บันทึกรักของคุณชาย

บทที่10กลับบ้าน

ทั้งน้องปลาวาฬและคุณแม่แข็งแรงดีคุณหมอเกวเลยอนุญาตให้ทั้งสองคนกลับบ้านได้ ชายหนุ่มอำนวยความสะดวกให้หญิงสาวทุกอย่างจนกระทั่งตอนนี้ เขายังไม่ขยับออกห่างจากตัวเธอและลูกน้อยเลย

"พี่วินไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองบ้างก็ได้นะคะ เราไม่ต้องตัวติดกันขนาดนี้ก็ได้นะคะ"

"พี่ไม่อยากให้โรสกับลูกคลาดสายตาเลยนี่หน่า พี่เป็นห่วง พี่กลัวว่าโรสจะมีเรื่องให้ช่วย"

"แล้วโรสกับลูกจะไปไหนได้ละคะ ที่นี่บ้านเรานิคะจริงไหมคะ"

"บ้านเรา..ใช่ครับบ้านเรานี่เนาะ ฮ่าๆ งั้นพี่ขอไปเข้าห้องน้ำแปบนึงนะครับ เดี๋ยวพ่อมานะลูกนะ" เขาก้มลงไปหอมแก้มลูกฟอดใหญ่

"ค่าา พ่อหนูนี่เป็นเอามากนะครับปลาวาฬ พ่อเขารักหนูมากๆเลยน้า แม่เองก็รักลูกเหมือนกัน" หญิงสาวกอดลูกชายตัวน้อยอย่างรักใคร่และโยกไปมาเบาๆ ลูกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอจริงๆ

"อ้าวลูกหลับแล้วหรอครับ"

"ค่ะ กินอิ่มแล้วก็หลับง่ายแบบนี้แหละ"

"พี่มีอะไรจะตกลงครับ"

"อะไรคะ"

"กลางคืนพี่จะเลี้ยงลูกเองครับ พี่อยากให้โรสได้พักผ่อนเพราะกลางวันก็ยุ่งตลอดเวลาอยู่แล้ว"

"ก็ได้ค่ะ ว่าแต่พี่จะไหวหรอคะ กลางวันพี่ก็ไปทำงานเหมือนกันนี่หน่า"

"พี่ยังไม่แก่นะครับพี่ยังไหวแน่นอนครับ"

"ฮ่าๆ ไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อยค่ะ ไม่แก่ค่ะ"

"แล้วไปครับ"

"แง๊ๆ" กลางคืนก็ตกเป็นหน้าที่ของชายหนุ่มแล้วที่ต้องดูแลลูกชายตัวอ้วนกลม น้องปลาวาฬร้องไห้งอแงเพราะว่าหิวนม ชายหนุ่มนำนมของหญิงสาวที่ปั๊มเผื่อไว้ให้ลูกดื่ม พอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วลูกน้อยก็เงียบเสียงลง เขาทำเช่นนี้อยู่หลายเดือนจนกระทั่งตอนนี้น้องปลาวาฬจะอายุครบห้าเดือนแล้ว หนุ่มน้อยเริ่มทานอาหารอ่อนได้ ซึ่งดูแล้วจะชอบใจเสียกว่าดื่มนมได้อีก

"เช้าแล้วค่ะพี่วิน" หญิงสาวปลุกชายหนุ่มข้างกาย

"อื่อ"

"โรสบอกแล้วว่าโรสดูลูกเองได้พี่ก็ไม่เชื่อ เห็นไหมคะว่าตื่นสายแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะคะ"

"พี่ไหวครับ ชอบที่โรสบ่นจัง"

"แปลกคนแล้วค่ะ ใครจะชอบให้โดนบ่น"

"พี่ไงครับ ให้สิทธิ์นี้กับโรสคนเดียวเลย"

"ไม่ต้องมาจีบโรสค่ะ โรสรู้ทันหรอกนะคะ"

"ก็เพราะน่ารักอย่างนี้ไงละครับพี่ถึงไปไหนไม่ได้"

"นี่พี่คิดจะไปไหนคะ" สาวเจ้าหน้าบึ้งไม่พอใจ

"ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นจริงจังไปได้ครับ"

"ไปเลยค่ะ ไปทำงานเลย"

ชายหนุ่มเมื่อทราบว่าติดธุระก็รีบรายงานภรรยาสาวทันที เขาโทรไปบอกเธอว่ามีนัด

"วันนี้พี่มีนัดทานข้าวกับลูกค้านะครับ"

"โอเคค่ะ" ใจของเธอไม่ได้คิดกังวลอะไรจนเลยจนมีข้อความจากบุคคลปริศนาส่งภาพมาให้ มันเป็นภาพของชายหนุ่มและผู้หญิงที่ชื่อนิตา งานที่เขาว่าคือมานั่งทาน ข้าวกับยัยนิตาเนี่ยนะ รู้จักโรสน้อยไปซะแล้ว

"ชัดเจนดีนะคะรูปภาพ"

"ค่ะ"

"ฉันแค่ไม่อยากให้คุณต้องถูกหลอก สามีของคุณเขาแฮปปี้มากค่ะที่ได้ออกมาทานข้าวกับสาวๆ"

"ค่ะ"

"นี่คุณจะไม่โมโหหน่อยหรอคะ แต่อย่างว่าในใจคงร้อนรุ่มแผดเผา"

"จะให้รู้สึกยังไงละคะ มันเฉยๆนะ"

"นี่เธอ!" กลายเป็นนิตาที่รู้สึกโมโหแทน

หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับข้อความแล้ว แต่กำลังคิดหาวิธีดีๆสักอย่างที่จะทำให้ชายหนุ่มทนไม่ไหวต้องรีบกลับบ้านมาหาเธอทันที

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า

"อ้าวพ่อของนิตาละครับ"

"คุณพ่อติดธุระด่วนค่ะ ท่านบอกว่าพี่วินฝากฝังเรื่องงานกับนิตาได้เลย"

"พี่ว่ามันจะไม่สะดวกนะครับ งานนี้มีรายละเอียดเยอะมาก"

"เอางี้ดีกว่า อาหารนิตาก็สั่งมาแล้วพี่ทานสักหน่อยนะคะ เสียดายของแย่ถ้าพี่จะปฎิเสธนิตา"

"งั้นพี่จะฝากเอกสารนี้ให้พ่อของนิตาแทนครับ"

"ได้สิคะ ทานข้าวก่อนนะคะ มีแต่อาหารที่น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะ"

"ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มในใจคิดว่ารีบๆทานจะได้รีบๆกลับ เธอจะได้ไม่มีข้ออ้างมารั้งเขาเอาไว้อีก แต่แล้วก็มีข้อความเข้ามา ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเปิดดูเมื่อรู้ว่าเป็นข้อความจากภรรยาสาวคนสวย

"อึดอัดมากเลยค่ะ พี่วินช่วยโรสหน่อยได้ไหมคะ" ภาพที่ส่งมาทำให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาต้องกลับไปแก้ปัญหานี้ให้เธอแล้วล่ะ ฟ้าคงเป็นใจให้เขาแล้วในวันนี้ เขาไม่อยากจะเสียเวลาอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่วิน"

"ธุระด่วนเลยครับ พี่คงทานต่อไม่ได้แล้วต้องไปแล้วครับ"

"อ้าว เพิ่งทานไปนิดเดียวเองนะคะ น่าเสียดายแย่เลย"

"ไม่ทันแล้วครับพี่ต้องไปแล้ว"

ณ บ้านวรินทร์

"มาแล้วครับพี่มาแล้วครับ"

"ไม่ทานข้าวต่อแล้วหรอคะ" เธอถามกลับน้ำเสียงติดประชดนิดๆ

"ไม่แล้วครับ มาครับพี่ช่วยเอง"

"ไม่ต้องเลยค่ะ" เธอปัดมือของชายหนุ่มออก

"โถว่ พี่รีบมาที่สุดเลยนะครับ"

"ฮึ"

"ไม่งอนพี่นะครับ ที่ไปนั่นก็เพราะเรื่องงาน พี่ไม่คิดว่าจะเป็นแผนของสองพ่อลูกนั่น"

"ว่าแต่..ปัญหาที่บอกพี่ยังไม่เรียบร้อยใช่ไหมครับ"

"..." ชายหนุ่มไม่รอช้าพิสูจน์ด้วยตัวเองทันที หญิงสาวเมื่อมีอาการหน้าอกคัด เครื่องปั๊มนมบางครั้งก็ช่วยไม่ได้ เธอต้องคอยนวดให้หายปวด แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเพราะหญิงสาวเรียกหาเขา เขาจะทำหน้าที่นี้อย่างเต็มที่ แม้ว่าความเป็นจริงมันจะบรรเทาอาการปวดได้จริงหรือไม่ก็ตาม ใครจะว่าหื่นวินาทีนี้ก็ไม่สนแล้วล่ะ

"อ๊ะ ทำอะไรคะ" หญิงสาวสะดุ้งตกใจไม่คิดว่าเขาจะยื่นมือมาเคล้าคลึงหน้าอกคู่งามที่กำลังปวด

"ช่วยให้โรสหายปวดไงครับ ปัญหาแบบนี้เราต้องช่วยกันแก้ถึงจะถูกไงครับ จริงไหม ฟอดด" เขายื่นหน้าไปหอมแก้มหญิงสาวอย่างรักใคร่

"อื่อ คนฉวยโอกาส"

"อย่าดิ้นสิครับ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราได้ใกล้ชิดกันจริงๆจังๆ พี่จะช่วยให้โรสหายปวดเองครับ"

"...."

"พี่มีความสุขมากนะครับที่มีโรสกับลูกเข้ามาในชีวิต"

"โรสขอบคุณที่พี่ยังรอเจอโรสนะคะ"

"แน่นอนสิครับว่าถ้าพี้รักใครแล้วพี่ไม่เปลี่ยนใจได้ง่ายๆหรอกนะครับ โรสล่ะ มีลูกด้วยกันตั้งคนนึงแล้ว รักพี่บ้างหรือป่าว"

"รักไหมโรสยังตอบไม่ได้"

"..." ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มบึ้งตึง

"อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิคะ"

"..."

"รักไหมไม่รู้รู้แต่ว่าชอบพี่วินตั้งแต่ครั้งแรกแล้วค่ะ"

"จริงหรอครับ" ระหว่างที่รอคำตอบมือของตนก็ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ เพียงเท่านี้เขาก็ใจชื่นขึ้นมาหน่อย อารมณ์กำลังไตร่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆจนกระทั้ง

"จ๊อกก!"

"ฮ่าๆ หยุดก่อนเถอะค่ะ พี่วินหิวจะแย่แล้วยังจะฝืนอีกนะคะ แก่แล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ"

"ไหวครับพี่ไหว ต่อได้เลย"

"ไม่เอาค่ะ พอแล้ว กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ทราบไหมคะคุณพ่อ"

"ก็ได้ครับ ชอบจังที่โรสเรียกอย่างนี้"

"ไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวโรสอุ่นให้"

"ขอบคุณครับ"