างเลย" "เชื่อดีไหมเนี่ยว่าอยู่เมืองนอกก็ไม่ค่อยได้ไป" "ต้องเชื่อสิ เพราะตอนนั้นเรียนอย่างเดียวเลย แถมเรียนจบยังถูกหักอกอีก" "อะไรนะ เรื่องนี้ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังบ้างเลย" "เล่าแล้วมันก็สะเทือนใจน่ะสิ" "เถอะน่า เล่ามาเถอะ" หญิงสาวตัดสินใจเล่าใจวิทย์ฟัง เมื่อฟังจบแทนที่เขาจะเห็นใจกลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ "ฮ่าๆ ชอบๆ เนื้อเรื่องเอาไปแต่งนิยายได้เลย" "นี่เรื่องจริงนะเนี่ย" หญิงสาวทำตาดุ "โอเคๆ เชื่อก็ได้" หลังจากนั้นทั้งสองก็พากันตลอนๆไปเที่ยวทั่วทุกมุม "ไปๆเหลืออันนั้นอย่างสุดท้ายแล้ว" "..." "ไหวไหม ทำไมหน้าดูซีดๆล่ะ" "มันเหนื่อยๆน่ะ" "ถ้าเหนื่อยก็พักก่อนดีกว่า ใต้ต้นไม้ตรงนั้นเถอะ" "อืม" สุดท้ายอาการของหญิงสาวก็ยังไม่ดีขึ้นเขาเลยตัดสินใจว่าพอแค่นี้แล้วพาเธอกลับบ้าน แต่ก่อนกลับเธอขอให้เขาแวะร้านขายยาใกล้บ้านก่อน "รับอะไรดีคะ" "ขอซื้อที่ตรวจครรภ์สองอันค่ะ" "ได้ค่ะ นี่ค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" "ซื้ออะไรมาน่ะ" "ยาแก้ปวดน่ะ คงใกล้จะเป็นประจำเดือนแล้วละ" "อ่อ ปัญหาใหญ่ของผู้หญิงนี่เอง" "อืม ดูเข้าใจจังนะ" "เข้าใจสิ เมื่อก่อนแฟนวิทย์ก็ปวดท้องประจำเดือนบ่อยๆ วิทย์นี่แหละเป็นคนไปซื้อยามาให้ประจำ" "อะ เอ่อ แล้วตอนนี้..แฟนวิทย์ไปไหนล่ะ" "ขอเลิก แล้วก็ไปเรียนต่อเมืองนอก แม่เลยจับคู่ฝห้วิทย์ไม่หยุดไง เพราะความหวังจากพี่ชายก็คงไม่มีเหมือนกัน" "ทำไมล่ะ" "ก็เพราะพี่ชายของวิทย์เข้าถึงยากไง แกเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ชาตินี้จะมีครอบครัวหรือเปล่าก็ไม่รู้" "ฮ่าๆ อย่าเพิ่งไปคิดแทนพี่สิ เขาอาจจะทำให้วิทย์คาดไม่ถึงก็ได้นะ" "ก็ถ้าพี่หาแฟนได้ผู้หญิงคนนั้นคงโชคร้ายแย่เลย คงเหมือนใช้ชีวิตอยู่กับก้อนหิน ที่ไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยพูดทำแต่งานหาเงินไปวันๆ นี่วิทย์ก็ยังไม่รู้นะว่าพี่จะเอาเงินไปเก็บไว้ตรงไหนหมดเพราะทำงานเก่งมากๆ" "พูดมาขนาดนี้อยากเจอพี่ชายของวิทย์จัง" "เดี๋ยวก็คงได้เจอ ถ้ามีโอกาสน่ะนะ" "ฮ่าๆ เหมือนซุปตาร์อะไรประมาณนั้นหรอ" "อืม ประมาณนั้นแหละ" ชายหนุ่มมาส่งหญิงสาวก่อนเวลาที่บอกกับแม่ของหญิงสาวเพราะอาการเธอดูไม่ดีเท่าไร "บ๊าย บาย" "พักผ่อนเถอะ อย่าลืมทานยานะ" "โอเค ขับรถดีๆล่ะ" "ตาวิทย์น่ารักดีนะแม่ว่า" "ค่ะ เป็นเพื่อนที่คุยสนุกอยู่ด้วยแล้วสบายใจ" "เพื่อนเองหรอลูก" "ค่ะ" "ทำไมหน้าหนูดูซีดๆล่ะ แล้วนั่นยาอะไรกัน" "เป็นจะเป็นประจำเดือนค่ะ โรสขอตัวไปเช็คก่อนนะคะ" "จ้ะๆ พักผ่อนถอะ" บานประนูปิดลงพร้อมกับเสียงของหัวใจที่เต้นตึกตัก เธอค่อยหยิบเครื่องตรวจครรภ์ออกมาและนั่งอ่านฉลากข้างกล่องอย่างละเอียด จากนั้นก็ไม่รอช้ารีบนำไปตรวจในห้องน้ำ "ไม่กี่นาทีๆ รอๆๆ" หญิงสาวใจเต้นแทบจะหลุดออกมาจากร่าง เธอคิดไปสารพัดทั้งท้องและไม่ท้อง ถ้าท้องเธอจะบอกกับทุกคนยังไง ถ้าไม่ท้องเธอก็คงต้องเลิกคิดถึงผู้ชายในความลับของเธอ ที่เธอทราบเพียงว่าเขาเป็นคนไทยเหมือนกันกับเธอ เมื่อถึงกำหนดเวลา เธอค่อยๆเดินเข้าไปดูช้าๆแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผลการตรวจ มันปรากฎขีดสีแดงขึ้นสองขีด ซึ่งถ้าวิเคราะห์จากรายละเอียดข้างกล่องนั่นหมายความได้ว่า เธอกำลังตั้งครรภ์ ในท้องของเธอมีอีกหนึ่งหัวใจที่กำลังเต้นเช่นกัน "ทะ ท้อง นี่ฉันท้องหรอเนี่ย ฉันจะทำยังไงดีล่ะ" "คุณโรสขาา คุณผู้หญิงเรียกหา" "ว้ายย" เธอสะดุงตกใจทำให้ที่ตรวจครรภ์ตกลงไปในถังขยะ "มีอะไรนะคะ" "คุณผู้หญิงเรียกค่ะ" "ค่ะๆ เดี๋ยวโรสไปหานะคะ รอแปบนึงค่ะ" หญิงสาวรีบรวบรวมสติและก้าวออกจากห้องไป โดยคิดว่าคงไม่มีใครเข้ามายุ่งในห้องของเธอหรอก "พี่ส้มจีนคะ พี่ได้รวบขยะในห้องน้ำของโรสไปทิ้งหรือป่าวคะ" "ใช่ค่ะ มีอะไรหรือป่าวคะ" "มะ ไม่มีอะไรค่ะ พี่ไปทำงานเถอะโรสไม่กวนแล้วค่ะ" "ค่ะ" แต่ใครจะรู้ละว่าสิ่งที่เธอสบายใจนั้นไม่ใช่เรื่องจริงเมื่อมีคนมาค้นพบความจริงก่อนหน้านั้นแล้ว "คุณนายคะ" "ว่าไงละแม่อิ่ม รบกวนเวลาดูละครของฉัน" "อะ เอ่อ เรื่องนี้ยิ่งกว่าละครอีกนะคะ" "อ่ะๆไหนลองเล่ามาสิ" "คุณนาย อิฉันไปเจอสิ่งนี้ในห้องน้ำของคุณโรสค่ะ" "..." "คืออิฉันเจอตอนก่อนที่ยัยส้มจีนจะเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำค่ะ" "นี่มันเรื่องอะไรกัน" คุณหญิงรับที่ตรวจครรภ์มาถือด้วยอาการสั่นเทา "ทำไมเรื่องถึงได้บานปลายแบบนี้ ไม่ได้ละ ตาวิทย์ต้องรับผิดชอบยัยหนูของฉันให้เร็วที่สุด" คุณหญิงทั้งโกรธทั้งผิดหวังแล้วก็สมหวังไปในคราวเดียวกัน ถ้าสองคนนั้นรักกันจริงเธอก็ยินดี เพียงแต่คนเป็นแม่เองก็อยากเห็นอะไรที่มันเป็นไปตามธรรมเนียมปฎิบัติเท่านั้น ไอ้ที่ว่าเข้าตามตรอกออกตามประตูบ้างล่ะ แต่ถ้าเรื่องมันมาขนาดนี้แล้วเธอก็พร้อมยอมรับ วันรุ่งขึ้นแม่ของหญิงสาวไม่รอช้าติดต่อบ้านฝ่ายชายให้เข้ามาคุยเรื่องที่เกิดขึ้น ซึ่งคุณหญิงวิภาก็ได้นัดให้เธอไปคุยกันที่ห้องประชุมของบริษัท เธอมาตรงเวลาและทุกคนก็รออยู่แล้วเช่นกัน "น้องมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้คุณพี่ทราบค่ะ" แม่ของหญิงสาวพูดออกไปอย่างใจเย็น "ว่ามาเถอะค่ะ พี่ตื่นเต้นจะแย่แล้ว" "นี่ค่ะ ยัยหนูโรสลูกสาวของดิฉันท้อง ซึ่งลูกในท้องเป็นลูกของตาวิทย์แน่นอน เพราะยัยโรสไม่เคยออกไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่น" เมื่อจบประโยคของแม่หญิงสาว เจ้าตัวที่ยังตกใจไม่หายก็ยังคงนั่งตาค้าง "ตาวิทย์ได้ยินป้าไหมลูก" "คะ ครับ" "เรื่องนี้ตาวิทย์รู้หรือยัง" "ยะ ยังครับ รู้เพราะคุณป้าเลยครับ" "เฮ้อ แล้วจะเอายังไงต่อคะ ลูกสาวของน้องเสียหายนะ" "โถว่ๆ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ บ้านเรายินดีต้อนรับหนูโรสมาเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้วล่ะค่ะ จริงไหมตาวิทย์" "คะ ครับ" "งั้นน้องก็ค่อยสบายใจหน่อยค่ะ" "ใช่แล้วค่ะ เลิกกังวลได้แล้วนะคะ ที่เหลือบ้านของพี่จะจัดการเอง ไม่ให้หนูโรสต้องมาเหนื่อยเด็ดขาดค่ะ" "ขอบคุณนะคะที่ยังเอ็นดูกัน" "รักเลยล่ะค่ะ หนูโรสพี่ชอบมาตั้งแต่แรกแล้วจ้ะ" "เป็นอะไรไปล่ะเรา" วรินทร์เอ่ยถามน้องชายเพราะเห็นเดินออกมาจากห้องประชุมหน้าตาดูตื่นๆ "ไปห้องพี่ก่อนเถอะครับ" "อืม" "ว่าไงเป็นอะไรไป" "ฝนคงตกมั้งครับเนี่ยที่วันนี้พี่สนใจผม" "เข้าเรื่องสักทีเถอะ มีปัญหาอะไรหรือป่าว เลขาพี่บอกว่าทั้งคุณพ่อคุณแม่เข้าประชุมด้วย" "ไม่เกี่ยวกับงานหรอกครับ" "งั้นก็ไม่ต้องกังวลมากนักสิ" "ชีวิตคนเราไม่ได้มีแต่งานนะพี่ คนเรามันต้องมีครอบครัวให้เป็นที่พักพิงจิตใจด้วย" "จะบอกว่ามีแฟนแล้ว?" "เปล่า" "อ้าว" "แต่ผมกำลังจะแต่งงาน" "อะไรนะ ตลกป่ะเนี่ย" "ไม่ตลกจริงแท้แน่นอนครับ แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า.." "ว่า." "เขาท้องน่ะสิ" "อ้าว ไวไฟเหมือนกันนะเราอ่ะ ก็ดีแล้วนี่ไม่ต้องรอลุ้นหลังแต่งงาน" "ความคิดพี่นี่แปลกจริงๆ" "แปลกยังไงมันก็แบบนั้นนั่นแหละ แล้วสรุปมันมีอะไรที่น่ากังวลล่ะ แม่จะได้มีหลานสมใจซะที" "ปัญหามันก็คือผมกับเธอเราไม่เคยมีอะไรกัน" "..." "ผม..ไม่ใช่พ่อ" "เห้ย อะไรเนี่ย ไม่ได้ๆอย่างนั้นก็ไปยกเลิกงานเลย จะจัดได้ไงคุณแม่โดนหลอกแล้ว แล้วนายก็ยอมหรอเนี่ย" "ผมไม่อยากให้เธอมีปัญหานี่" "รักเขาว่างั้น" "เปล่า" "อ้าว อะไรวะเนี่ย ปวดหัวจริงๆเรื่องความสัมพันธ์" "เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไง ผมไม่อยากเสียเพื่อนไป เธอคงมีเหตุผลอะไรสักอย่างนั่นแหละ" "แกนี่มันเป็นพวกหัวอ่อนจริงๆ" "ผม ผมก็แค่เป็นห่วงเพื่อนตั้งหากเล่า" "เออๆงั้นก็ตามใจรอวันที่ความจริงเปิดเผยคุณแม่เป็นลมไปละกัน" "พี่ก็ไปแช่งแม่" "แช่งซะที่ไหนล่ะเรื่องจริง ไปๆฉันจะทำงานต่อล่ะ" "หมดประโยชน์ก็ไล่ คนเรานี่หน่อ พี่สมควรแล้วล่ะที่ไม่มีใครข้างกาย" "ไอ้นี่นิ " เขาเตรียมจะปาแฟ้มใส่น้องชายแต่น้องชายก็วิ่งหนีไปเสียก่อน หญิงสาวยกมือขึ้นลูบหน้าท้องแบนราบของตนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอเองไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะเป็นแม่ได้ดีแค่ไหน แต่ที่แน่ๆเธอไม่เคยคิดจะทำแท้ง เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรแต่ก็จะพยายามประคับประคองทุกอย่างให้ผ่านไปอย่างดีที่สุด ความลับนี้เธอกำลังจะบอกครอบครัวเร็วๆนี้แหละ เธอไม่รู้ว่าพวกท่านจะตอบรับอย่างไร ไหนจะเรื่องของวิทย์อีก "ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแม่ก็จะดูแลหนูให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้" เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายทราบเรื่องการตั้งครรภ์ วันนี้เลยเป็นวันที่แม่ของหญิงสาวตกลงกับอีกฝ่ายว่าคือวันหมั้นอย่างเป็นทางการ ซึ่งความเป็นจริงแล้วหญิงสาวยังไม่รู้ความจริงด้วยซ้ำว่าทุกคนรู้ความลับของเธอเข้าแล้ว "วันนี้วันอะไรหรอคะคุณแม่" "มีงานนิดหน่อยจ้ะ แล้วเราก็ต้องไปร่วมทั้งครอบครัวด้วยนะ" "ค่ะ แล้วชุดละคะ โรสยังไม่ได้เตรียมเลย" "ไม่ต้องห่วงจ้ะเรื่องนั้นแม่เตรียมให้เรียบร้อยแล้ว" "ค่ะ" "มาบ้านวิทย์ทำไมละคะเนี่ย" "ก็งานจัดที่นี่ไงละจ้ะ" "อ่อค่ะ" หญิงสาวไม่ได้สนใจเดินตามครอบครัวเข้าไปในงาน "มากันแล้วหรอคะ เชิญค่ะๆ" "สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" "ไหว้พระเถอะลูก หนูสวยมากๆเลย ไม่ทำให้ป้าผิดหวังจริงๆ" "ชมเกินไปแล้วล่ะค่ะ" เธอยิ้มเขินๆอย่างเป็นมารยาทแม้จะงงๆว่าคุณป้าจะผิดหวังทำไม "ตาวิทย์มาพาน้องไปนั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวจะเหนื่อยเอา" "ครับ" "ตื่นเช้าเหนื่อยแย่เลยใช่ไหมโรส" "ไม่นะ ปกติโรสก็ตื่นเช้า มาดูต้นไม้ดอกไม้" "อ่อ" "แปลกๆนะเนี่ย วิทย์มีอะไรหรือเปล่า" "โรสล่ะมีอะไรจะบอกวิทย์บ้างไหม" "..." "มีอะไรไม่สบายใจก็บอกมาได้นะ วิทย์พร้อมรับฟังเสมอ" "ขอบใจมากนะ ว่าแต่วันนี้มีงานอะไรหรอ คุณแม่ไม่บอกโรสเลย คล้ายๆงานหมั้นเลยเนาะหรือพี่ชายของวิทย์จะหมั้น" "ฮ่าๆ อย่างพี่ชายวิทย์น่ะหรอ เป็นไปไม่ได้หรอกนะ แฟนสักคนยังหาไม่ได้เลย" "ปากร้ายเหมือนกันนะเนี่ย ไปว่าพี่เขาทำไม" "เดี๋ยวถ้าโรสได้เจอกับตัวก็คงจะเข้าใจเองนั่นแหละ" "จริงหรอ" "อืม" "งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ" "โอเค" วินาทีนี้แหละที่หญิงสาวจะได้ทราบว่างานวันนี้คืองานอะไร เขาพาเธอมายังห้องกระจกด้านใน มันถูกประดับตกแต่งไปด้วยดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ สวยมากๆเลยแหละ เธอมองไปรอบๆจนไปสะดุดกับชื่อที่ติดอยู่บนผนัง "นะ นี่มันอะไรกัน งานของเราหรอ" "อืม" "ทำไมวิทย์ไม่บอกโรสตั้งแต่แรกล่ะ เราแต่งงานกันไม่ได้นะ แต่งไม่ได้" "ทำไมจะแต่งไม่ได้ล่ะ" "ก็..ก็เพราะว่า.." "เพราะท้องน่ะหรอ" "ห่ะ นะ นี่..วิทย์รู้ได้ยังไงกันละ" "ไม่ใช่แค่วิทย์หรอกนะ ทุกคนก็รู้เรื่องนี้หมดแล้ว" "คุณพ่อคุณแม่ก็รู้หรอ" "อืม" "แล้ววิทย์ยอมได้ยังไง วิทย์ก็รู้นิว่าโรสไม่ได้ท้องกับวิทย์น่ะ" "แล้วโรสท้องกับใครล่ะ บอกวิทย์ได้ไหม" ชายหนุ่มอยากจะรู้ความจริงจากปากของหญิงสาวเท่านั้น "โรส โรสก็ไม่รู้ โรสไม่รู้จักเขาเลย แม้แต่ชื่อโรสก็ไม่รู้ ฮึก ฮือออ" หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ "อ้าวๆ วิทย์ขอโทษ วิทย์ไม่น่าถามแบบนี้เลย" ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบหลังของหญิงสาวอย่างต้องการจะปลอบโยน นั่นยิ่งทำให้คนตรงหน้าเขาร้องไห้หนักกว่าเดิม เขาแสนดีเกินไปแล้ว "ฮืออ คนบ้า วิทย์ดีเกินไปแล้วนะ เกินไปจริงๆฮืออ" "..." เขาได้แต่คอยปลอบและเป็นกำลังใจให้เธอหยุดร้อง "ไม่ได้ วะ วิทย์จะมาเดือดร้อนเพราะโรสไม่ได้ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะดีแล้ว" หญิงสาวจะไม่ยอมให้เพื่อนต้องมาเดือดร้อนไปด้วยแน่ๆ ไม่ยุติธรรมกับชายหนุ่มเลยสักนิด "แล้วจะทำยังไงล่ะ งานถูกจัดแล้ว แขกก็เริ่มทยอยมากันแล้ว" "โรสจะบอกความจริงกับทุกคนเอง" "แล้วโรสจะรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้หรอ มันหนักมากนะ ให้วิทย์ช่วยเถอะ" "ไม่ได้หรอก ปัญหานี้โรสเป็นคนก่อ โรสขอรับผลของมันเอง วิทย์ไปตามผู้ใหญ่ให้หน่อยได้ไหม" เขาเงียบไปพักหนึ่งในที่สุดก็ตอบตกลง "ได้ รอแปบนึงนะ" ชายหนุ่มทำตามที่หญิงสาวบอก ตอนนี้ทุกคนเลยมารวมในห้องแห่งนี้ "ทุกคนคะ โรสมีเรื่องจะบอก" หญิงสาวตั้งใจบอกความจริงให้ทุกคนได้รับรู้พร้อมกันในวันนี้ "ถ้าเรื่องหนูท้อง ไม่ต้องกังวลไปนะจ้ะ พวกเรารู้แล้ว" "เรื่องนั้นก็ด้วยค่ะ หนูขอโทษนะคะ แต่มีเรื่องสำคัญมากกว่านั้นค่ะ" "เรื่องอะไรหรอจ้ะ" "หนูไม่ได้ท้องกับวิทย์ค่ะ" "อะ อะไรนะยัยโรส แล้วนี่แกท้องกับใคร ตายๆฉันจะเป็นลม" ทั้งแม่ของหญิงสาวและชายหนุ่มต่างเข่าอ่อนเป็นลมล้มพับกันไปทั้งคู่ ทุกคนเลยต้องช่วยกันประถมพยาบาลโดยด่วน เมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วแม่ของเธอก็ไม่พูดไม่จา เพียงแค่ส่งสายตาผิดหวังในตัวเธอ "ฮึก ฮืออ โรสขอโทษค่ะ โรสขอโทษที่ทำให้คุณแม่และทุกๆคนผิดหวัง แต่โรสจะไม่ยอมให้วิทย์ต้องมารับผิดชอบอะไรที่ตัวเองไม่ได้ก่อ" "ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร หนูท้องกับใครล่ะลูก เหมือนอกแม่จะฉีกจริงๆฮืออ" แม่ของหญิงสาวร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ ทั้งเสียใจทั้งเสียหน้าต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ "คะ คืออ คือโรส" "ใครล่ะลูกบอกพ่อมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนที่ทำหนูท้องแล้วไม่รับผิดชอบ" "คือ หนูเจอเขาตอนเลี้ยงฉลองวันจบค่ะ" หญิงสาวบอกออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา "..." "หนูเมา เขาก็เมา หนูไม่รู้จักเขา" หญิงสาวตอบกลับมารดาไปตามตรงเพราะสักวันท่านก็จะต้องรู้ความจริงอยู่ดี "อะไรนะ!" ท้องก็ว่าตกใจแล้ว แต่สิ่งที่ลูกสาวเพิ่งบอกออกมามันช็อคยิ่งกว่า คุณหญิงเลยเป็นลมล้มพับไปอีกรอบ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย "คุณแม่!" โรสเรียกมารดาของตนเสียงอ่อน ส่วนคนเป็นแม่นางก็คิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว เธอคงจะไม่เป็นลมไปรอบสามหรอก "พอ ไม่ต้องพูด" "คุณน้อง..ใจเย็นๆนะคะ" "คุณพี่จะให้น้องเย็นได้ยังไงละคะ ดูลูกสาวของน้องสิคะ ทำน้องเสียใจมากมายขนาดนี้" "..."